Աչքներս լույս: «Ռուսաց թագավոր» Մեդվեդևի այցի կապակցությամբ Բաքվում 162 մ բարձրությամբ «կոպալի» վրա զետեղել էին աշխարհի ամենամեծ դրոշը` 2500 քառակուսի մետրանոց ադրբեջանական «յորղանը»: Եվ ահա մեկ օր չանցած` քամիները պատառ-պատառ արին դա: Իլհամ քյոռփա-բաբա Ալիևին թերև մնում է այդ հսկայական նախկին դրոշի պատառներից մի քանի միլիոն թաշկինակ սարքել, որպեսզի Կովկասի թուրքերը արտասուք սրբեն…

Ինչպես ասում են` լավ նախանշան է: Ադրբեջանական գիգանտ «թումբանը» վարի գնաց հենց Արցախի անկախության օրը: Կարելի է ասել, որ Մեդվեդևի այցը «աչքով տվին», և Ադրբեջանը դրանից որևէ շոշափելի առավելություն մեր դեմ չստացավ: Անշուշտ, Բաքվի հիասթափությունը շատ լավ բացատրվում է քաղաքագիտական տերմիններով, բայց խոսքը դրա մասին չէ: Եկեք տեսնենք, թե ով ու ինչպես դիմավորեց Արցախի անկախության տարեդարձը:

ՀՅԴ-ն մի ամիս շարունակ խոստանում էր, որ սեպտեմբերի 2-ին կանի բեկումնային հանրահավաք, որի ժամանակ կազդարարվի շրջադարձային փոփոխությունների սկիզբը: Արդյունքում եղավ ընդամենը տոնական հավաք «Դինամո» մարզասրահում` ճոռոմ ելույթներով, խորոված-քեբաբով ու «ընկեր ջան, գինի լից»-ով: Էհ, խմողաց անուշ լինի, բա գո՞րծը, բա ընդդիմադիր կեցվա՞ծքը, բա ազգն ու հայրենի՞քը…

«Ընդդիմադիր կեցվածքի» մասին լսեցինք դրանից մի քանի օր առաջ, Արմեն Ռուստամյանից` թե ձևավորելու ենք «նոր որակի իշխանություն»: Սակայն ոչ ոք պատասխան չլսեց` ուզո՞ւմ են դաշնակներն իշխանափոխություն անել, թե՞ սպասում են հերթական ընտրություններին: Ինչպես միշտ, ո՜չ նալին, ո՜չ մեխին… Երևի հույս ունեն, որ եթե «Հայ ազգային կոնգրեսը», գործակցելով արտաքին ուժերի հետ, լավ ճաքացնի գործող իշխանությանը, ապա «շուստրիաբար» կգրավեն իշխանությունը: Իսկ եթե Սերժ Սարգսյանն ու ՀՀԿ-ն պինդ ու անսասան դուրս եկան, ապա դաշնակներն իրենց կպահեն «պուպուշ» ու կառուցողական և որպես նվեր կստանան իրենց մշտական 7-ր տոկոս քվեն, կմտնեն ԱԺ, միգուցե նորից կոալիցիա կազմեն նույն ՀՀԿ-ի հետ, եթե Գալուստ Գրիգորիչն, իհարկե, նրանց ցույց չտա ռուսական` վերջերս պաշտոնապես բառարաններից հանված երեքտառանի բառի ուղղությունը…

Անշուշտ, առանց այդ բառի խոսակցական ռուսերենը կկորցնի իր համն ու հոտը, սակայն ՀՀ հայախոս մեծամասնությանն ավելի շատ հետաքրքրում է հայ-ռուսական ռազմական արձանագրությունը: Բոլորը հստակ արտահայտվեցին. իշխող կոալիցիան և ընդդիմադիր ուժերի մի մասը` կողմ, լևոնականներն ու «Ժառանգությունը»` դեմ: Մենակ դաշնակներն են, որ հստակ ոչ հա են ասում, ոչ էլ` չէ, մլուլ են տալիս, թե`կնայենք, ծանրութեթև կանենք… Իսկ Արմեն Ռուստամյանը, որը ԱԺ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահն է, Մեդվեդևի Հայաստան գալու պահին խոստովանել էր, որ արձանագրությունը դեռ չի կարդացել, բայց ՀՅԴ-ով լուրջ կքննարկեն, ու եթե վատ կետեր լինեն` վավերացմանը դեմ կքվեարկեն: Ապշեցուցիչ է` ախր խորհրդարանում Արմեն Ռուստամյանը ի պաշտոնե առաջինը պիտի ծանոթանար այդ տեքստին, սակայն ծանոթ չէր նույնիսկ այն պահին, երբ բոլոր լրատվամիջոցներում դա կար:

Համ էլ ի՞նչ երկար-բարակ մտածելու բան ունի ՀՅԴ-ն. Արձանագրությունը մի քանի տող բան է` սևով սպիտակի վրա, կարդա ու կողմնորոշվիր, կողմ կամ դեմ եղիր: Սակայն դաշնակցական խասիաթ` կողմ ըլլալով դեմ լինել, կամ հակառակը… Չէ, դուք իսան չեք, քաղաքականությունն ու ազգային խնդիրները ձեր խելքի բանը չեն: Մենակ «գինի լից»-ը ՀՅԴ վերնախավի մոտ լավ է ստացվում, մեկ էլ ժամանակ առ ժամանակ պաշտոնները «բարով վայելելը»: Բայց դաշնակցական շարքերն ափսոս են այդպիսի ջոջերի ձեռը, մեջները լիքը նվիրյալ տղերք կան…

Ասում են, որ վատ օրինակը վարակիչ է: Եվ ահա դաշնակներից կիսատ-պռատության հիվանդությամբ վարակվեցին «Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցներին» նախաձեռնության տղերքը: Սկզբում մտադիր էին Մատենադարանից կազմակերպել ոտքով ուխտագնացություն դեպի Օշական` Մաշտոցի գերեզման, բայց հետո որոշումը փոխեցին, ու ընդամենը քայլերթ է լինելու Մատենադարանից Սուրբ Սարգիս…

Ահա այսպիսի զվարճալի, բայց տխուր բաներ:

Աջաբսանդալի բաղադրությունը զննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ