Վերջերս մեր երկրում բավականին բուռն քննարկվում է գենդերային հավասարության խնդիրը, սակայն դրա արդյունքներն այնքան էլ շոշափելի չեն։ Այսօր «Ուրբաթ» ակումբում քննարկում էր կազմակերպվել «Կինը քաղաքականության մեջ» խորագրով, որին մասնակցում էին «Ժառանգություն» խմբակցության անդամ Անահիտ Բախշյանը և ՀՅԴ անդամ Լիլիթ Գալստյանը, ինչ- որ անհետաձգելի գործ էր ունեցել բանավեճի հրավիրված մյուս տիկինը` հանրապետական Կարինե Աճեմյանը։

Անահիտ Բախշյանն ասաց, որ համոզված է` այնտեղ, որտեղ կին գործիչները շատ են , ավելի օրինական գործունեություն է ծավալվում։ Նա հիշեց իր ամուսնու`Յուրի Բախշյանի խոսքը. «Եթե կանայք շատ լինեն մեր կողքին, մենք մեզ ավելի ջենթլմեն կզգանք, հատկապես այն կանայք, որոնք սկզբունքային են և իրենց խոսքը գործով են ներկայացնում»։ Տիկին Բախշյանը վստահ է, որ եթե կանանց այդ տեսակը գերակշռի, ապա մեր երկրում զգալի դրական փոփոխություններ կլինեն։

Լիլիթ Գալստյանը բերեց մի քանի թվեր`գործադիր մարմնում կանանց ընդգրկվածությամբ մեր երկիրն աշխարհում 98-րդ տեղում է, իսկ խորհրդարանում`108-րդը։ Ըստ Լ. Գալստյանի` մեր երկրում զարգացած է արական քաղաքական մշակույթը. «Ժողավուրդն այսօր կնոջ պոտենցիան ամբողջովին չի օգտագործում։ Կանայք ընդգրկված են առավելապես ցածր վարձատրվող ոլորտներում»։

Այն հարցին, թե կա՞ն հավասար իրավունքներ քաղաքական դաշտում, տիկին Բախշյանը բերեց Արևիկ Պետրոսյանի օրինակը. «Չնայած վերջինս բավականին կիրթ էր և ներկայանալի, բայց կոալիցիան իր «գզվրտոցը» կնոջ հաշվին լուծեց»։

Այսօր մշակույթի և առողջապահության ոլորտներում գերակշռում են կին գործիչները, միաժամանակ այս ոլորտները բավականին կոռումպացված են, ի՞նչ հարաբերակցության մեջ է գտնվում կինը և կաշառակերությունը հարցին, տիկին Բախշյանը պատասխանեց. «Չնայած ընդունում եմ այդ փաստը, բայց երբեք կինը մեր հասարակության մեջ չի ընկալվում որպես կաշառակեր: Կաշառակերությունը միայն տղամարդուն է բնորոշ»: Ինչ խոսք, զարմանալի տարբերակում է, տիկին Բախշյանը պիտի որ այդ հարցում օրինակների պակաս չունենար, իր կոլեգաների` դպրոցների տնօրենների մեծ մասն այդ հարցում գրեթե մրցակից չունեն։

Արդյո՞ք քաղաքականությունը չի կոշտացնում կնոջը, սառը չի դարձնում, և հակառակը` որպես էմոցիոնալ էակ, արդյոք կինը կարողանո՞ւմ է ճիշտ դատել և որոշումներ ու օրենքներ ընդունել: Հարցին ի պատասխան, Գալստյանը բերեց Զարուհի Փոստանջյանի օրինակը. «Եթե կինն իր մեջ ունի քաղաքական ջիղ, և զգում է, որ պարտավոր է ինչ-որ բան անել երկրի և իր երեխայի ապագայի համար, ապա նա, ավելի լավ ձևով դա կանի, քաղաքական ոլորտում լավագույն օրինակը Զարուհի Փոստանջյանն է, ով ունի ընտանիք, զբաղվում է քաղաքականությամբ, միաժամանակ ամենաթեժ խնդիրների կենտրոնում է գտնվում, բայց եղել է ու մնում է կանացի»:

Այն էկզոտիկ հարցը, թե ինչ կփոխվի, եթե մեր երկրի նախագահը կին լինի, այստեղ ևս բարձրացվեց: Բանախոսներն ասացին, որ միաժամանակ կլուծվեն բազմաթիվ խնդիրներ, քանզի կինը պատասխանատու է և արդարամիտ, սակայն հասարակությունը դեռևս հոգեպես պատրաստ չէ կին նախագահ ընդունելուն:

Իսկ որ կանայք իրենք իրենց տեսակին չեն ապավինում ու, կոպիտ ասած, տղամարդու հետ ավելի լավ են յոլա գնում քան իրար հետ` փաստ է, ու ինքնին արդեն խնդիր է երկրի համար։

Շուշան Գալստյան