«Կարծում եմ, որ գործարարները պետք է քիչ լինեն խորհրդարանում, դա ճիշտ է, լավ կլինի, որ այդպես լինի»,- այսօրվա ասուլիսում նման հայտարարություն է արել ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ, պետաիրավական հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Դավիթ Հարությունյանը:

Դժվար է ասել` սա մասնավո՞ր, թե՞ կուսակցական տեսակետ է, բայց միանգամայն ճիշտ մոտեցում է:

Այլ խնդիր է, սակայն, գեղեցիկ խոսքեր ասելը, և միանգամայն դժվար է դրանք կյանքի կոչելը:

Գործող խորհրդարանի մեծաթիվ գործարար պատգամավորներից միայն Ռուբեն Հայրապետյանն է կեսբերան ասել, որ իրեն ապագա խորհրդարանում չի տեսնում: Այս հայտարարությանն էլ պետք է վերապահումով մոտենալ, որովհետև ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահը վերջնական որոշումը թողել է իր կուսակցությանը` ՀՀԿ-ին:

Մյուս գործարարներն այս թեմայով հրապարակավ չեն արտահայտվում, բայց իրենց ողջ ստվերային ազդեցությունն օգտագործում են հաջորդ խորհրդարանում հայտնվելու համար: Եվ սա այն համատեքստում, որ խորհրդարանի բացակա պատգամավորների թոփ տասնյակը ղեկավարում են հենց գործարարները:

Նրանք խորհրդարան գալու, քննարկումներին մասնակցելու, ելույթներ ունենալու, օրենսդրական գործունեություն ծավալելու ժամանակ և հավես չունեն:

Այդ դեպքում` գործարարների ինչի՞ն է պետք մանդատը, ինչո՞ւ են նրանք փողեր ծախսում` ազդեցիկ համամասնական ցուցակների «տաքուկ» տեղերում հանգրվանելու համար կամ ինչո՞ւ են կոնկրետ ընտրատարածքներում բարեգործ դառնում` ընտրություններին նախորդող տարիներին:

Գործարարների զգալի մասի համար մանդատը տանիքի պես մի բան է, որը նրանց պաշտպանում է հնարավոր հետապնդումներից, հնարավորություններ է ընձեռում այլոց հետապնդել: Մանդատը նաև միջոց է, որի շնորհիվ հազիվ տառաճանաչ օլիգարխն ինտեգրվում է իշխանության էլիտային, առնում-տալիս է բարձրաստիճանների հետ:

Այս առուծախի արանքում էլ կայանում է օլիգարխիկ համակարգը, որը պաշտոնյային` բիզնեսմեն, օլիգարխին` պաշտոնյա է դարձնում:

Ոմանց կոմֆորտի հաշվին տուժում է քաղաքական համակարգը` սպառողական իր էությամբ խժռելով ամեն մի գաղափար: Տուժում է տնտեսությունը` մոնոպոլ իր կարգավիճակով:

Տուժում է քաղաքացին, որի ուսերին է ընկած օլիգարխիկ համակարգի պահպանության ծանրությունը:

Սահմանադրությունը սահմանում է, որ իշխանությունն ու բիզնեսը տարանջատված են: Սա սահմանադրական պահանջ է և ոչ` ցանկություն: Այնպես որ` իրավաբան Դավիթ Հարությունյանի «լավ կլինի» արտահայտությունը ճիշտ կլիներ, որ հնչեր «պարտադիր է» ձևակերպումով:

Լավ կլինի, որ լավ եղանակ լինի, իսկ սահմանադրությունը պետք է գործի պարտադիր` իր ամբողջ ծավալով, անվերապահորեն: