Իրարանցման նման մի վիճակ էր տանը: Կլիենտը սպասում էր, ու աղջիկներն էլ իմանալով, որ լավ փող կաշխատեն, մի տեսակ դրանից ոնց-որ հաճույք ստանային…

Հերթով մտնում միզում, դուրս էին գալիս:

Իմ հերթն էլ մոտեցավ էդ մարդու վրա միզելու: Երկար պատրաստվում է ի դրան: Լիքը-լիքը ջուր խմեցի, էնքան խմեցի, որ կարողացա չորս անգամ միզել: Մի անգամ, հերթս դեռ չէր հասել, չդիմացա ու զուգարան գնացի, մեկ էլ լսում եմ Ռիմայի ձայնը, որ գոռում ա՝ «Վա՜յ Լիլո՜, փողերդ լցնում ես ունիտազի ծակը, վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ»: Ու ծիծաղից մեռնում ենք սաղս: Ասում եմ՝ «Չեմ կարա պահեմ, էդ սաղ որ պահեմ, էն խեղճ մարդը կխեղդվի ,եթե դեմքին տենց ուժեղ միզեմ»:

Հերթս եկավ միլիոնատիրոջ վրա միզելու: Մտա տանջասենյակ: Նա կանացի շորեր էր հագել և ինքն իրան կապել աթոռից, որն ունիտազի նման էր սարքված՝ մեջը ծակ, էդ մարդու դեմքն էլ աթոռի տակից ծակի մեջ էր՝ դեմքով դեպի վեր: Արդեն երեք հոգի միզել էին նրա դեմքին, երբ ես մտա: Մենակ էի իրա հետ տանջասենյակում: Համ ծիծաղս էր գալիս, համ վախենում էի, առաջին անգամ պիտի անեի դա, շատ ներվային էի:

Կլիենտի աչքերը փայլփլում էին… Ոնց որ զզվելուց ջղայնացած լիներ ու ուզեր բարձր գոռար, էդքան որ ստորացրել էինք իրան, կարողա հոգու խորքում ամաչում էր, եսիմ… Էնքան էինք ստորացրել, որ երևի թե կուզեր շորերը ճղոտեր ու գոռար՝ «մամաաա՜»: Բայց միևնույն ժամանակ երևի հենց էդ զգացողություններն էլ իրան գրգռում էին, նա շատ գրգռված էր, անդամն էլ էր կապկպել, որ նաև ցավ զգա:

Նստեցի աթոռին… նա պատրաստվեց… տեղավորվեց, շարժվում էր, մինչև դեմքը ուղիղ միզածորանիս տակ հայտնվեց: Ես ասեցի.

— Ինձ ասել են, զուգարանը էստեղ ա, հա՞, ճիշտ ա՞:
— Այո՜, այո՜, խնդրում եմ, տիրուհի… սիրում եմ, հա՜,հա՜, ես քո զուգարանն եմ:

Ու ես վախվորած, դանդաղ բաց թողեցի մեզիս առաջին շիթը նրա դեմքին: Մեկ էլ ի՞նչ տեսնեմ… Նա բերանը բաց, լեզուն հանած մեզիս համն ա առնում, խմում ա՜… Չկարողացա շարունակեմ, դադարեցի միզել: Հետո տեսա, որ սպասում ա, մի ուրիշ բանի մասին մտածելով միզեցի… Հետո աթոռից թռա, որ փախչեմ: Ասեց.

— Տիրուհի՞:
— Հա:
— Չե՞ս ուզում սրբվես,- ու մատներով, քանի որ կապկպված էր, ցույց ա տալիս զուգարանի թուղթը:
— Հա, ուզում եմ…

Հասկացել էր, որ ուզում եմ փախչեմ: Ու ես, իրանից ավելի ամաչելով, մի կտոր թուղթ պոկեցի, սրբվեցի ու վազելով դուրս թռա սենյակից…

Մի տեսակ, էդ մարդն ինձ շատ դուր եկավ: Ինչի՞: Որովհետև իմ մեզի միջոցով դեռ ինձ սիրում էր, հոգում էր իմ մասին՝ թուղթ տալով: Ու իմ մոտ շատ նուրբ ու տարօրինակ զգացումներ առաջացան էդ մարդու հանդեպ: Չեմ կարա բացատրեմ, բայց մարդկային այլասերվածության նողկանքից ծնված ինչ-որ մի լավ, վեհ բան էր, որ թվում ա թե պիտի ատելություն ծներ, բայց ուրիշ մի բան զգացի, որ զգում ես, երբ քո մասին անշահախնդիր հոգում են: Ի վերջո, նրան պետք էր` ես միզեի, նրա վեջը չպիտի լիներ ես կսրբվեմ, թե թաց-թաց կֆրֆռամ, բայց նա ինձ թուղթ առաջարկեց, չնայած դա իր սցենարի մեջ չէր մտնում…

Իմ մշտական մասնագիտությամբ աշխատանքին ես գնում եմ ամեն օր՝ տաղտկալի, հաջորդը նախորդին նման…

Էս տիրուհու գործն ա, որ ինձ զվարճացնում ա, կասեի` նույնիսկ տալիս ա շատ նուրբ, թեթև, ոչնչի հետ չհամեմատվող, ոչնչով չգնահատվող մեղմ ուրախություն…

Լուսինե Վայաչյան

Շարունակելի…