Կրթական ոլորտի պատասխանատուները կարծես թե հասկացել են, որ մենք բուհական կրթության որակի ապահովման հետ կապված լուրջ խնդիրներ ունենք։ Հասկացել են, սակայն մի բան է հասկանալը, մի բան` որակ ապահովելը։ Բայց քանի որ ներկայացնելու բան պիտի ունենա սեպտեմբերի 22-23-ը անցկացվող համաժողովի ընթացքում, մասնագիտական կրթության որակի ապահովման ազգային կենտրոնը մշակել է մասնագիտական կրթության որակի ապահովման ուղենիշներ, չափանիշներ ու չափորոշիչներ։

ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյան էլ է համոզված, որ մենք այսօր կանգնած ենք շատ կարեւոր խնդրի առջեւ, այն է` կտրուկ եւ հետեւողական քայլեր ձեռնարկել Հայաստանում մասնագիտական կրթության որակի ապահովման համար, այլապես մեր ինտեգրումը եվրոպական կրթական ընտանիք կդրվի կասկածի տակ։ Ու երևի թե հիմնական խթանն էլ այդ է. «Կրթության որակը պետք է ապահովի տնտեսության ակնկալիքները, հասարակության ակնկալիքները եւ տվյալ մարդու ակնկալիքները,- ասում է ԿԳ նախարարը։- Որակի ապահովման շատ չափանիշներ կան։ Որակի ապահովման ազգային կենտրոնն աշխատել է` համակարգելով բազմաթիվ փաստաթղթեր։ Մենք այսօր խնդիր ունենք` ի մի բերելու տեսական քննարկումներից քաղված օգտակար մոտեցումները, որ կարող են կիրառելի լինել Հայաստանում եւ անցնել կոնկրետ գործողությունների»։

«Իսկ որո՞նք են լինելու այդ կոնկրետ գործողությունները» հարցին Արմեն Աշոտյանը պատասխանեց. «Դրանք են` հավատարմագրման նոր կարգի հաստատումը, բուհերի ներսում կրթության որակի ապահովման ներքին մեխանզմների զարգացումը, ուսանողների` որպես կրթական ծառայությունների հիմնական սպառողների ներգրավումը որակի հսկողության մեջ, հասարակակական սեկտորի եւ գործատուների ներգրավումը կրթական ոլորտի որակի չափագրման մեջ»։

Նկատեք, որ թվարկածների մեծ մասը ոչ թե կոնկրետ գործողություններ, քայլեր են, այլ` նպատակներ, որոնց ապահովմանն է ուղղված կրթության նախարարության գործունեությունը։ Եվ երբ չի հաջողվում ապահովել խոստացված արդյունքը, իրենց անգործությունը մեր պաշտոնյաները հիմնավորում են ֆինանսների կամ այլ ռեսուրսների բացակայությամբ։

ԿԳ նախարարն ասում է, որ մենք բավարար ռեսուրսներ ունենք. «Ես այսօր խնդիրը դիտարկում եմ ոչ թե ֆինանսական հարթության մեջ, այլ` մտածելակերպի։ Եթե ցանկանանք բոլորս միասին մի քայլ ձեռնարկել, ապա մեծ գումարներ պետք չեն։ Մենք վերջերս ավելի շատ ժամանակ ենք վատնում պրոբլեմների անարդյունավետ քննարկումների վրա, քան գումար հայթայթելու վրա։ Լավ նախաձեռնությունները կառավարության կողմից ֆինանսավորվել են եւ ֆինանսավորվելու են»։

ՀՀ Ճարտարապետության եւ շինարարության պետական համալսարանի ռեկտոր Հովհաննես Թոքմաջյանը առկա խնդիրների մասին նախընտրում է խոսել իր մասնագիտության տեսանկյունից։ Իսկ դրանք, ըստ ռեկտորի, երկուսն են` մասնագիտական եւ այլ ռեսուրսների պակասը եւ ուսանողների գիտակցության ցածր մակարդակը։ «Խնդիրներից մեկը պրոֆեսիոնալ դասախոսական կադրերով բուհի համալրումն է, որի համար պետք է լավ պայմաններ ստեղծվեն բուհում։ 1990-ական թվականներին մասնագետների մեծ արտահոսք եղավ ոչ միայն երկրից, այլեւ շատերը թողեցին գիտությունը, որովհետեւ հրապուրիչ չէր։ Մյուս խնդիրը բուհերի վերազինումն է`լսարանային եւ լաբորատոր բազայի համալրումը։ Լուրջ անելիքներ կան կոռուպցիոն ռիսկերի հետ կապված։ Ես կարծում եմ` միայն պատժիչ միջոցներ կիրառելը քիչ է, պետք է ուսանողների ինքնագիտակցությունը բարձրանա, պետք է գիտելիք պահանջեն եւ պայքարեն կոռումպացված դասախոսների դեմ։ Կրթությունը, մեծ հաշվով, ինքնակրթություն է, բուհն ընդամենը ուղղորդում է ուսանողին, բայց դասախոսություններով մասնագետ չեն դառնում, ամեն անհատ պետք է իր վրա աշխատի։ Ուրեմն խնդիրը նաեւ ուսանողների մեջ է։ Շատ քիչ են մասնագիտական գրքեր կարդում, չեն տիրապետում օտար լեզուների, ռուսական գրականությունից անգամ չեն կարողանում օգտվել»։

Իսկ Ֆրանսիական համալսարանի պրոռեկտոր Արայիկ Նավոյանը կարծում է, որ առաջին խնդիրը հենց «կրթության որակ» հասկացության սահմանման մեջ է.«Մենք պետք է կարողանանք հստակեցնել, թե մեր բարձրագույն կրթությունը ինչպիսին պետք է լինի, ինչ նպատակների պետք է ծառայի։ Մեր խնդիրն այն է, որ սահմանենք «որակ» հասկացությունը, որը տարբեր շահառուների մոտ տարբեր բնորոշում ունի։ Որպեսզի մենք կարողանանք որոշել, թե որ բուհն է որակ ապահովում, եւ որը` ոչ, պետք է ունենանք որակի գնահատման չափորոշիչներ։ Մենք պետք է կարողանանք մշակել այնպիսի չափորոշիչներ, որ բոլորի կողմից ընդունելի կլինեն»։