«Սոցիալական ցանցերում ակտիվորեն քննարկվում է ապրիլի 2-5-ը ադրբեջանական զինուժի ավանտյուրայի հետևանքով զոհված մեր զինվորների ընտանիքներին լրացուցիչ ֆինանսական օգնություն ցուցաբերելու հարցը։

Նախաձեռնության հեղինակը մեր գործընկեր, «Հետք» պարբերականի ղեկավար Էդիկ Բաղդասարյանն Է։ «Եվ թող չփորձեն ասել բյուջեում միջոցներ չկան։ Եթե նման բան ասեն, մենք ցույց կտանք որտեղ են այդ միջոցները և ինչպես Է հնարավոր հետ բերել թալանածը»,– նշել Է Բաղդասարյանը իր գրառման մեջ։ Ավելի հարմար պահ այս հարցը բարձրացնելու և հանրային քննարկման թեմա դարձնելու համար դժվար Էր գտնել։ Անչափ կարևոր Է, որ զոհված զինծառայողների ընտանիքներին հատկացվելիք դրամական աջակցությունը իրականացվի բյուջեից և բացառապես բյուջեից։ Հիմա փորձենք հաշվել, թե ինչպիսի բյուջետային ծախսեր սա կարող Է առաջացնել, ի վիճակի՞ Է արդյոք մեր պետբյուջեն հոգալ այս ծախսը և այլն։

Ադրբեջանի սանձազերծած լայնածավալ ռազմական գործության հետևանքով զոհված և անհետ կորած մեր զինծառայողների թիվը մոտ 50 է: Այլ կերպ ասած խոսքը 50 ընտանիքների սոցիալական խնդիրների լուծումը պետական բյուջեի մեջ ներառելու մասին է։ Համարենք, որ միջին վիճակագրական ընտանիքը ամսական 300 հազար դրամ եկամուտ ունենալու պարագայում կարող Է արժանապատիվ ապրել և հենց այդ ցուցանիշն Էլ դնենք մեր հաշվարկների հիմքում։ Յուրաքանչյուր զոհված զինծառայողի ընտանիքին ամսական 300 հազար դրամ հատկացնելու դեպքում կպահանջվի 15 միլիոն դրամ։ Տարեկան կտրվածքով անհրաժեշտ գումարը կկազմի 180 միլիոն:

Պետական բյուջեն այս գումարը նույնիսկ չի նկատի։ 180 միլիոն դրամը 1.3 տրիլիոն դրամ պետական բյուջեի 0.01 տոկոսն Է։
Այսինքն, Ադրբեջանի նախաձեռնած այս վերջին գրոհը սանձելիս զոհված մեր զինծառայողների ընտանիքներին ամսական 300 հազար դրամ տալու դեպքում մեր բյուջեն «կաղքատանա» ընդամենը 0.01 տոկոսով։ Իսկ դա նշանակում Է հարցը նույնիսկ քննարկել չի կարելի՝ դրամական այդ հատկացումը պետք Է անել և վերջ։

Բայց այստեղ բնական հարց կառաջանա, թե ինչու պետք Է նման աջակցությունից օգտվեն միայն վերջին օրերին զոհված մեր զինծառայողները։ Մեր զինվորները ամեն օր են կանգնած սահմանին և ամեն օր են վտանգում իրենց կյանքը։ Վերջին տարիներին միջինը ռազմական գործողությունների հետևանքով տարեկան զոհվում Է 50 զինվոր։ Դա ևս տարեկան լրացուցիչ 180 միլիոն դրամ հատկացնելու անհրաժեշտություն Է առաջացնում։

Հաշվի առնելով այս դաժան վիճակագրությունը, որ ամեն տարի 50-ով ավելանում Է զոհված զինծառայողների թիվը, և հաշվի առնելով, որ յուրաքանչյուր զոհված զինծառայողի ընտանիք 20 տարի անընդմեջ ստանալու Է ամսական 300 հազար դրամ, ապա կստացվի, որ առաջիկա 20 տարիների ընթացքում մեզ անհրաժեշտ Է այդ նպատակին հատկացնել 40 միլիարդ դրամ, կամ 2 միլիարդ դրամ տարեկան։ Ունի՝ արդյոք այդ հնարավորությունը մեր պետական բյուջեն։ Իհարկե ունի։ Պատկերը ավելի պարզ լինելու համար բերենք հետևյալ ցացանիշները։ Օրինակ, այս տարի միայն բյուջետային հիմնարկների աշխատավարձին հատկացված Է 135 միլիարդ դրամ։ Բացի ուսուցիչներից, բժիշկներից, բյուջետային հիմնարկների աշխատողների մեջ են մտնում նաև պետական չինովնիկները։ Պետական ու համայնքային ուռճացված, կամ ավելի ճիշտ՝ գերուռճացված համակարգի «օպտիմալացման», այսինքն պարապ-սարապ չինովնիկների, գործավարուհիների թիվը ընդամենը մի քանի տոկոսով կրճատելու դեպքում տարեկան այդքան գումար հաստատ կտնտեսվի։ Մեր չինովնիկների ծառայողական ավտոմեքենաները մի քիչ կրճատելու դեպքում այդքան գումար կտնտեսվի։ Տարեկան ավելի քան 160 միլիարդ դրամի պետական գնումների ընթացքում եթե ընդամենը մի 5 տոկոս քիչ գռփեն, այդքան գումար կտնտեսվի…։ Բայց սա միայն լեգալ, պետական բյուջեում երևացող գումարներն են»,–գրում է թերթը։

Հայկական ժամանակ