Ոստիկանապետ աշխատելու տարիներին՝ ամենևին էլ փայլուն չեն եղել Ալիկ Սարգսյանի և նրա ենթակա՝ Երևանի քաղաքային վարչության պետ Ներսիկ Նազարյանի հարաբերությունները: Այդ մասին իմացել են թե երկրի բարձրագույն ղեկավարությունը, թե համակարգի ներսում և թե դրանից դուրս:

Նազարյանն, ըստ էության, գործել է ավտոնոմ ռեժիմով և նույնիսկ հրապարակավ չի թաքցրել ոստիկանապետ դառնալու իր մտադրությունը:

Ժամանակներն անցել են, երկուսն էլ արդեն նախկին են՝ համակարգում աշխատելու իմաստով:

Լրագրողն Ալիկ Սարգսյանին, որը հիմա ՀՀ նախագահի խորհրդականն է, հարցրել է՝ արդյո՞ք Ներսիկի պաշտոնանկությունից հետո՝ հանդիպել է վերջինիս:

Ալիկ Սարգսյանը պատասխանել է. «Ինչի՞ համար: Հանդիպեմ` ի՞նչ ասեմ: Հանդիպեմ, որ իբր ինչ—որ բանով ուզում եմ նրան հովանավորել կամ աջակցե՞լ: Անունը ի՞նչ դնեմ: Եթե նա իմ կարիքն ունենա, կզանգի: Այն ժամանակ, որ աշխատում էինք, էլի չէինք հանդիպում: Հանդիպեմ, որ իբր մարդուն կարեկցո՞ւմ եմ: Նա իմ կարեկցանքի կարիքը չունի: Ի՞նչ է եղել, 10 տարի վարչության պետ է եղել, գեներալ մարդ է, հիմա էլ թող մի քիչ հանգստանա: Վաղը, մյուս օրը նորից գործի կնշանակվի ու կաշխատի»:

Որ հիմա ոստիկանության երկու նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաները չեն հանդիպում՝ նորմալ է, մանավանդ որ՝ նրանց հարաբերություները, մեղմ ասած, բարեկամական չեն:

Ցնցող է Սարգսյանի այն բացահայտումը, թե «այն ժամանակ, որ աշխատում էինք, էլի չէինք հանդիպում»:

Փաստորեն, Ալիկ Սերգեյիչն անուղղակիորեն խոստովանում է, որ իր ենթական ինքնուրույն է գործել՝ այն աստիճանի, որ հանրապետության ոստիկանապետն անիմաստ է համարել նույնիսկ նրա հետ հանդիպելը:

Ընդհանրապես, Սարգսյանի վերջին հարցազրույցներն աչքի են ընկնում հետաքրքիր, հաճախ՝ սկանդալային բացահայտումներով:

Ըստ այդմ, երևի թե՝ համապատասխան մարմինները պետք է մտածեն, ինչ-որ պատրվակով, նրա հարցազրույցները սահմանափակելու մասին:

Սուրեն Սուրենյանց