Էնքան
Էնքան եմ ուզում բանաստեղծություն գրել
Ուզում եմ ուզում եմ ուզում եմ
Էնքան ուժեղ եմ ուզում բանաստեղծություն գրել
Որ բանաստեղծություն գրելու անչափ ցանկությունիցս բացի
Խելքս բան չի կտրում
Դրա համար էլ մենակ գրում եմ
Թե ինչքան եմ
Անբավարարելիորեն
Անծայրածիր
Անսանձելիորեն
Անդադար
Մեռնելու չափ
Գազանաբար
Հիվանդագին
Խելակորույս
Հավերժաբար
Պարզապես
Ուզում բանաստեղծություն լինել

Սա Կարեն Ղարսլյանն է: Էսպիսին է նա, ամեն ինչում, ոչ միայն պոեզիայում` անբռնազբոս, բնական, մանկականությունը պահպանած, պաթոսից ու կեղծիքից էնքան հեռու, ինչքան հեռու են իրարից եղունգն ու սանրը, նա խելակորույս մի սիրահար է ամեն ինչում, ինչ ձեռնարկում է, ամեն բան, ինչի նա դիպչում է, լցվում է էներգիայով… Ես Երեւան եկա 2005 թվականին, նա` գնաց Ամերիկա, չգիտեմ ինչու, երեւի էնքան էր հոգնել Հայաստանից ու հայերից, որ գնաց կարոտելու: Հիշում եմ, նրա «Password» վեպից «Ինքնագրում» տպագր ված հատվածի քննարկմանը կարծիք հայտնեցին, որ նա էնպես է գրում, ասես հայերի համար չի գրում, այլ արտասահմանցիների: Ես ասեցի, որ դա լավ է, որ դա կոսմոպոլիտ մոտեցում է, եւ բավական է հայերը գրեն միայն հայերի համար, Սարոյանը ոչ հայերեն է գրել, եւ ոչ էլ հայերի համար, բայց նա հայեցի է, եւ թող Կարենը գրի հայերեն, բայց լինի ոչ հայեցի` վատ իմաստով: Մենք էդպես էլ չհանդիպեցինք, հանդիպեցինք facebook-յան քոմմենթներում: Եւ ես սիրեցի Կարեն Ղարսլյան գրողին, ապա` մարդուն, թե` հակառակը, լավ չեմ հիշում արդեն: Նրա կին Անուշիկին եմ շնորհակալ, որ одноклассник-ով ինձ գտավ, ու սկսվեց…

Ինձ համար գրականությունը, ընդհանրապես արվեստը որպես այդպիսին արժեք չունի, նկատի ունեմ ընդունված չափանիշները ինձ համար չեն կարող լինել որոշիչ, ինձ համար գրողը, արվեստագետը արժեք ունի էնքանով, ինչքանով ես նրա ստեղծագործությունների մեջ ինձ եմ տեսնում, ինչքանով նա ինձ հոգեհարազատ է, եւ մի անգամ էդպիսին դառնալով, նա մնում է էնտեղ, ինչքան էլ փոխվեն նրա արտահայտման ձեւերը: Կարեն Ղարսլյանն իմ սիրելի գրողն է, հիմա արդեն նաեւ մեր նորօրյա, նորաձեւ-տձեւ բանաստեղծը, որտեղ կիրքը ներկա է ամեն ինչում, եւ դա էնքան բնական է ու անմեղսունակ, այո, անմեղսունակ, քանի որ անղեկավարելին է(կիրքը, ոչ թե Կարենը ), որ ընթացքում դառնում է արվեստ, որտեղ ամեն ինչ տձեւ է, իր ձեւի մեջ ու բովանդակ անբովանդակության մեջ, որտեղ սկիզբն ու վերջը նույնն են, որտեղ բառերն ու արտահայտությունները, զգացողություններն էնքան են իմը, որ սիրտս պայթում է բերանս բացվելու օդ հավաքելու ու շնչել չկարողանալու աստիճան, որտեղ սիրած կինը էնքան իր կինն է, որքան ամուսինը, որտեղ կարեւոր չի սահմանն էրոտիկայի ու չ’էրոտիկի միջեւ, որովհետեւ մաքուր է, որտեղ Հայաստանն Ամերիկա է, ու Ամերիկան Հայաստան չէ, որտեղ ինքն աղոթողն ու աղոթքը լսողն է, որտեղ պատերազմը խաղաղության դաշտանն է, իսկ օրգազմը` բանաստեղծություն է, որտեղ….

Ես չեմ կարող գրել սովորական մի բան, մեր «ամենասկանդալային երիտասարդ գրողներից մեկի մասին», ինչպես անվանում են Կարենին թերթերը, ես չեմ կարող նրան նույնիսկ սկանդալային համարել, քանի որ սկանդալը PR-ի հղիությունն է, իսկ Կարենը դրա կարիքը չունի, որովհետեւ նա մեր ժամանակի բնականոն երեույթն է, նա հայտնվել է, քանի որ ժամանակն էր….

Բայց քանի որ ես սիրահարական նամակ չեմ գրում Կարենին, այլ մշակույթային իրադարձություն եմ մեկնաբանում, պետք է ասեմ, որ` հունիսի 9-ին, «Սիրահարների այգում» տեղի ունեցավ Կարեն Ղարսլյանի նոր գրքի` «Գրողի ծոցը» [Երեսուն ու ութ տձեւ հայրեն] տձեւ, այսիքն ոչ ձեւական այլ իրական` ինչպես եկող, էնպես էլ գրվող բանաստեղծությունների ժողովածուն: Մարդաշատ չէր, բայց ով կար` ձեւի համար չէր եկել, այլ Կարենին իրոք սիրելու ու գնահատելու, «իրենցը» համարելու համար:

Վերջում մի քիչ ` ինչ գրված է Կարենի կայքում` նրա կենսագրականում երրորդ դեմքով:

Կարեն Ղարսլյանը բանաստեղծ է, վիպասան, թարգմանիչ և գրականագետ: Ծնվել է Սովետական Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանում 1979 թ. հունիսի 30-ին և մեծացել անկախ Հայաստանում: 2005 թ-ից բնակվում է Լոս Անջելեսում:

2003 թ. Ղարսլյանը ճանաչվել է «Տարվա սկանդալային գրող» Հանրային հեռուստաընկերության կողմից:

2004 թ. անտիպ «Password» վեպի համար Կարեն Ղարսլյանն արժանացել է Երևանի Նորարար փորձարարական արվեստի կենտրոնի (ՆՓԱԿ) կազմակերպած երիտասարդ արվեստագետների մրցույթի գրական բաժնի գլխավոր մրցանակին:
2006 թ. Կարեն Ղարսլյանը ճանաչվել է «Տարվա մարդ» «Time» ամսագրի կողմից:
Ամուսնացած է Անուշի հետ, ունի մեկ սև կատու:

Լուսինե Վայաչյան