Հայաստանի բուհերում իրար հետևից ռեկտորների ընտրություններ են տեղի ունենում: Իհարկե, այստեղ ևս գործում է այն նույն ընտրակարգը, որն արդեն վաղուց ի վեր հաստատվել է Հայաստանի Հանրապետությունում. վերևից ռեկտորը նշանակվում է, որից հետո կազմակերպվում է նրա «ընտրության ծիսակարգը»:

Այդպես, ապրիլի 26-ին Հայաստանի պետական տնտեսագիտական համալսարանի խորհուրդը ռեկտոր «ընտրեց» դեռ մարտի 4-ից ռեկտորի պաշտոնակատար նշանակված Կորյուն Աթոյանին, իսկ մարտի 27-ին ընտրական ներկայացում կազմակերպվեց Աթոյանի հետ նույն օրը նշանակում ստացած Արմեն Մազմանյանի համար՝ Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտում:

Այսօր էլ կայացավ Երևանի ճարտարապետության և շինարարության պետական համալսարանի ռեկտոր նշանակված Հովհաննես Թոքմաջյանի «ընտրության ծիսակարգը»:
Վաղն արդեն նոր ռեկտոր կընտրի Բժշկական համալսարանը, որի շուրջ էլ ժամանակին քիչ ինտրիգներ չեղան:
Բայց եթե այս բուհերի հարցում նման մոտեցումն ինչ-որ տեղ կարելի էր մի կերպ մարսել, ապա չէր կարելի ոչ մի կերպ հանդուրժել Երևանի պետական համալսարանի հարցում. նման դիրքորոշումն անընդունելի է ամբողջ աշխարհում՝ քաղաքակիրթ և իրեն հարգող պետության առաջատար բուհի դեպքում: Մայր բուհը` որպես առաջատար, պետք է ինչ-որ ձևով տարբերվի մյուսներից, սակայն, ինչպես երևում է, ԵՊՀ-ի պետքն էլ չէ նման համարում ունենալը ու, առավել ևս, տարբերվելը: Ավելին: Մայիսին այստեղ ռեկտորի ընտրություններ են սպասվում, սակայն բուհում, կարծես, այս առումով շարժ չկա: Իսկ պատճառն այն է, որ պարզապես համապատասխան մարդ չկա:
Հայաստանի կրթական համակարգի որակին համապատասխան խայտառակ վիճակ է նաև բուհերի ղեկավարների ընտրության հարցում: Հայտնի է, որ ներկա ռեկտոր Արամ Սիմոնյանի` 2006 թ. ընտրություններում, այսպես ասած, հաղթելու միակ պատճառը հարմար թեկնածուի բացակայությունն էր: 2006 թ.-ին այստեղ առաջադրվում է 4 թեկնածու` ԵՊՀ մաթեմատիկայի ֆակուլտետի դեկան Գեղամ Գևորգյանը, ֆիզիկայի ֆակուլտետի դեկան Սամվել Հարությունյանը, իրավաբանական ֆակուլտետի դեկան Գագիկ Ղազինյանը և պրոռեկտոր Արամ Սիմոնյանը: Առաջադրվածներից Արամ Սիմոնյանն ամենաքիչ շանսեր ունեցող թեկնածուն էր համարվում: Այդ ժամանակ նախագահի բարեհաճությունը վայելողը Սամվել Հարությունյանն էր, իսկ Գագիկ Ղազինյանն ամենավտանգավոր մրցակցի համարումն ուներ: Եվ ահա առաջին փուլում, ասում են, հավանաբար հենց Ղազինյանի ձեռքով կազմակերպված ինտրիգ է կազմակերպվում. ընտրողների շրջանում տարածում են, թե Հարությունյանը հրաժարվում է ընտրությանը մասնակցելուց, նրան ձայն տալ պետք չէ, ձևական կմասնակցի ընտրությանը, սակայն ավելի հակված է ձայները փոխանցել Ղազինյանին: Այս ապատեղեկատվությունը տարածվում է խիստ գաղտնի, շատ արագ, և դրա հետևանքով ընտրության առաջին փուլում գրանցվում են միանգամայն անսպասելի արդյունքներ. Ղազինյանը ստանում է 28 ձայն, Սիմոնյանը` 21, Գևորգյանը` 16, իսկ Հարությունյանը` 4:
Ամենաշատ ձայներ հավաքածները մրցում են նաև երկրորդ փուլում: Այստեղ Գագիկ Ղազինյանը ստանում է 32 ձայն, Արամ Սիմոնյանը` 10 ձայնով պակաս: Երրորդ փուլում Ղազինյանին է տրվում 36 քվե, և միայն մեկ ձայնով նրան չի հաջողվում հաղթանակ տանել: Հենց այդ ժամանակ էլ վերևում հասկանում են, որ Ղազինյանի հաղթանակը վտանգավոր է, և որոշում է կայացվում ընտրել չարյաց փոքրագույնին և, թույլ չտալու համար խայտառակ հեղինակություն ունեցող իրավաբանական ֆակուլտետի դեկանի` ռեկտոր դառնալը և ամբողջ համալսարանը իրավաբանականի օրը գցելը, որոշվում է ռեկտոր դարձնել թույլ և կառավարվող Արամ Սիմոնյանին: Սիմոնյանը, Ղազինյանի համեմատությամբ, ավելի քան անշառ թեկնածու էր:
Իհարկե, Արամ Սիմոնյանի ռեկտոր դառնալը ԵՊՀ-ն փրկեց ղազինյանացումից, սակայն Սիմոնյանի պաշտոնավարումը ԵՊՀ-ին չփրկեց: Ավելին, օրեցօր այս բուհ կոչվածն ավելի քիչ կապ ունի բուհի հետ, կաշառակերությունն այստեղ ինչպես կար, այդպես շարունակվում է, կրթական մակարդակն էլ, ինչքան էլ մեծ լինի ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի տենչանքը, թե՝ ԵՊՀ-ն դարձել աշխարհի առաջատար բուհերից մեկը, միևնույն է, ոչ մի բանի նման չէ: Եվ հիմա, փաստորեն, ռեկտորի ընտրությունների նախաշեմին համալսարանում ավելի քան անորոշ վիճակ է: Ինչ-ինչ անուններ են հնչում, սակայն դեռ որևէ մեկը հստակ չի բարձրաձայնում առաջադրվելու մասին:
Ռեկտորի աթոռին դարձյալ հավակնում է նախորդ ընտրություններին բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ այդտեղ հայտնված Արամ Սիմոնյանը. բնականաբար, մարդը մտածում է, որ եթե մի անգամ ստացվեց, ուրեմն՝ կարող է նաև երկրորդ անգամ էլ փորձել: Հավակնորդ է նաև արդեն պրոռեկտոր Գեղամ Գևորգյանը: Խոսակցություններ կան նաև Գիտությունների պետական կոմիտեի ղեկավար դարձած Սամվել Հարությունյանի հնարավոր առաջադրման մասին, սակայն Հարությունյանն ինքը դեռ ձեռնպահ է մնում այս հարցում հստակ դիրքորոշում հայտնելուց. հավանաբար, աչքը վախեցել է նախորդ անգամվա ինտրիգային պարտությունից: Ղազինյանի թեկնածությունը ևս անհավանականներից չէ: Վերջին տարիներին երբեմն-երբեմն խոսվում էր նաև աստվածաբանության ֆակուլտետի Հայ եկեղեցու ամբիոնի վարիչ, ՀՀ նախագահի եղբայր Լևոն Սարգսյանի թեկնածության հնարավորության մասին, սակայն սա ևս հավանականների շարքից չէ. ի տարբերություն նախագահի մյուս եղբոր` Ալեքսանդր Սարգսյանի, որ նախագահ եղբոր շնորհիվ անպայման ուզեցավ և դարձավ պատգամավոր, Լևոն Սարգսյանն իսկապես գիտնականի համարում ունի, և դժվար է հավատալ, որ նախագահը կցանկանա այս եղբոր հարցում ևս ավելորդ խոսակցությունների մեջ ընկնել: Այսպիսով, Հայաստանի թիվ մեկ բուհը շուտով կկանգնի նոր ղեկավար ունենալու հրամայականի առջև, մինչդեռ բուհը կարծես դեռ քնած է: