ՀՀ ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանից բախտն արդեն ինչքան ժամանակ է երես է թեքել: Ժամանակին նա հարգված, սիրված մարզպետ էր: Մարզը վատ չէր ապրում, ենթականերն էլ պատկառանքով էին տալիս Սերգեյիչի անունը: Իսկ հիմա ճիշտ է, նա հասել է իր երազների բարձրակետին`ոստիկանապետի աթոռին, բայց դե Սերգեյիչի խնդիրներն էլ են հասել ծայրահեղի: Գլխավոր դատախազը նրան մեղմ ասած չի հանդուրժում, այդ հողի վրա ձերբակալվեցին անձեռնմխելիի համբավ ունեցող երկու ոստիկան `ամենազոր Թամամն ու Օհանյան Մարգարը: Ստորադասները հիացած չեն նրանով, այնքան, որ նյարդայնանում է, ենթակաների ինքնուրույնությունից: Մեծ չարչարանքով բանդա վնասազերծեց, կազմակերպիչը իրեն բարեկամ դուրս եկավ, դատախազական բարձրաստիճանների զավակներին «ձեռքից վերցրեցին», դեռ մյուս բանդիտների հարազատներն էլ ասում են, թե դա էդ բանդան չէր, թարսի պես էլ գողոնից ոչ մի բան չեն կարողանում հայտնաբերել` չնայած ծեծ ու ջարդին: Այսօր էլ Սերգեյիչի բախտը չբերեց. «Չուժոյ պախմել» ոստիկանապետն ընկավ պատմության մեջ:

Կառավարության շենքի դիմաց այսօր բազմամարդ էր: Զոհված զինծառայողների ծնողներն ու «Բանակն իրականում» նախաձեռնության անդամներն ակցիա էին անում: Մասնակիցները զոհվածների դիմանկարներով, տարբեր պաստառներով կանգնած էին: Կառավարության նիստն ավարտվեց ու մասնակիցները սկսեցին դուրս գալ: Կառավարության անդամների մի մասը, ինչպես հայտնի է, հետնամուտքից է դուրս գալիս, մյուս մասը` դիմացի մուտքից:

Այսօր ոստիկանապետը, շենք էր մտել կենտրոնական  մուտքից ու այդ մուտքից էլ դուրս եկավ: Սարգսյանը դուրս եկավ շենքից ու մի խայտառակ աղմուկ  բարձրացավ: Ոստիկանապետը քայլերն ուղղեց դեպի ավտոմեքենան, բայց ակցիայի կողք կողքի կանգնած մասնակիցները, որոնց ձեռքերը մինչ այդ զբաղված էին նկարներ ու պաստառներ բռնելով, թողեցին դրանք ու ձեռք — ձեռքի  տվեցին` փակելով ոստիկանապետի ճանապարհը:  Մի կին զայրացած գոռգոռում էր` «տո, եսիմ ո՞վ ա, ով ուզում ա ըլնի, ոստիկանապետ ա, ինչ ա, պադո~ւմայեշ, խի՞ պտի ճամփա տամ:  Ըտենց ոստիկանապետ ա՞ ըլնում, ինձ բրթում ա»:

Այսօր հսկող ոստիկանների թիվն նախորդ օրերի համեմատ շատ էր: Ոստիկանները, ոստիկանապետի թիկնապահները,  փորձում էին շեֆի համար ճանապարհ բացել: Մինչ այդ ցուցարարները  բղավում էին. «խուլիգան, ապուշ, խուլիգան, տականք, Սարգսյան-խուլիգան»: Այստեղ լսվում էր նաև Վարդգես Գասպարիի բարձր ձայնը: «Ամոթ», «հանցագործներ» վանկարկում էին հավաքվածները: Ոստիկանապետը րոպե առաջ փորձում է մոտենալ ավտոմեքենային և հեռանալ,  մի վերջին անգամ արդարանալով. «Ես ոստիկանապետն եմ, ես ռազմականի հետ կապ չունեմ»: Սեյրան Օհանյանն արձակուրդում է, իսկ նրա փոխարեն կառավարության նիստին եկած Արա Նազարյանը, ակցիայի մասնակիցներին չէր հետաքրքում:
Ոստիկանապետը հեռացավ, բայց դրանով նրա հետ կապված դեպքերը չդադարեցին զարգանալ. Ցուցարարները շարքով շարժվեցին դեպի նախագահական: Ամեն ինչ կարծես խաղաղ էր, երբ հանկարծ կառավարության շենքի ժամացույցի տակ էլի աղմուկ բարձրացավ: Ոստիկանները, հավանաբար, ոստիկանապետի հասցեին հնչած բառերի համար ցանկանում էին տանել Գասպարիին: Վարդգես Գասպարին պառկել էր գետնին, իսկ նրա վրա պառկել էր Զարուհի Փոստանջյանը։ Հետո բացատրեցին, թե ինչու. քանի որ պատգամավորն անձեռնմխելի է, պառկել էր Գասպարիի վրա, որ նրան ձեռք չտային: Ոստիկանների վրա, սակայն, պատգամավորի պառկելը չազդեց: Նրանք տիկին Փոստանջյանի տակից դուրս բերեցին Գասպարիին, նստեցրին մեքենա և հեռացան: Շատ վատ ստացվեց.  օրը ցերեկով Զարուհի Փոստանջյանը Սերգեյիչի պատճառով հրապարակում պառկեց ցուցարար տղամարդու վրա:

Դե ինչ,  կարելի է զարմանալ ոչ միայն ոստիկանապեպետի , այլև «Ժառանգություն» կուսակցության պատգամավորների  բախտի. Մարտիմեկյան հայտնի դեպքերի ժամանակ էլ, այս կուսակցությունից Արմեն Մարտիրոսյանն էր պառկել ոստիկանի վրա, որ ցուցարարները նրան չվնասեն, արդյունքում`պատգամավորը վնասվածք էր ստացել, դեռ լավ է Զարուհին անվնաս դուրս եկավ այս պատմությունից, քանի որ մեզանում շարքային ոստիկանների մեծ մասը ապաշնորհ ու վտանգավոր է: