Շատ են լինում ծիծաղելի ֆանտազիաներ, անհեթեթ երբեմն, չես կարողանում հասկանալ, թե ինչի՞ արդյունքում են էդ ֆանտազիաները ծագում տեսքից նորմալ մարդու մոտ: Օրինակ, կան տղամարդիկ, որոնք ուզում են կռվել, իսկականից կռվի բռնվել մեզ հետ: Տիկին Ռիման նախապատրաստում ա տանջատունը համապատասխան ձեւերով, ես հագնվում եմ «wrestling»- հագուստ՝ այսինքն «բարեցի» նման, ոնց որ ըմբշամարտիկ, կամ առանց օրենքների մարտեր որ լինում են, այ տենց: Մտնում ենք սենյակ, ուր Ռիման արդեն մատրաս ա դրել, որ մենք կռվենք: Էնքան ծիծաղելի ա էդ վախտ, դու ամեն ինչ մոռանում ես, էն, որ դու նեղ լատեքսի շոր ես հագել, կամ էլ որ էդ մարդը գրգռվում ա, սաղ էրոտիկ սեքսուալ մտքերը թռնում են, կորչում:

Էլի շատ ծիծաղելի բաներ կան: Կան, որ ասում են՝ իբր անմեղ, փոքրիկ աղջիկ են իրանք, ես էլ իրանց հետապնդում եմ, որ բռնաբարեմ: Նայում եմ էդ մարդուն՝ մեծ, չաղ, պապիկիս տարիքի, մորուքով, մտածում եմ ՝ «այ մարդ, գոնե մի պարիկ դիր գլխիդ, կամ աղջկա մի չուլ հագի, որ ինձ էդքան ծիծաղելի չլինի, որ կարենամ գործս անեմ»: Էդ փոքր սենյակում իմպրովիզացիա անելով` պետք ա թատրոնի թագուհի դառնաս: Իսկական պիես ա: Էս ծիծաղելն ա, որ ինձ հիշացնում ա էդ գործի մեջ, որ ես կարամ ուրախ լինեմ, որ ես մարդ եմ, որ կյանքս վատ չի: Ու հիշում եմ, որ վատ մարդ չեմ, որ մաքուր եմ ներքուստ, չնայած էս արտաքին այլասերվածություններին, որով զբաղվում եմ, որովհետեւ կյանքն ի վերջո հաճելի ա, լավ բան ա: Եթե կան ծիծաղելի բաներ, ուրեմն քո մարդկայնությունը չի կորել…

Մյուս աղջիկները՝ տիրուհիները, պատմում են նույն կլիենտի մասին, ով իրենց մոտ էր մի քանի ամիս առաջ, ասում էին, որ հա փորձում էր իրենց վրա նստել, ու պատմում էին, իրար խորհուրդ էին տալիս, թե ոնց անեն, որ կլիենտի հախից գան, որ իմանան ոնց պահի հաջորդ տիրուհին, եթե էդ կլիենտը իրան Մյուս աղջիկները՝ տիրուհիները, պատմում են նույն կլիենտի մասին, ով իրենց մոտ էր մի քանի ամիս առաջ, ասում էին, որ հա փորձում էր իրենց վրա նստել, ու պատմում էին, իրար խորհուրդ էին տալիս, թե ոնց անեն, որ կլիենտի հախից գան, որ իմանան ոնց պահի հաջորդ տիրուհին, եթե էդ կլիենտը իրան պատվիրի, նույնիսկ փորձում են հոգեվերլուծությամբ պարզել, թե ինչի՞ ա էդ մարդը ուզում էն, ինչ պիտի չուզի կոնկրետ իր սեռական շեղման դեպքում: Ինչ՞ կարա սպասի աղջիկը նրանից, ի՞նչ անի էս կամ էն դեպքում:

Ոնց ասել էի նախորդ նամակներում, շատ բարակ ա էդ գիծը ՝ ստորանալու ու ստորացնելու: Եթե գործդ լավ չես անում, տղամարդը ընթացքում երբեմն ուզում ա դեպի իրան շեղի սեսիան, այսինքն՝ ինքը քեզ ծեծի ու ստորացնի: Դու էլ, մտածելով որ շատ կվճարի, որոշ չափով երբեմն թույլ ես տալիս, որ շեղի… Իսկ պետք ա հասկանալ` երբ ասել «ոչ», երբ ա պետք խփել, երբ՝ ծիծաղել, ու ինչ անել, երբ լռություն է, երբ անելու էլ բան չկա: Պետք ա նաեւ լավ անես ամեն ինչ, որ ինքդ հավանես: Պետք ա ինքդ հարգես, երբ նրանք անհարգալից են լինում…

Աղջիկների հետ շատ լավ եմ զգում ինձ, նրանց հետ անցկացրած ժամանակս չեմ համարում կորած: Մեզ մոտ ուրիշ ձեւի ա, մնացած առեւտրային սեքս-բնագավառների նման չի, մենք իրար մրցակից չենք համարում մեզ, ոնց որ ուրիշ տեղերում: Նույնիսկ ստրիպտիզի պարողներն են իրար հետ «հագնում» ժամանակ առ ժամանակ, չնայած չես կարա ասես, որ իրանք սեքս-աշխատողներ են՝ չեն հարգում իրար որպես կին, որպես մարդ, միայն մրցակցություն ու գոյության պայքար: Մեզ մոտ չենք հայհոյում իրար, տենց բան չկա: Հակառակը՝ իրար «դուխ» ենք տալիս, որ ամեն մեկիս ինքնագնահատականը բարձրանա, որովհետեւ չես կարողանա տիրուհի լինել, եթե քեզ չհարգես որպես կին, չպաշտպանես ինքդ քեզ, քո ներքնաշխարհը: Եթե կեցվածքդ սկսի խղճահարություն առաջացնել, ապա կլիենտը հենց սեսիայի ժամանակ շատ հեշտ կարա շեղում անի:

Մի ուրիշ բան էլ կա՝ էստեղ քեզ ստիպում են, որ սահմաններդ հասկանաս, որ հասկանաս քո գերակշռությունը, առավելությունը ստրիպ պարողների կամ դրսի պոռնիկների նկատմամբ: Երբեք չեն ասի քեզ, որ նրանց պես վարվես: Նրանք վատն են, նրանք իրար են վաճառում եւ իրենց: Մենք մեր հատուկությունն ենք պահում ու պաշտպանում: Դա ա տիրուհու իսկական տիրությունն ու տիրապետությունը, որ ինքն առանձնահատուկ ա: Դրա համար էս գործի մեջ, ի տարբերություն մարմնավաճառության, չկան առնող, գիժ, խելագար մարդիկ: Պետք ա քո տիրապետությունը պահես միշտ, չմոռանաս քո ուժը, քո դիրքը, քո յուրահատուկությունը: Աղջիկները մեծամասամբ շատ առողջ են սնվում. Սալաթներ են ուտում, ձկնեղեն, միս շատ չեն օգտագործում, ալկոհոլ չեն խմում: Ու բազմաթիվ հետաքրքիր զբաղմունքներ ունեն: Յոգայից մինչեւ անասնաբուժություն, կավագործությունից մինչեւ պոեզիա…

Հայրիշխանությունը բոլոր կանանց սարքել ա նույնը, մենք ենք ստեղծում մեր յուրահատուկ լինելը, մեր տարբերություններն ու պաշտպանում ենք դա: Իսկ էս գործի մեջ անպայման պետք ա սահմանները հստակ պահես, թե չէ ինքդ քեզ չես հարգի:

Աղջիկները գիտեն, որ սա իրանց գործն ա, բայց որ շատ «կինոյի» նման գործ ա: Իրար հարց են տալիս՝ «Ո՞նց էր սերիադ», ու մեկ-մեկ նենց լավ մոմենտներ են լինում, երբ տիրուհիներից մեկը, կլիենտին ավելի ստորացնելու համար, նրան զոռով, կապկպած ու շղթայած բերում, մեզ ցույց ա տալիս, ստրկացնում ա դրան մեր առաջ: Ու մենք ծիծաղում ենք էդ մարդու վրա, որը դրանից ավելի ա գրգռվում…

Մենք գիտենք, որ փոքրամասնություն ենք էս աշխարհում, մի աշխարհում, ուր կինը վաճառվում ա, ուր ենթարկում են թրաֆիքինգի, կան մարմնավաճառներ, որոնց ցավ են պատճառում, ծեծում, ինչ ասես կարան անեն նրանց հետ…

Մենք հատուկ ենք, մենք պաշտպանված ենք, մենք էլիտար ենք, ու մենք իրար հասկանում ենք:

Դժվար ա էս գործի դրական ու բացասական կողմերը համեմատել ու որոշել`որն ա շատ, բայց ասեմ, որ դրական կողմերը հաճախ գերակշռում են: Հաջորդ պատմությունը դրա մասին կլինի:

Շարունակելի

Լուսինե Վայաչյան