Բելառուսում հայկական կոնյակ կարտադրի՞ Գագիկ Ծառուկյանը, թե ոչ՝ հարցը կրկին բուռն քննարկման թեմա է դարձել: Այսօր «Արարատ» կոնյակի, գինու և օղու գործարանի տնօրեն Մարինե Հարությունյանը հատուկ հաղորդագրությամբ «հանգստացրել է» «հայկական կոնյակի պատվով մտահոգ բոլոր մարդկանց», ըստ որի՝ Բելառուսում արտադրվող կոնյակը չի կրելու «հայկական կոնյակ» անվանումը, և արտադրանքը լիովին համապատասխանելու է Հայաստանի ու Բելառուսի օրենսդրությամբ ամրագրված պահանջներին: Զարմանալի է, որ նման հայտարարություն տարածելուց առաջ տնօրենը չի ջանացել բացել ռուսական և բելառուսական կայքերը և ուսումնասիրել, թե ինչ հրճվանքով են այդ կայքերը, անցյալ տարվա կեսերից սկսած, տեղեկացնում, որ Բելառուսում հայկական կոնյակ է արտադրվելու: Նույնիսկ մեջբերում են նախագահ Լուկաշենկոյի խոսքը. «Մեզ համար կարևոր է, որ Բելառուսում լավ կոնյակ արտադրվի» (ԱԻՖ, 23 սեպտեմբերի, 2010 թ.): Թեև իրականում Մինսկի արտադրամասն ուղղակի շշալցնելու է Հայաստանում արտադրելիք մեր բրենդը, դրա մասին պայմանավորվածությունն ավելի վաղ էր ձեռք բերվել: Ի դեպ, Լուկաշենկոն երբեք էլ չի թաքցրել իր հետաքրքրությունը մեր կոնյակի հանդեպ: Դեռևս օգոստոսին նա այցելել էր «Մուլտի Գրուպ»-ի կոնյակի գործարան և բացեիբաց խոսել Մինսկում հայկական կոնյակ արտադրելու մասին: Ճիշտ է, հետագայում հայկական մամուլն անհանգստացավ, և էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանը 2010 թվականի սեպտեմբերի վերջին ստիպված եղավ հանգստացնել լրագրողներին, թե քիչ հավանական է համարում հայկական կոնյակի արտադրությունը Բելառուսում, սակայն միաժամանակ հայտարարեց, որ կոնյակը արտադրվելու է զուտ հայկական տեխնոլոգիայով: Ահա այսպես. իսկը մեր պաշտոնյաներին բնորոշ «համ նալին, համ մեխին» ձևով:

Այս ամենից կարելի է եզրակացնել, որ Գագիկ Ծառուկյանի և բելառուսական բարձրագույն ղեկավարության միջև պայմանավորվածությունը վաղուց է ձեռք բերվել, և հազիվ թե հիմա ինչ-որ բան փոխվի: Ճիշտ է, կարելի է հույս տալ մեզ, որ, ինչպես «Արարատ»-ի տարածած հայտարարության մեջ է ասված՝ «նախագծի իրականացումը թույլ կտա էականորեն մեծացնել Երևանի «Արարատ» կոնյակի, գինու և օղու գործարանի կողմից խաղողի մթերումների ծավալը», որ գյուղացիները դրանից կշահեն, որ նրանց ցածր գին չեն թելադրի, որ ամեն ինչ օրենքով կլինի, որ շշի մեջ հայկական կոնյակ կլինի, իսկ շշի վրա բոլորովին այլ բան է գրվելու և այլն, և այլն… Բայց անգամ այս դեպքում առնվազն անտրամաբանական է, թե ինչու պետք է բելառուսական կողմն այդքան ծախսեր կատարի, արտադրանքը տարաներով հասցնի Մինսկ, այնտեղ շշալցնի, վերջում էլ թաքցնի գնորդից, որ կոնյակի շշի միջինը ոչ թե, ասենք, «Բելառուս» բրենդի է, այլ մաքուր հայկական կոնյակ: