Շատ լի ու երկար մի օր` հուլիս 11, 2010թ.

Գիշերը շոգ էր, համարյա չկարողացքա քնել: Առավոտս բացվեց ցերեկը, տանը հաց չկար, իջա հացի: Առաջին անգամ վարդավառին ես ինքս խանութպանի աղջկան խնդրեցի ինձ ջրել, հավաքված դույլերով երիտասարդներին հավանաբար մեծ տիկին թվացի` չջրեցին, մտածեցի` երևի պառավում եմ, եթե վարդավառին չեն ջրում: Բեյրութահայ ընկերուհիս հանձնել էր օդանավի տոմսն ու մնացել Ոսկե Ծիրանին: Մի կերպ կանգնելով գազօջախի առաջ, անտանելի շոգին ուտելիք սարքեցի, ինքս ինձ համար հաստատ չէի անի, բայց հյուր ունեի: Հետո սկսեցի հրավիրատոմսեր հայթայթել:

Օգնեցին, դժվարությամբ իհարկե, բայց մուտքի հրավեր ձեռք բերեցի։ Մեզ ասեցին, որ 200 լրագրող են հավատարմագրվել, բոլոր հրավիրատոմսերը հատ-հատ անվանական հանձնված են, հնար չկա, բայց ընդառաջեցին: Թե չէ խայտառակ էի լինելու հյուրիս առաջ, ինքս համոզեցի նրան տոմսը փոխել, եթե չկարողանայի ապահովել «համազգային» գլուխշոյոցու մուտքի տոմսը, ինքս ինձ չէի հարգի այլևս: 5 տարի է Երևանում եմ, ոչ մի անգամ հրավեր չեմ փնտրել։ Էն բանից հետո, երբ «Ծիրանի» առաջին տարին աղջկաս հետ բոլոր հնարավոր ծակուծուկերը փորձելուց հետո գլխիկոր տուն եկանք, երբեք չեմ երազել այնտեղ ներկա լինել:

Մի խոսքով` «Ոսկե Ծիրան»: Ոչ մի տոն, չնայած «անվտանգությունն ապահովող» հոծ ոստիկանական խմբին ու նվագախմբին: Եթե տոն լիներ, հաստատ մի տեսակ բան կզգայի, որ զգում եմ, երբ Հայաստանի հիմնն է հնչում ազգիս ներկայացուցիչների ձեռքբերած որևէ հաջողության ժամանակ:

Ինչպես ընդունված է բոլոր փառատոններին, էստեղ էլ կարճլիկ Կարմիր գորգի վրայով անցան հյուրերը` իմ պաշտելի Կլաուդիա Կարդինալեն, Պատրիկ Վերնոյը, Ատոմ Էգոյանը, Սերժ Ավետիքյանը, վարչապետը, քաղաքապետը,մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը և էլի մի շարք հարգարժան հյուրեր: Ներս մտնողների մեջ նկատեցի «նապաստակների»` մտքումս ուրախացա: Մարդկանց մեջ հանդիպեցի ֆրանսահայ ու ամերիկահայ ընկերուհիներիս, որոնք արդեն մի տարի է, ինչ սովորում ու շատ պետքական կամավորական աշխատանք են անում մեզ մոտ, նրանք ինձնից ավել հրավիրատոմս էին հարցնում: Ափսոսանքով ինձ էին նայում, ուզում էին ներս մտնել, Հայաստանում էին Ոսկե Ծիրանի օրերին ու չեն կարողանում մտնել:

Մտանք, նստեցինք հենց նշված տեղերում, ես մտածեցի, որ եթե էդպես հատ-հատ ընտրված են հյուրերը, ապա լեփ-լեցուն դահլիճ կլինի:

Արարողությունն արդեն սկսվել էր, Սերժ Ավետիքյանն արդեն ֆրանսերեն ու հայերեն շատ հաճելի անկաշկանդ երգեցիկ ճտպտում էր` նրա մեջ խոսում էր Եվրոպան: Սկզբում քաղաքապետը ողջունեց, հետո` Հարություն Խաչատրյանը, Հասմիկ Պողոսյանը երկար խոսեց, VIVA cell-ի Ռալֆ Յիրիկյանը խոսեց հաճելի ու անմիջական, համոզմամբ , որ 50-րդ կինոփառատոնն էլ կհովանավորի, հավատում եմ: Հետո բեմ ելավ Կալուդիա Կարդինալեն, և ես ոտքի կանգնեցի ծափահարելու ու հարգանքս հաղորդելու մեծ դերասանուհուն: Հայացքս ընկավ դալիճին ու մնացի ապշած…. Դահլիճում (մենք ամֆիթատրոնում էինք) ծիկրակում էին թափուր նստատեղերը… Հիշեցի դրսում մնացած սփյուռքահայ ընկերուհիներս: Ինչո՞ւ չէր կարելի վերցնել, ասենք Մարզահամերգային Համալիրն ու գոնե բացմանը ապահովել բոլոր ցանկացողների մուտքը։ շատ էին սպորտ-բարերում ֆուտբոլ նայողները երեկոյան: Լսել եմ, որ ֆիլմերի ցուցադրության հետ կապված, Կինո Մոսկվայի հետ և ոչ միայն, կինոփառատոնի կազմակերպիչները պայմանավորվածություն ունեն` տոմսերի վաճառքն են ապահովում, բայց բացումը հո կարելի՞ էր անել ավելի ընդարձակ տեղ, էլի ֆիլմերը թող մնան կինո Մոսկվային: Ինչևէ, իմ խելքի բանը չի: Կլաուդիան շքեղ էր, միայն աշակերտի նման շփոթվել էր, երբ Հասմիկ Պողոսյանը նրան «Ոսկե մեդալ» հանձնեց: Ամենուր կարելի է կարդալ ով ինչ խոսեց, ինչ եղավ…:

Ես այլ բան եմ ուզում ասել: Ինչո՞ւ չեն կարողանում տոն ստանալ, ի՞նչն է պատճառը: Չեմ կարծում, որ ֆինանսավորումը, Յիրիկյանը եթե մի բան հանձն է առնում, անում է տեղը տեղին: Ինձ թվում է կազմակերպչական կողմն է կաղում, ու չկա նման իրադարձությունների համաշխարհային ստանդարտներին համապատասխան մշակված ստրատեգիա: Ինչպե՞ս ստացվեց, որ դահլիճում` պարտերում այդքան ազատ տեղեր կային: Լավ, ասենք թե մարդկանց հրավիրատոմսեր են ուղարկել, նրանք էլ չեն կարողացել ներկայանալ: Նման դեպքերում կարելի էր հրավիրատոմսերն առաքելուց խնդրել հաստատել մասնակցությունը, ինչպես անում են թեկուզ facebook-ում, որ հետոԿլաուդիայի և մյուսների առաջ ոչ այնքան մեծ Կինոմոսկվայի դալիճի թափուր տեղերի պատճառով խայտառակ չլինեին:

Կամ, երբ տեսան, որ հրավիրվածները չեն եկել, արարողությունը սկսելուց մի 15 րոպե հետո, կարելի էր գոնե ներս հրավիրել դրսում կանգնած տասնյակ ցանկացողներին։ ժամը 10-ին ավարտվեց պաշտոնական բացման մասը: Պիտի լիներ Անրի Վերնոյի «Մայրիկը», 90 րոպե միմինում տևողությամ երկմաս ֆիլմ, որը ես ինքս շատ կուզեի մեծ էկրանին նայել, բայց ախր 11-ին ֆուտբոլ կար: Իմիջիայլոց, ֆուտբոլի ֆինալի օրը հայտնի էր շատ վաղուց և ոչ մի կերպ չէր կարելի համատեղել այդ երկու կարևոր իրադարձությունները մի օր ու մի ժամի: Ինչո՞ւ հնարավոր չէր փառատոնը մեկնարկել մեկ կամ երկու օր ուշ։

Դահլիճի մնացյալ մասի կեսից ավելին լքեց Կինոմոսկվան բացման արարողությունից հետո: Հեռուստալրագրողներն ու օպերատորները իրենց գործը վերջացրած արագ հեռացան, որպեսզի հացնեն նորություններ մեջ դնել Ծիրանը, ֆուտբոլասերները գնացին ֆուտբոլ նայելու, իսկ ամենահամառ մասը` մնաց «Մայրիկ» նայելու, որը լավագույն դեպքում կավարտվեր ժամը 12-ին: Բա էդպես անո՞ւմ են:

Հետո փորձեցի զանգել, չստացվեց: Պարզվեց կապը խափանումներ ունի։ Գնացինք VIVA cell, որտեղ Ֆրիդա անունով աշխատակցուհին կատակում էր բազմաթիվ բաժանորդների հետ, ասելով, որ «VIVA cell-ին շատ ջրեցին վարդավառին, ու անտենաները թրջվեցին»: Բաժանորդները հումորով ու ըմբռնումով էին լսում Ֆրիդային, մանավանդ, որ նա էնքան զրուցեց մեզ հետ, մինչև որ կապը կարգավորվեց, և ուրախ — զվարթ մենք գնացինք Մեծ ֆուտբոլ նայելու: Ֆուտբոլն էլ ինձ հուսախաբ արեց: Բարում մեծամասնությունը Իսպանիայի թիմին էր համակրում, իմ Հոլանդիան պարտվեց։ Իսկ երբ տուն էինք վերադառնում, փողոցը լեփ-լեցուն էր Իսպանիայի ֆուտբոլասերներով` իսպանական դրոշներով, դրոշի գույների հագուստներով ու գլխարկներով, տեղ-տեղ լսվում էին հրավառության ձայներ:

Ափսոսեցի`փաստորեն, Հայաստանում ֆուտբոլի ֆինալն ավե՞լի մեծ իրադարձություն էր, քան «Ոսկե Ծիրանը»:

Շատ լի, խառը օր էր: Թվում էր, պիտի լիներ երեք տոն` Վարդավառ, «Ոսկե Ծիրան» եւ Մեծ Ֆուտբոլ: Բայց ոչ մեկն ինձ տոն չբերեց: Մնացին միայն հետաքրքիր հանդիպումները, ու երեւի թե կարեւորը դա էր:

Լուսինե Վայաչյան