Մեր բարձրաստիճան պաշտոնյաների հետևից մեր պետական բյուջեն հազիվ է հասնում կամ, ավելի ճիշտ է ասել, չի էլ հասնում: Եվ քանի որ մեր բարձրաստիճանները սիրում են շրջագայել, սիրում են լավ և նոր ավտոմեքենաներով շրջել, և դա, հատկապես, սիրում են կատարել պետական միջոցներով, կառավարությունն էլ ստիպված է անդադար միջոցներ ավելացնել` հասցնելու նրանց ծախսերի հետևից:

«Ի նկատի ունենալով ՀՀ 2010թ. պետական բյուջեում արտասահմանյան պաշտոնական գործուղումների համար նախատեսված հատկացումների անբավարարությունը և մինչև տարեվերջ այդ ուղղությամբ ծախսերի ֆինանսավորման անհրաժեշտությունը, կառավարությունը որոշել է 2010թ. պետական բյուջեով նախատեսված ՀՀ կառավարության պահուստային ֆոնդի գծով նախատեսված հատկացումների նվազեցման հաշվին 50.0 մլն դրամով ավելացնել արտասահմանյան պաշտոնական գործուղումների տարեկան գումարը»,- ասված է կառավարության հաղորդագրության մեջ։

Գործադիրը որոշել է 119 միլիոն դրամ էլ հատկացնել ՀՀ պետական կառավարման առանձին մարմիններին` ծառայողական ավտոմեքենաներ ձեռքբերելու համար։
Ինչքան իջնում է երկրի շարքային քաղաքացու կենսամակարդակը, հակառակ համեմատականով բարձրանում է չինովնիկների ծախսերն ու պահանջները, սա իրոք մտածելու տեղիք է տալիս։

Մարդու տեսակ կա, որ տառապում է շատ վատ մի բարդույթով. ինչքան շատ է աղքատ, այնքան ավելի է փորձում արտաքին աշխարհին պատշաճ ներկայանալ։ Հոգեբաններն ասում են, որ այդ տիպի մարդիկ անհաջող մանկություն են ունեցել։ Մեր իշխանությունները բացառապես այդ տեսակից են բաղկացած։