«Առավոտ»ի խմբագիրը գրում է. «…Երբ խոսվում է ԶԼՄ-ներում էթիկայի կանոնների մասին, պետք է հաշվի առնվի մի կարևոր հանգամանք. դա ոչ այնքան բուն ԶԼՄ-ների, որքան հասարակության խնդիրն է։ Մարդիկ, մեծ մասամբ արդարացիորեն, զայրացած են, չարացած են պետական բոլոր կառույցների հանդեպ, այն ամենի հանդեպ, ինչն իրենց համար մարմնավորում է «իշխանություն» հասկացությունը, և ցանկացած վիրավորական բառ, որը նրանք լսում կամ կարդում են այդ «հավաքական կերպարի» մասին, նրանց սրտի վրա յուղ է լցնում։ Իհարկե, որոշակի խիզախություն է պետք վիրավորանքը տպագրելու համար՝ հաշվի առնելով հնարավոր դատական քաշքշուկը և այլ անախորժությունները։ Բայց, կարծում եմ, արիություն է պետք՝ վիրավորական որակումները չտպագրելու համար։ Այդ դեպքում հասարակության որոշ մասը կարող է նաև քեզ չհասկանալ։ Բայց ես մտածում եմ այսպես. եթե մենք զբաղվենք ոչ թե փաստերի լուսաբանմամբ և քննարկմամբ, այլ պարզապես պիտակավորմամբ, ապա փաստերը (հաճախ աղաղակող և խայտառակ) կնահանջեն երկրորդ պլան։

Հետաքրքիր է, որ այդքան բծախնդիր լինելով լրագրողական էթիկայի հարցում՝ «Առավոտը» նույնպես դատվում է վիրավորանքի և զրպարտության մեղադրանքով։ Կարծում եմ՝ դա էլ է էտապ, որը պետք է անցնել»։