Հայաստանը երեկ միացել է 13 այլ` հիմնականում նախկին Խորհրդային միության երկրների և, դեմ գնալով Արևմուտքին, պաշտպանել Ռուսաստանի դիրքորոշումը նախկին հետախույզ Սերգեյ Սկրիպալի ու նրա դստեր թունավորման հարցում: Հաագայում` Քիմիական զենքի արգելման միջազգային կազմակերպության արտահերթ նիստում, Մոսկվան շրջանառության մեջ է դրել հայտարարության նախագիծ` պահանջելով նոր հետաքննություն սկսել և ներառել նաև ռուս մասնագետների: Առաջարկը, սակայն, տապալվել է` կողմ են քվեարկել կազմակերպության գործադիր մարմնի 41 անդամներից միայն 6-ը, 15-ը` դեմ, 17-ը` ձեռնպահ, 3-ը բացակայել են և չեն մասնակցել քվեարկությանը: Հայաստանը այս տարի գործադիր մարմնում չէր և քվեարկելու իրավունք չուներ, այդուամենայնիվ, արտահայտել է իր դիրքորոշումը համատեղ հայտարարությամբ, որում պաշտպանել է Մոսկվայի դիրքորոշումը: Հայաստանից բացի, փաստաթղթի տակ ստորագրել են Բելառուսը, Ղազախստանը, Ադրբեջանը, Տաջիկստանը, Ուզբեկստանը, Ղրղըզստանը, Սիրիան, Իրանը, Վենեսուելան, Պակիստանը, Նիկարագուան և Կուբան:

 Հայաստանի և մյուսների հայտարարությունը փաստորեն չի ազդել քվեարկության արդյունքների վրա: Նման արդյունքը, անշուշտ, կանխատեսում էին նաև Մոսկվայում, սակայն ռուսական կողմին անհրաժեշտ է եղել ցույց տալ, որ նա ամենևին էլ մեկուսացված և միայնակ չէ, և ընդամենը դառնում է Արևմուտքի «դավադրության» զոհը:

«Սրանով միջազգային համայնքը հստակ կերպով ջախջախեց պատշաճ հետաքննությունը հունից շեղելու Ռուսաստանի ջանքերը»,- հայտարարել է Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարար Բորիս Ջոնսոնը: Բրիտանական դիվանագիտության ղեկավարի ակնարկը խիստ ուշագրավ է. նա, ըստ էության, միջազգային համայնքից դուրս է դնում, «իզգոյ» է համարում Ռուսաստանին և նրա դաշնակիցներին:

Սակայն գանք Հայաստանի վարքագծին, որը ռացիոնալ բացատրություն չունի առնվազն մի քանի տեսանկյունից:

Հայաստանն այս տարի Քիմիական զենքի արգելման միջազգային կազմակերպության գործադիր մարմնի անդամ չէր, ինչը հրաշալի առիթ էր դիրքորոշում արտահայտելուց խուսափելու համար, քանի որ Սկրիպալի թունավորման գործը դարձել է այն ինդիկատորային իրադարձություններից մեկը, որը խորհրդանշում է Ռուսաստանի և Արևմուտքի նոր Սառը պատերազմը: Հայաստանը, ըստ ամենայնի, հերթական անգամ տրվել է Մոսկվայի ճնշմանը և նույնացել մի քանի տասնյակից ավելի «իզգոյ», ավտորիտար երկրների հետ:

Սկրիպալի գործով աշխարհի երկու տասնյակից ավելի երկրներ արտաքսել են Ռուսաստանի դիվանագետներին` աննախադեպ քաղաքական ճնշում բանեցնելով Մոսկվայի վրա: Հայաստանը փաստորեն համերաշխվում է Մոսկվայի հետ` վերջինիս հետ կիսելով զազրելի այդ ոճրի քաղաքական պատասխանատվությունը:

Սա այն բացառիկ փաստաթղթերից մեկն է, որտեղ համերաշխորեն մեկտեղվում են Հայաստանի և Ադրբեջանի դիրքորոշումները: Բաքվի դիրքորոշումը մոտիվացված է. երբ Ադրբեջանը հայտնվել էր միջազգային կոռուպցիոն սկանդալի կիզակետում, Ռուսաստանը, ըստ էության, միակ երկիրն էր, որը նրան պաշտպանեց Արևմուտքի «դավադրության» դեմ պայքարում: Հայաստանը ԼՂ խնդրում միջազգային աջակցություն կարող է ակնկալել` միայն Ադրբեջանի հանդեպ քաղաքակրթական առավելության շնորհիվ: Նման «իզգոյ» հայտարարությունները միջազգային հանրության աչքերում նույնացնում են Հայաստանն ու Ադրբեջանը` լեգիտիմացնելով նրանց հանդեպ վարվող, այսպես կոչված, պարիտետային քաղաքականությունը:

Եվ վերջապես կարևոր մեկ հանգամանքի մասին ևս: Հայաստանի հանրային կարծիքը գրեթե համոզված է, որ Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործության հարցում խառն է Մոսկվայի «մատը»: Այսօրվա ստատուս-քվոն գուցե թույլ չի տալիս, որ Հայաստանի իշխանությունները և քաղաքական համակարգը բարձրաձայնեն այդ մասին, սակայն Սկրիպալի թունավորման հարցում Մոսկվային աջակցելով` Հայաստանի իշխանությունը` ըստ էության, անուղղակիորեն, լեգիտիմացնում է Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունը, դրա հետևանքով Մոսկվայի կողմից Հայաստանին պարտադրված նվաստացուցիչ ստատուս-քվոն:

1in.am