Այսօր նորանշանակ ԿԸՀ-ն անցկացրել է իր անդրանիկ նիստը և ընտրել ղեկավար: Ամեն ինչ ընթացել է ըստ սցենարի` կոմունիստական հին ու բարի ավանդույթների համաձայն:

Միակ ու անկրկնելի թեկնածուն եղել է Գարեգին Ազարյանը, որը ԿԸՀ-ն ղեկավարում է 2003 թ.-ից: Նա էլ միաձայն ընտրվել է և ընտրական հանձնաժողովը կղեկավարի ևս 7 տարի:

Երբեմն ուզում ես հավատալ գործող իշխանության բարեփոխման ցանկությանն ու պոտենցիալին: Ուզում ես քեզ մխիթարել, որ պատահական չէին քաղկալանավորների ազատ արձակումը, քաղաքական երկխոսության ուրվագծվող տեսլականը: Մի խոսքով, ուզում ես հավատալ, որ իշխանության որակն էլ է փոխվել, երկրի էլ:

Բայց հավատդ կոտրվում է, երբ հինը հիշեցնող, վերածնող իրադարձություններ են տեղի ունենում: Այդպիսին է Ազարյանի վերընտրությունը:

Սակայն առնվազն երեք պատճառ կար, որոնք ստիպում էին նրան չընդգրկել նույնիսկ ԿԸՀ-ում, էլ չասած` նախագահ ընտրելու մասին:

Առաջին, սկզբունքորեն չի կարելի, որ մեկը 8 տարի ղեկավարի ԿԸՀ-ն, այն էլ` Հայաստանի տիպի երկրներում: Այս տարիներին ցանկացած մեկն ինտեգրվում է իշխանության էլիտային` կորցնելով ընտրական գործընթացի արբիտրի կարգավիճակը:

Երկրորդ, Ազարյանը 2008-ի նախագահական ընտրություններից հետո` գոնե հասարակության մի զգալի մասի ընկալման մեջ, նույնացավ ընտրությունների կեղծման հետ:

Եվ վերջապես, ԿԸՀ նախագահ է դառնում մեկը, ով օմբուդսմենի հայտարարած մրցույթում չկարողացավ հաղթահարել անցողիկ շեմը: Այս փաստն ինքնին բարոյապես ոչնչացնում է ՄԻՊ ինստիտուտը, կասկածի տակ է դնում ԿԸՀ լեգիտիմությունը:

Այս բոլոր հանգամանքները կասկածներ են առաջացնում, թե իշխանությունն իսկապես մտադիր է կազմակերպել խորհրդարանական և նախագահական օրինական ընտրություններ: