Պատմական գիտությունների թեկնածու Արշավիր Գասպարյանն, Aravot.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով Հեյդար ու Իլհամ Ալիեւներին, ասաց. «Սարերի տարբերություն կա այս երկուսի միջեւ, հայր Ալիեւը, իմիջիայլոց, մասնագիտությամբ պատմաբան է, ԿաԳեԲե-ի դպրոց է անցել, ЦК-ի դպրոց է անցել երկար տարիներ, նա վերջիվերջո լուրջ դիվանագետ էր: Խորհրդային շրջանում, երբ որ ինքը Ադրբեջանի Կենտկոմի առաջին քարտուղարն էր, ինքն էլ հայաթափման ծրագիր իրականացնում էր, բայց դա կատարում էր խորամանկորեն, ծպտված, իսկ որդի Ալիեւը թյուրիմացություն է, էքսցենտրիկ անձնավորություն է, անկանխատեսելի կերպար է: Եթե հայրը կարողանում էր իրեն ցույց տալ, սա քաղաքականության համատեքստից իրեն լրիվ կտրում է, իրեն ապշերոնյան սուլթանիկ է կարծում, երեւի նավթի հոտից կորցրել է քաղաքական հոտառությունը:

Հոր ժամանակ, երբ ղարաբաղցիները գալիս էին Երեւան սովորելու, ավարտելուց հետո հենց վերադառնում էին Ղարաբաղ, այնպիսի պայմաններ էին ստեղծում, որ կրթված երիտասարդները թողնեին-հեռանային: Ոչ թե դնում, կոտորում էին, այլ անբարենպաստ սոցիալական, տնտեսական պայմաններ էին ստեղծում, որ թողնեին, գնային ու լավագույն դեպքում ղարաբաղցիները կամ գնում էին Սումգայիթ, կամ Բաքու, կամ էլ Ռուսաստան: Փաստն այն է, որ 1921 թվականին Ղարաբաղում հայերը 95 տոկոս էին կազմում, 1988 թվականին արդեն դարձան 75 տոկոս:

Հայաթափումը հայրը շատ դանդաղ ու կազմակերպված ձեւով էր իրականացնում, իսկ որդին մի ծայրահեղություն է. ելնում հայտարարում է՝ հայերը պիտի դուրս գան, թե չէ կսպանենք… Պարզ է, որ ինքն ունի իր հովանավորները, հրահրողները Թուրքիայում, ավագ Ալիեւն էլ ուներ, բայց գոնե գիտեր իր չափը, իսկ սա ծայրահեղությունից ծայրահեղություն է:
Զինադադարը, որ կնքեցին 1994 թվականին, 22 տարի ժամանակ շահեցին, որ զինվեին ու 10 միլիարդի զենք գնեին, որ մեր դեմ օգտագործեին, էլի Ալիեւ ավագի ծրագիրն է: Հայրը ժամանակին կարողացավ զինադադարի հարցերը կարգավորել, ժամանակ շահել, որ զինվեն. չէ՞որ 1994 թվականին բոլորս գիտենք ինչ խուճապային իրավիճակ էր Ադրբեջանում: Զինադադար մեզ՝ հայերիս, բացարձակ պետք չէր, մեր զորքերը առաջ էին գնում, իսկ Ադրբեջանում խուճապային իրավիճակ էր…

Իսկ թյուրիմացություն որդին, որ մեծ-մեծ խոսում էր, թե Ադրբեջանի ռազմական բյուջեն Հայաստանի բյուջեից երեք անգամ շատ է, այնպես արեց, որ իր երկիրը ֆիասկո ապրեց: Քառօրյա պատերազմով այս բռնապետը (սա Ադրբեջանում Ալիեւների կլանի դիրքերն է միայն ամրապնդում, ինչ ընդդիմություն, ինչ ազատ մամուլ, բերանը բացողին բանտ են նետում) ուզեց մեզ ցույց տալ իր ռազմական կարողությունները ու փորձեց ստուգել՝ արդյոք մեզ մոտ կա՞, թե՞ չկա խուճապային տրամադրություն:

Համոզվեց ու հիասթափվեց, որ նման տրամադրություն չկա, պարզ է, որ ֆիասկո ապրեց, հիմա, իմ կարծիքով, Ալիեւը ռազմական ու մարտավարական այլ մոտեցումներ պիտի արձանագրի:

Ներկա իրավիճակում, եթե գնում է ստատուս քվո, Հայաստանը պետք է հետամուտ լինի, որ անգամ այդ ստատուս քվոյի իրավիճակում էլ զինադադարը երաշխիքներով ամրապնդված լինի , որովհետեւ մենք գիտենք ինչ անկանխատեսելի հակառորդի հետ գործ ունենք », -ասաց Արշավիր Գասպարյանը:

Ամբողջական հոդվածը  aravot.am

Ք