«Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, թե Հայաստանը կռվում է 80-ականների զենքով, մեծ արձագանք է գտել հայ հասության շրջանում։ Այնպես չէ, ու սա սխալ տեղեկատվություն է։

Հայաստանն իրոք կռվում է 80-ականների զենքերով։ Ու բնական հարց է առաջ գալիս՝ իսկ ինչո՞ւ 80-ականների զենքերով։ Հնարավորություն չունե՞նք արդյոք ունենալ ավելի ժամանակակից, ավելի արդիական զինտեխնիկա, որպեսզի մեր զինվորները ստիպված չլինեն հակառակորդի ունեցած տեխնիկական առավելությունը չեզոքացնել միայն իրենց ոգու, խիզախության ու անձնազոհության հաշվին։

Մեզ տարիներով ուզում են համոզել, որ Հայաստանը աղքատ երկիր է, մենք նավթ չունենք և այլն, և այսպես շարունակ։ Ճի՞շտ են արդյոք այդ պնդումները։ Դա հասկանալու համար մի փոքրիկ շրջայց կատարենք տարբեր զինատեսակների վիրտուալ շուկայում։

Աշխարհում որպես շատ լավ տանկի համբավ ունի ռուսական արտադրության T-90-ը։ Շուկայական գինը 1.7 միլիոն դոլար է։ Պաշտոնական տվյալներով մենք չունենք այդ տանկից, իսկ Ադրբեջանն ունի։ Եթե մի 50 հատ T-90 լիներ, Ադրբեջանի առավելությունը էականորեն կնվազեր։ Այդ առավելությունը գրեթե չեզոքացնելու համար, ուրեմն, մեզ պետք Է 85 միլիոն դոլար։

Հիմա յուրաքանչյուր հայաստանցի արդեն գիտի թե ինչ բան է «Սմերչ», «Սոնցեպյոկ»…։ Բազմազանության համար վերցնենք հրթիռային համազարկային այդ համակարգերի, ասենք, ամերիկյան, ամենաթանկ անալոգները։ Ամենատարածվածը և մարտի դաշտերում բազմիցս կիրառվածը M270 MLRS -ն է։ Գինը 4 մլն դոլար և եթե դրանցից մի 20 հատ ունենայինք, շատ լավ կլիներ։ Այդ «լավ լինելու» զինը 80 միլիոն դոլար է:

Աշխարհի ամենաթանկ ու արդիական հակատանկային համակարգը համարվում է ամերիկյան «Ջեվելինը»։ Սա մոտ 20 կիլոգրամ քաշ ունեցող, հեշտությամբ տեղափոխվող զենք է: Հրթիռներից յուրաքանչյուրը արժե 100 հազար դոլար, իսկ մեկնարկային-նշանառության սարքը՝ 130 հազար դոլար։ 10 կրակոցից առնվազն 6-ը խոցում է թիրախը՝ տանկը։ 100 հատ ադրբեջանական տանկ կործանելու համար անհրաժեշտ է մի 160 հատ հրթիռ և մի 30 հատ մեկնարկային-նշանառության սարք։ Այդ հաճույքի համար անհրաժեշտ է 20 միլիոն դոլար։

Բարձրանանք օդ։ Անօդաչու թռչող սարքերի՝ «դրոնների» համաշխարհային շուկայում բացարձակ առաջատարը Իսրայելն է։ Աշխարհում վաճառվող մարտական «դրոնների» ավելի քան 40 տոկոսը իսրայելական արտադրության են։ Գները տատանվում են մի քանի տասնյակ հազար դոլարից մինչև միլիոնավոր դոլարների, կախված նշանակությունից։ Զենք չկրող, բայց հետախուզություն և թիրախավորող «ղրոնների» գները 80-ից մինչև 300 հազար դոլար են։ Անօդաչու սարքեր արտադրվում են նաև Հայաստանում՝ «Կռունկ» անունով, որոնք հրաշալի արդյունքներ են ցույց տալիս։ Բայց այս դեպքում ևս բազմազանության համար վերցնում ենք օտարերկրյա արտադրության օրինակը։ Ժլատության չանենք, ու մի 35 միլիոն դոլար էլ հատկացնենք իսրայելական մի քանի տարբեր տեսակների «դրոններ» ձեռք բերելու համար։

Ստացվեց, որ վերը նշված թանկ ու արդիական օտարերկրյա արտադրության տեխնիկայով մեր բանակը զինելու համար անհրաժեշտ է մի 220 միլիոն դոլար։ Մեծ թիվ է, անշուշտ։ Բայց ամեն ինչ ճանաչվում է համեմատության մեջ։ Հիմա համեմատենք։ ՀՀ Կենտրոնական բանկը Դիլիջանում կառուցեց ուսումնական կենտրոն, որի վրա ծախսվեց ուղիղ 153 միլիոն դոլար։ Նույն Դիլիջանում, Պարզ լիճ տանող ճանապարհին Պետեկամուտների կոմիտեն կառուցում է իր «ուսումնական» կենտրոնը, որի վրա արդեն ծախսվել Է մոտ 70 միլիոն դոլար։ Այս երկա կառույցների վրա ընդհանուր առմամբ ծախսվել Է 220 միլիոն դոլար։

Համեմատեցի՞ք։ Ստացվում է, որ այդ գերճոխ «ուսումնական» կենտրոնների վրա ծախսած 220 միլիոն դոլարը ուղղեինք բանակի համար վերը նշված քանակությամբ ամենաթանկ զինատեսակները գնելու վրա, ապա տեխնիկական առավելությանը կանցներ մեր բանակին:

Իսկ սա նշանակում է, որ նմանատիպ ճոխ օբյեկտներ կառուցելու վրա փող ծախսողները ապահովում են Ադրբեջանի առավելությունը ռազմական տեխնիկայի հարցում»:

Հայկական ժամանակ