Մինչ մայրաքաղաքում աղմկում են, թե որ դպրոցն է ավելի էլիտար ու, ասենք, կրթության նախարարի երեխաները մասնավոր, թե պետական դպրոց պետք է հաճախեն, ու նախարարն էլ իբրև արդարացում ասում է՝ եթե ընդդիմադիրների երեխաները կարող են գնալ ԱՅԲ դպրոց՝ ուրեմն իրենն էլ կարող են՝մոռանալով որ ինքն է ոլորտի որակի թիվ 1 պատասխանատուն, մարզային դպրոցների ծնողները ողբում են իրենց դպրոցների թշվառ կացությունը: Այստեղ կրթության որակի մասին խոսելն անգամ ավելորդ է. գյուղական դպրոցներում դասավանդողների մի մասը ոչ մասնագետներ են, սակայն սա այլ թեմա է, և ուղղակի կապված չէ այն ամենի հետ, ինչ տեսանք Գեղարքունիքի մարզի Կարճաղբյուր գյուղի միջնակարգ դպրոցում:

Սեպտեմբերի 1-ը՝  տոն, որ բոլորինն էր, կրկնակի տոն պիտի լիներ առաջին դասարանցիների ու դպրոցականների համար, եռակի` նախորդ ուսումնական տարին առաջադիմությամբ  ավարտածների համար, ովքեր  ոգևորությամբ սպասում էին իրենց ուսման գովասանագրերին:  Ըստ էության, այդպես  էլ պիտի լիներ, և յուրաքանչյուր ուսումնական հաստատություն պարտավոր էր հավուր պատշաճի պատրաստվել և անել իրենից կախված ամեն ինչ, օրը տոնական դարձնելու համար: Բայց, ո՛չ, օրը ամենևին էլ տոնական չեղավ Կարճաղբյուր գյուղի միջնակարգ դպրոցի աշակերտության՝ մասնավորապես գերազանցիկների ու նրանց ծնողների համար:  Դպրոցն այդ օրը չպարգևատրեց իր գերազանց առաջադիմություն ցուցաբերած սաներին: Տնօրինության տեղեկացմամբ` առայժմ գովասանագրեր չկան: Նրանք սեպտեմբերի 1-ին դպրոցում հավաքվածներին ասացին, որ այս պահին թղթի գումար չկա, որ գովասանագիր տպեն,  սանհանգույցն են կարգի բերում, դրա համար այլ ծախսեր չեն կարող անել:

Հետաքրքիր է, այդ ի՞նչ խոշոր գումարի մասին է խոսքը, կամ մի՞թե դպրոցն իր տարեկան գնումների պլանի մեջ պարտավոր չէ ներառել նաև վերոնշյալ գործառույթը բավարարելու անհրաժեշտ միջոցները: Խնդրի հենքը շատ ավելի խորը արմատներ ունի և խոսում է ոլորտում տիրող  բարձիթողի վիճակի մասին, որ ընդհանրական խնդիր է համարյա բոլոր մարզային դպրոցներում:

Ծնողների հավաստմամբ` դպրոցը միշտ էլ խնդիրներ ունեցել է, բայց  նման  ծիծաղալի վիճակ չէին կարող պատկերացնել: «Թող նախօրոք տեղեկացնեին, մենք կհոգայինք ծախսերը և այսօր երեխաներին այսքան թևաթափ չէինք տեսնի, իրենց պետքական հարցերը լուծելու համար գումար ճարվում է, իսկ նման «մանր» հարցերի համար գումարներ չկան: Գրքի, տետրի փող լինի արագ կկազմակերպեն, կհավաքեն, իսկ ինչ իրենց պարտքն է, որ պիտի հոգան,  դա աչքաթող են անում», — բողոքում էին ծնողները:

Աննա Ալեքսանյան