Երևանի պետական համալսարանի բարձր վարկանիշի մասին տեսակետին երևի թե հակաճառող չկա: Բոլորն էլ գիտեն, որ սա Հայաստանի ամենագոլդ ֆակուլտետն է, որտեղ սովորում են Հայաստանի «գոլդերի» ժառանգները:
Պարզվում է, սրա մասին գիտեն նաև մուրացկանները, ու ԵՊՀ-ի իրավաբանական ֆակուլտետի աստիճաններն ունի նույն համարումը, ինչ եկեղեցիներինը:

Ժամանակին ուսանողությունն ապրում էր թոշակով, առավել բարեկեցիկ համարվում էին նրանք, ովքեր սովորում էին գերազանցությամբ և ավելի բարձր թոշակ էին ստանում: Այդ ժամանակները վաղուց են անցել: Հիմա արդեն նրանք խիստ դասակարգված են. կամ՝ անասելի աղքատ են, կամ՝ այնքան հարուստ են, որ կարող են օրվա ապրուստով ապահովել մուրացկանությամբ զբաղվողներին:

Իրավաբանական ֆակուլտետի աստիճաններին միշտ բազմում է մի տիկին, որը կարծես պարտադիր աշխատանքի ներկայանա առավոտից մինչև ժամը 16:40: Ընդ որում, տիկինը միայնակ չէր, նրա հետ էր նաև նրա «գործընկեր»-ամուսինը, որ այդ օրը հորդորում էր կնոջը. «Արի´, արի´ գնանք, հերիք ա»: Սակայն կինը շարունակում էր մնալ` նոր «որսի» ակնկալիքով:

Ինչպես երևում է, կնոջ ինֆորմացիայի հասցեականությունը ճիշտ էր, սակայն թերի. կինը գիտեր, որ իրավանաբական ֆակուլտետն այն վայրն է, որտեղ կարելի է «բռնացնել» Հայաստանի օլիգարխների և պաշտոնյաների զավակներին: Սակայն այս կնոջը թերացել են ասել, որ պապաների բալեքը դժվար թե մինչև ժամը հինգը դասի նստեն. նրանք գալիս են իրենց ավտոմեքենաները ցուցադրելու, նոր ձեռքբերումներով գլուխ գովելու համար, և ինչպես անսպասելի հայտնվում են, նույնքան անսպասելի էլ անհետանում են:

Մնում է միայն հույսը դնել հերթական ստուգարքի կամ քննության վրա, որից գլուխները պրծացնելու համար ուսանողները «չաղ մաղարիչ» են անում: