Մի անգամ գրել էինք, թե մշակույթի նախարարի աթոռի վրա նավս կա ու էդ նավսը հանել է պետք։ Նստող -վեր կացողը մեր երկիրը մշակութային ժառանգության օրրան է համարում, սակայն այդպես էլ անժառանգ մնացինք մշակութային այնպիսի մի գործչի հարցում, որ մշակույթ հասկանար, հովվեր ու ազգային ռազմավարություն մշակեր։

Այսօր Մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանն ասել է, թե ինքը տեղյակ չէ, որ պաշտոնը թողնելու է, ու հետն էլ սփոփել ինքն իրեն` նախարարը մի օր նշանակվում է, մի օր էլ ազատվում աշխատանքից։ Այո, բայց ինչ է թողնում Պողոսյանն իրենից հետո։ Այն, ինչ ունենք այսօր, առավել քան մտահոգիչ է։ Գործից բացարձակ անտեղյակ փոխնախարարներ, թալանված ու կիսավեր հուշարձաններ, անճաշակ համույթներ ու թատրոններ, կարելի է երկար թվարկել …

Տիկին Պողոսյանը, ըստ լուրերի, շուտով կթողնի պաշտոնը, որովհետև նրանից արդեն դժգոհում են իր հետ անմիջականորեն աշխատող օղակները, որոնց բողոքը, կարծես, լսելի է դարձել «վերևներում», որոնց վարած կադրային քաղաքականությունը, մեղմ ասած, անտրամաբանական է։ Սակայն ներկա խնդիրն այդ չէ, այլ այն, որ նախարարը հեռանալու է առանց պատասխան տալու իր աշխատանքի` արածի ու չարածի համար։ Նրանից հետո եկողն էլ, որն, ըստ լուրերի, հանրապետական Գալուստ Սահակյանի որդին՝ Արման Սահակյանն է լինելու, բացարձակ կապ չունի արվեստի ու մշակույթի հետ,շարունակելու է նույն կերպ ու հեռանալու նույն կարգախոսով`«Օրերից մի օր դառնում ես նախարար, օրերից մի օր էլ պետք է հրաժեշտ տաս»։