Պատգամավոր Ռուբեն Գևորգյանի հայտարարությունները լի են մտքի գոհարներով: Ճիշտ է, շատ հաճախ այնքան էլ հասկանալի չի լինում, թե ինչ է ուզում ի վերջո ասած լինել ընտրյալը, սակայն միայն Գևորգյանի բոցաշունչ ելույթները լսելու համար կարելի է բաց չթողնել խորհրդարանական հայտարարությունների ժամը: Այսօր Ծաղիկ Ռուբոն դարձյալ բոցաշունչ էր, դարձյալ ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկի վրա բարկացած ու սկսեց թափով, տարերքի նման ու նույն կերպ էլ ավարտեց:

Սա պարզապես  no comment շարքից է.«Հայի տեսակը ցավագին հիշողություններով լավ գիտի, թե ինչպես թշնամիներով շրջապատված պատերազմող ժողովուրդը սոցիալական խնդիրները երկրում դարձնելով գերխնդիր, միշտ էլ պատմությանը թողել է ողբերգական կենսագրություն և կորցրած ժամանակ: Հետևաբար, այսօր պիտի շեշտակի նայենք աշխարհի աչքերին, զգացնել տալով նրանց մեռնելու կամքը հայրենիքի մի թիզ հողի համար: Այսօր հայ ժողովուրդը պիտի իր հայացքը դարձնի Սարդարապատի, Բաշ-Ապարանի, արցախյան ազատագրական պայքարում տարած հաղթանակներին` արթնացնելով իր մեջ հավաքական ուժի գիտակցությունն ու ինքնաճանաչումը, որն էլ պիտի դառնա մեր ժողվորդի շարունակական հաղթանակների գրավականը:

Վերջապես հասկանալ է պետք, որ հայրենի հողի համար զոհված մեր եղբայրների դին դեռ  հող չի դառել, դաշտերը դեռ կարմիր են մեր եղբայրների թափված արյունով, իսկ շատերիս վրայից դեռ վառոդի հոտն է գալիս: Ուստի նման ժամանակի մեջ նեղանալ հայրենիքից, ուր դեռ բարեկեցիկ կյանքով չենք ապրում և ըմբոստանանք պետության դեմ կամ հեռանանք երկրից, դա ընդունելի չէ: Ի վերջո, հայրենի հողը դեռ  սպասելիքներ ունի մեզանից: Ուստի եկեք չնեղանանք արդեն իսկ մեզանից նեղանալու իրավունքներ ունեցող հայրենիքից: Եկեք չպահանջենք բարուրի մեջ գտնվող մեր անկախ պետությունից այն, ինչը որ կպահանջեր մի ժողովուրդ` հարյուրամյակների ընթացքում կայացած իր պետությւնից: Եկեք այսօր արժևորենք հայ ժողովրդի այն տեսակին, որը անկախ իր կարիքից, պահպանել ու փայփայել գիտի արյամբ ձեռք բերված իր անկախ պետականությունը: Եկեք վերջապես արժևորենք սահմանների պաշտպանության և արցախյան պատերազմում զոհված մեր եղբայրներին, որ կյանքը տվին հայրենի հողին և ոչ թե հացին կամ թե օտարի կանաչ դոլարին: Եվ ի վերջո, եկեք մեկ անգամ մեզ խստիվ նայենք և մեզ հաշիվ տանք` թե ով ինչքան է իր ազգին արել, ով ինչքան է քերել ու տարել: Հետո նոր Դուք` գրողներդ, երկիրը լքելուց, սոցիալական խնդիրներով ձեր կողմից պատրաստած քաղաքական թույնը ձեր քերածի հետ տարեք Ձեզ հետ` չթողնելով այն երկրից չհեռացող ժողովրդի մեջ»: