«Մեր եկեղեցին դժվար է նյութական պաշարներից բաժանվում», այսօր Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանում ընդդեմ Հայաստանի «Եհովայի վկաների» տարած հերթական հաղթանակի մասին խոսելով, ասել է, պրոֆեսոր, գրականագետ Արտեմ Հարությունյանը:

Նա շեղվել է թեմայից, խորանալով Հայ առաքելական եկեղեցու գործառույթների մեջ, որը գրականագետի համոզմամբ, չի արդարացնում իրեն:

«Եհովան (կրոնական կազմակերպությունը) ահագին գումարներ է ծախսում հոգիներ գնելու համար, իսկ մեր եկեղեցին քնած է: Առաքելական եկեղեցին հզոր է և դարերով է եկել հասել, բայց այսօր արագ բուրժուականանում է»:

Ասուլիսի թեման նոյեմբերի 27-ին Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի հայաստանցի 17 «Եհովայի վկաների»  ընդդեմ Հայաստանի Հանրապետության հայցի բավարարումն էր:

Խոսքը վերաբերում է իրենց կրոնական համոզմունքների դեմ ՀՀ զինված ուժերում ծառայելուն, որը, համարելով անթույլատրելի, ՀՀ կառավարությանը պարտավորեցրել է նրանցից յուրաքանչյուրին վճարել 6.000–ական եվրո և նրանց բոլորին միասին վճարել 10 000 եվրո՝ դատական ծախսերը հոգալու համար:

Սա, իհարկե, թերացում է, բայց իրավական ոլորտի: Եթե մենք ստորագրել ենք կոնվենցիային միանալու համաձայնագիրը, պետք է բարի լինենք կատարելու դրա պահանջները, և չբողոքելու, որ «Եհովայի վկաներին» անդամակցողները ցուցում ունեն չծառայելու Հայոց բանակում:

Իսկ ինչ նշել է պրն Հարությունյանը ասուլիսում, կապ չունի այս ամենի հետ:

Սակայն Արտեմ Հարությունյանն առիթը բաց չի թողել նկատելու, որ եկեղեցում այսօր այն չէ, ինչ պատշաճ է, որ լինի.

«Շքեղ ծիսական պատարագներ անել չի նշանակում՝ քարոզ է անում: Եկեղեցին իր վիթխարի հարստությունը փակել է սեյֆերում: Գիրուկ սրբազաններ ունենք, ոնց որ դինոզավրիկ սրբազաններ լինեն, բոլորին չեմ մեղադրում, բայց … մեղա, մեղա»:

«Որովհետև վիլաներ են սարքում և չանչիկից բուլդոզերով չես կարող հանել այդ գումարները: Վերջերս Էջմիածին էի գնացել, դարպասները բացվեցին և ամերիկյան ամենաշքեղ մեքենան դուրս եկավ ու մեջը նստած էր հոգևոր հովիվը»,- ասում է գրականագետը՝ հորդորելով Հայ առաքելական եկեղեցուն գործել. «Ո՞ւր են եկեղեցու խոհանոցային կաթսաները, ինչո՞ւ աղքատներին տոնական օրերին հաց չեն բաժանում։ Ինչի՞ Լոնդոնում հազարավոր մարդկանց իրենց եկեղեցին նման ճաշեր կբաժանի, իսկ մենք՝ ոչ: Իհարկե, հասկանալի է, որ դրանով չես փրկի աղքատությունը, համենայնդեպս, հույս է տալիս»:

Ըստ նրա, լավ ծրագրեր ունենք, սակայն,  ինչպես Հայաստանում ընդունված է՝ դրանք մնում են թղթի վրա:

Հարությունյանը կարևորել է նաև հեռուստատեսության դերը, որը ևս իր բարձրության վրա չէ և նույնպես պրոպագանդա չի տանում ընդդեմ աղանդների. «Դե եթե հեռուստատեսության նախագահը ֆուտբոլի և բասկետբոլի թիմ առնի, պարզ չի՞, որ նման վիճակ կլինի»,- ասել է նա, հավանաբար, ի նկատի ունենալով Ալեքսան Հարությունյանին, որը, «Ուլիս» ֆուտբոլային թիմի նախագահն է: