Իմ ձերբակալության առաջին իսկ օրից ես Ձեր օրգանների կողմից հայտարարվել եմ սպանված: Վերջերս փոխգնդապետ Մելքումովը տեղեկացրեց ինձ, որ համաձայն Սոֆիայից ստացած տվյալների, ընդամնեը երկու-երեք անձ գիտեն, որ ինձ տեղափոխել են Սովետանական Միություն, իսկ հայությունը ամբողջությամբ վստահ է, որ ես սպանվել եմ Բուլղարիայի տարածքում:

Յոթը տարի առաջ Ձեր նախարարության ներկայացուցիչների հետ առաջին իսկ հանդիպման ժամանակ ինձ զգուշացրել էին, որ այսուհետ ես կոչվելու եմ ոչ թե Նժդեհ, այլ՝ Տեր – Հարությունյան: Ձեր մարդու կողմից այս մասին զգուշացվել է նաև կինս: Նրան հրամայված էր իր «նամակում» անվանել ինձ ոչ թե Նժդեհ, այլ` «իմ ամուսին»; Հակառակ Ձեր օրենքների` ինձ չի թույլատրվում նամակագրություն վարել իմ հարազատների հետ, անգամ հարազատ եղբորս: Բոլոր այս փաստերն ապացուցում են, որ Ձեր նախարարության օրգանները նպատակ ունեին և այժմ էլ ունեն ներշնչել հայությանը, որ ես վաղուց մեռած եմ: Ինչու՞ է դա արվում: Ի՞նչ նպատակով: Նպատակը պարզ է. դրա մասին է խոսում տրամաբանությունը. եթե ինձ մի օր սպանեն, Հայ ազգը չվերագրի այն Ձեր օրգաններին: Իմ հոգեխառնվածքի տեր մարդկանց հատուկ չէ մահվան մասին տանջալի մտորումների տկարությունը; Ինձ մեկ անգամ չէ վիճակվել կանգնել մահվանը դեմ հանդիման: Ես վաղուց է, ինչ նրան զգետնել և հաղթել եմ: Կսպանե՞ն ինձ արդյոք: Ինչ արած: Մինչ այդ կջանանք օգտակար լինել Հայրենիքին և մտածել մեր ազգի մասին:

La patrie avant tout! – Հայրենիքը վե՛ր է ամենից: