Քանի ամիս ա աշխատում եմ էս գործին, բայց մինչև հիմա չեմ կարողանում հասկանալ, թե ո՞նց ա ստորացվողի ու տանջվողի դերը: Հետն էլ ինձ հա տիկին Ռիման ասում ա, որ ես բավականաչափ խիստ չեմ, որ ամոթ ա ինձ, որ եթե տենց շարունակվի, ես կլիենտներիս կկորցնեմ: Ասում ա՝ մարդիկ գալիս են ստեղ, որ դու իրանց տանջես, ոչ թե խղճաս: Ռիման ասավ, որ ես պետք ա հին աշխատողներից սովորեմ: Թե ո՞նց սովորեմ՝ չգիտեմ: Ո՞նց կարելի ա դաժանություն սովորել, ո՞նց կարելի ա ողջ սեսիայի ընթացքում մի անգամ չժպտալ, երբ էդքան զավեշտալի ա հենց ինքը՝ սեսիան:

Ինչորայա, մի երկու շաբաթ առաջ որոշեցի մի բան անեմ, սովորեմ էդ անտեր դաժանությունը, Սուսանին առաջարկեցի միասին, իրար հետ, դերերով փոխվելով ԿՏՍՄ անենք, նախ և առաջ, որ հասկանանք, թե ի՞նչ ա զգում կլիենտը, երբ իրեն խփում ենք ու ստորացնում, համ էլ սովորեմ իսկական տիրուհի լինել:

Սկսվեց: Հագնվեցինք, ոնց որ իսկական սեսիա լիներ: Սուսիկը հագավ վինիլից սև բոթասներ ու սև, երկար թևերով շրջազգեստ: Ծիծաղելի ու վախենալի էր: Ես էլ հագա երկար շրջազգեստ սև կոշիկներով, մուգ սրճագույն շրթներկ քսեցի:

Որոշեցինք, որ ինքն ա ինձ առաջինը ստորացնելու: Ասեց՝ նստի ձեռքերիդ վրա, ստրուկ, ու քաշեց մազերիցս: Շատ ցավում էր, բայց միաժամանակ ծիծաղս էր գալիս: Ասեցի՝ «Սուս, մի քիչ նուրբ եղիր հետս, տոննանոց գոմեշ չեմ»: Հետո ասեց՝ արի բոթասներս համբուրի ու մի քիչ լեզվով լիզի: Ասեցի՝ չէէէէէէ: Հետո վախեցա, որ կասի յան տուր, հավեսդ չունեմ, ու ասեցի՝ օքեյ, կսովորեմ, ամեն ինչ կանեմ: Ուղղակի համ էլ մի քիչ դուրս եկավ էդ պահը: Հասկացա, որ վինիլը շատ էրոտիկ բան ա: Կոպիտ ու գեղեցիկ՝ մարմինն օդից մեկուսացնող: Կողքինի մարմինը ապահով ու խիստ պահում ա:

Հետո առավ ինձ, ասեց, որ ես ձեռներս պահեմ, ու ինքը սիգարետի մոխիրը թափի ափիս մեջ, ես էլ ամեն անգամ, երբ ինքը թափ տա մոխիրը, ասեմ՝ «Խնդրեմ, տիրուհի», հետո թքեց ձեռիս մեջ ու հանգցրեց սիգարետն ափիս մեջ, բայց չվառեց, չցավաց: Ինքն ընդհանրապես շատ ուրախ ու ժպտերես կին ա, բայց սեսիայի ընթացքում նրա դեմքին ժպիտ ես ոչ մի անգամ չտեսա: Իսկական տիրուհի ա:

Հետո ասեց. «Լիլիթ, ուզում եմ բերանիդ մեջ թքեմ», ուղղակի գժվեցի, ասեցի՝ ՉԷԷԷԷԷԷԷ: Ասեց՝ փորձում ես՝ կարգին փորձի, էս ինչ տեսակ ստրուկ ես դու… Ծիծաղեցինք: Ասեցի՝ կարամ համն առնեմ, բայց բերանիս մեջ՝ չէ: Հետո, քանի առաջ գնաց սեսիան, էդ միտքը կամաց-կամաց ինձ համար դառավ ընդունելի:
Բայց մեկ ա, չեղավ, չստացվեց մոտս, չկարացի անեմ:

Սուսիկն արդեն մի տարի ա էս գործին ա, շատ լավ գիտի իր գործը ու էլի շատ օգտակար բաներ գիտի գործի մասով:

Որոշեցինք, որ իրա հետ ես կսովորեմ սեսիաների ժամանակ լինել խիստ, չար ու անխիղճ: Երբ նա ինձ բանտարկեց մեր բանտում (մենք բանտանման մի տեղ ունենք, պատմել եմ) , շատ դուրս եկավ: Հասկացա, որ ինձ պետք ա բանտարկվել, որ մեկն էլ ինձ հետ չար լինի: Չգիտեմ ինչի. Բայց զգում էի, որ մորս ջերմությունն ա հիշեցնում էդ… Մի անգամ կպատմեմ ընտանիքիս մասին էլ: Ուզեցի նույնիսկ, որ ինձ կծի, թքի վրես, բայց չարեց: Ասեց, որ իսկականից, իրականում չի ուզում ինձ ստորացրած լինի: Ասեց՝ հաջորդ անգամ:

Հետո եկավ ստորացնելու իմ հերթը: Ես իրան շղթաներով կապեցի բանտի դռներին: Ու սկսեցի գոռալ վրեն. «Գիտե՞ս՝ ուր ես ընկել, աղջիկ ջան, դու ընկել ես ամենադաժան բանտն աշխարհի: Ես եմ քո տիրուհին լինելու, քո Աստվածն եմ ես ստեղ, բարևի տիրուհուդ ու համբուրի ձեռքերս»:

Ու ամեն անգամ, երբ հոգնում էր, փետով խփում էի բանտի դռանը, կամ լատեքսից անկողնուն, որ ուժեղ ձեն գա, վախենալի: Դողում էր իսկականից Սուսիկը: Ասեցի. «Դու մեր բանտում ես, ուր մենք պահում ենք մեր կեղտոտ, չար ու անօրեն աղջիկներին, դու ստեղ պիտի երկար մնաս: Ու ես քեզնից իսկական աղջիկ կստանամ հաստատ էս երկու շաբաթում»:

Հետո փետով սկսեցի թեթև խփել հետույքին: Նա սկսեց աղաչել, որ չխփեմ, ասեցի՝ «Ձենդ կտրի, պոռնիկ»: Ու հետո մի բո՜լ ծիծաղեցինք:

Սուսիկը հավանեց իմ սեսիան, ասեց, որ շատ լավ էր, բայց պիտի միշտ խիստ մնամ, պետք չի երբեմն խիստ լինել, երբեմն՝ բարի, տիրուհին միշտ խիստ պետք ա լինի:

Հաջորդ շաբաթ կառաջարկեմ իրար վրա ավելի շատ փորձեր անենք, որ իմանամ, թե ո՞վ ա ու ի՞նչ ա ՉԱՐ ՏԻՐՈՒՀԻՆ:

Լուսինե Վայաչյան