Գեներել-լեյտենանտ Բաբայանը, ով վեց տարի ղեկավարել է Ղարաբաղի պաշտպանության բանակը, «Սիվիլնեթի» հետ զրուցում ասում է՝ քառօրյա պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանի հաջողությունները անսպասելի էին հենց Բաքվի համար, սակայն փաստն այն է, որ ադրբեջանցիները կարողացել են հայտնի դիրքերը գրավել կես կամ մեկ ժամվա մեջ:

«Ես չգիտեմ ով ա մետրով չափել՝ 800 ա՞, թե՞ 1800: Ինչ վերաբերում ա էդ դիրքերին կոնկրետ Մարտակերտի ուղղությամբ, դա երկակի ռազմավարական կետեր են․ առաջինը, ապահովում էր էդ գյուղերը, էդ բնակչությունը ապրելու: Էդ հողերը հենց բնական Ղարաբաղի սահմանն էր, մենք դուրս են եկել մեր բնական սահմաններին: Երկրորդը, էդ տարածքից մենք կարում ենք, մեր բռան մեջ ա լինում ամբողջ հարթավայրը՝ Կիրովաբադից Միրբաշիրով․․․ Հիմա դա մեկը համարում ա ստրատեգիկ ա, ստրատեգիկ չի․․․ Էդ մարդիկ չտեսած՝ ի՞նչ են հասկանում էդ ինչի համար ա: Ասենք, մենք պրոստը հողեր ենք, էլի, գրավել․․․ պրոստը գրավել ենք: Այսինքն, չկան ոչ ստրատեգիկ դիրքեր, մանավանդ Մարտակերտի ուղղությամբ»:

Հայտարարելով, որ Ադրբեջանը պատրաստվում է պատերազմի, մեծ քանակությամբ սպառազինություն է գնում՝ շեշտը դնելով հրետանու, հրիթռային և օդային ուժերի վրա և նպատակ ունի հողին հավասերեցնել առաջին գիծն ու քաղաքներ և գյուղեր՝ Բաբայանը հավելում է, թե Հայաստանը չի կարող մրցել Ադրբեջանի հետ ո՛չ ֆինանսական, ո՛չ մարդկային ռեսուրսներով․ — «Դուք պատկերացրեք, որ ինքը Նախիջևանում դնում ա իսրայելական, ռուսական տարբեր ռեակտիվ համակարգներ: Հարց է ծագում՝ ո՞ւմ համար: Դնում ա Ղարաբաղի՞ն խփելու:  Ղարաբաղին կարա Ղարաբաղի դիմացին դնի, ոչ թե Նախիջևանում: Այսինքն, երբ որ մենք խոսում ենք, որ մենք պատրաստ ենք իբր հարձակումներ սկսելու, հակառակորդն անպայման օգտվելու ա ու խփելու ա մինչև անգամ Երևան: Երևանից Նախիջևան 42 կիլոմետր ա: Էդ զենքերը, էդ ռեակտիվ հրթիռային համակարգը աշխատում ա աշխատում ա 70-ից մինչև 150․․․ Մենք պատրա՞ստ ենք պաշտպանվենք դրանից, մեր ժողովրդին, մեր քաղաքներն ու գյուղերը: Հո նրանով չի՞, որ Բաքու թեյ ենք խմելու: Կարաք Բաքու թեյ խմեք, բայց վախում եմ, իրանք ավելի շուտ հասնեն Երևան՝ թեյ խմելու: Չի կարելի գեներալսկի հագուստներ հագնել, կոլխոզի նախագահի հայտարարություններ անել: Մեր զինվորը չի կարա  էդքան հրթիռ․․․ եթե մի րոպեում մոտավորապես 25 հազար արկ ա թափվելու առաջին գծի վրա, կարա՞ մարդ ընդե կանգնի: Ի՞նչ ա նշանակում՝ մեր հոգին բարձր ա, ինչ ա, հրթի՞ռ ա բռնելու, թե՞ արկ աբռնելու զինվորը օդում: Մենք պարտավոր ենք զինվորի անվտանգության մասին էլ մտածել»:

Սամվել Բաբայանը առաջարկում է նախևառաջ շեշտը դնել օդային պաշտպանության վրա, քանի որ ադրբեջանական կողմի հեռահար հարվածները՝ հրետանային, հրթիռային, օդուժի, հայկական կողմին են հասնելու օդով․ — «Առաջարկել էի այդ ռազմավարությունը․ առաջին հերթին օդը փակել և հնարավորություն չտալ հակառակորդին: Իսկ քանի որ սկսած արկից, հրթիռից, ինքնաթիռից, անօդաչու սարքից, օդով ա գալիս, մեզ խնդիր ունենք օդը փակելու: Ես նշել էի տվյալ զենքերը, որը լրիվ, հարյուրտոկոսանոց ապահովում ա դա: Ասենք, եթե հորդառատ անձրև ա գալիս, դու զոնտիկը վերցնում ես, դուրս գալիս, որ գլխիդ չթափվի: Էդ զոնտիկը պետք ա առաջին հերթին ապահովենք: Երկրորդ քայլը, նորից նույն ձևի էդ փաստաթղթում սարքը ներկայացրել եմ, ֆիկսում ա հակառակորդը որտեղից ա խփել, տալիս ա կողքի իրա հրետանավորին, որը կառավարվող արկով փչացնում ա էդ տեխնիկան, որը քսան միլիարդ տվել ա ադրբեջանցին, առել»:

Ըստ Սամվել Բաբայանի, սեղանին ոչ թե Ղարաբաղի է, այլ ողջ հայոց պետականության հարցն է․ — «Բայց ռազմական ոլորտի ղեկավարությունը ոչ թե սեփական ժողովրդին խաբի, որ մենք, ապեր, մի երկու հրթիռով Բաքուն հողի հետ հավասարեցնելու ենք՝ անգամ չհասկանալով էդ հրթիռի հզորությունը կամ նրա հնարավորությունները: Չի կարելի խաբել սեփական ժողովրդին»: