Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում ԼՂՀ-ն ճանաչելու հարցն, իհարկե, հասունացել է: Արցախյան քառօրյա պատերազմը գործընթացը հասցրել է ցիկլային մի եզրագծի, երբ առկա գործոնները այլևս խիստ անարդյունավետ են: Ի՞նչ անելիք կամ վերանայելիք ունի Հայաստանը այս իրավիճակում, և ունի՞ արդյոք, թե՞ Հայաստանը պետք է թողնի ամեն ինչ՝ ինչպես կա, շարունակի ընդամենը ադրբեջանական նախահարձակումները կանխելու գործողությունները, այդ ընթացքում երբեմն-երբեմն զոհեր տա, հետո փորձի հանրությանը «մխիթարել» Ադրբեջանին ավելի շատ զոհ պատճառած լինելու մրցավազքով: Հայաստանի իշխանությունները այսօր հենց այդպես էլ վարվում են: Այլ առաջարկներ չեն էլ հնչում: Այսինքն՝ Հայաստանի, այսպես ասած, ընդդիմադիր քաղաքական ուժերն, օրինակ, որևէ նոր հայեցակարգ, ղարաբաղյան խնդրում որևէ նոր անելիք, ռազմավարություն չեն էլ ներկայացնում հանրությանը: Այսինքն՝ այս հարցում կամ կոնսենսուս է՝ ինչպես ԵՏՄ-ին անդամակցության հարցում, կամ էլ Հայաստանի իշխանություններն ու ոչ իշխանությունը զուտ գաղափարական, մտավոր պոտենցիալի առումով ավելին անելու կամ այլ բան անելու, մարտավարություն կամ ռազմավարություն փոխելու, ճկունություն ցուցաբերելու պաշարներ չունեն: Ըստ որում, այդ սնանկությունը զարմանալի չէ, քանի որ հայաստանյան քաղաքական ուժերը իրենց հաջողությունն ամբողջությամբ պայմանավորում են արտաքին գործոնների հետ, ինչը նշանակում է, որ նաև ղարաբաղյան հարցում նրանք ամեն ինչ պայմանավորում են ուժերի արտաքին հարաբերակցությամբ:

Արդյոք հասարակությանը բավարարո՞ւմ է այդ իրավիճակը: Հասարակությունից այդ հարցի պատասխանը ստանալը անիրական է, որովհետև մեզանում հասարակական կարծիք, որպես այդպիսին, ղարաբաղյան հարցում ըստ էության ձևավորված չէ: Հասարակական կարծիքի համար պետք է լինեն այդ հարցի վերաբերյալ մասնագիտական, խորքային քննարկումներ, և հանրությունը պետք է ականատես լինի այդ ամենին: Սակայն Հայաստանում գրեթե չեն հրապարակվում կոնցեպտուալ քաղաքական հոդվածներ տպագիր մամուլում, չեն լինում ղարաբաղյան թեմատիկայի վերաբերյալ հեռուստատեսային քննարկումներ:

Մանրամասն՝ 1in.am