Մեր բուհերից շատերը հիշեցնում են շուկա։ Դրանցից ամենամեծն ու ամենախառը Երևանի պետական համալսարանն է։ Ճիշտ է, այստեղ աշխատում են դասախոսներ, ովքեր անձեռնմխելի են և հպարտորեն կարող են կրել իրենց կոչումները, սակայն նրանց կողքին կան դասախոսներ, որոնք չեն էլ մտահոգվում իրենց անվամբ, ու միայն մտածում են, թե ինչպես լցնեն իրենց գրպանները` շատերը գնահատականի վաճառքով, իսկ ոմանք էլ` իբր իրենց գրած գրքերի, ովքեր,սակայն, շատ հաճախ կարելի է արտագրություն, այսինքն` գրագողություն համարել:

Ուսանողը կարող է մի գիրք գնելով, այսինքն` երկու- երեք հազարով ստանալ իր գնահատականը: Երբ մտնում ես քննության, որոշ դասախոսներ անմիջապես հարցնում են, թե գրքավաճառի ցուցակում կա՞ տվյալ ուսանողի անունը, և պատասխանից է կախված ուսանողի դրական կամ բացասական գնահատականը: Այս իրավիճակն է Հայաստանի գրեթե բոլոր բուհերում, օրինակ` կոնկրետ Պետական համալսարանում, Մանկավարժականի համեմատ գներն ավելի բարձր են, և մեկ գիրքը բավական չէ գնահատական, այն էլ միջին դրական, ստանալու համար:

Սա հարցերից մեկն է. ուսանողները տարին տարվա վրա աճող վարձավճարը հասցնելուց զատ պետք է մտածեն նաև այլ` կողմնակի ծախսերի մասին, որոնք տարեվերջի հաշվարկով, ավելի շատ են կազմում քան վարձավճարն է:

Իսկ համալսարաններում տխուր իրավիճակ է, թե շենքային պայմանների հետ կապված, թե գույքային: Ուսանողը անցնում է տեղեկատվական տեխնոլոգիա առարկան առանց համակարգչի, դասախոսը գրատախտակի վրա նկարում է համակարգչի ստեղնաշարը և փորձում բացատրել դրա վրա, ու այս ամենը բացատրում են համակարգիչների պակասով։ Իսկ ո՞ւր են հոսում ուսանողների մուծած գումարները, երբ նրանց մի չնչին տոկոսն են սովորում անվճար համակարգում։

Աննա Ասատրյան

Ուսանող