Իմ կյանքում եղել են կանայք, որոնց հիշելիս, գոհունակություն եմ կարդում Աստծուն, որ ինձ շնորհել էր նրանց ճանաչելու, նրանցից բարոյական դասեր առնելու, նրանց մսեղենը ճաշակելու իրավունքը: Սրանք ինտելեկտուալ պոռնկուհիներ էին, որոնք սիրում էին ունենալ անձնական կյանքի քրոնիկոններ՝ զարդարված հատկապես նշանավոր մարդկանց դիմանկարներով: Սրանց չեն հետաքրքրում իրենց մերձեցողների առնանդամի մեծությունը, կենակցության տևողությունն ու վերաբերմունքի ձևերը: Միայն թե վերջիններս գրանցվեն իրենց հիշողությունների մատյանում՝ իբրև պոռնո-քրեստոմատեական երևույթ:

Սրանք մեկ օրվա ընթացքում երկու և ավելի առնանդամ ճաշակած քառասունն անց կանայք էին, որոնց համար կենակցությունը գործ էր, իսկ տղամարդը՝ գործիք: Այսպիսի կանայք շուտ էին կողմնորոշվում, թե այս կամ այն տղամարդուն պատշաճ հաճույք պատճառելու համար գայթակղության ինչպիսի ժեստեր են պետք: Եղան կանայք, որոնցից ոչինչ չստացա, բայց հասկացա վտանգի գինը սեռական շփումների ընթացքում: Այս տեսակ կանանցից սովորում ես զգուշանալ և խորամանկել՝ դառնալով իրենց տեսակը քո սեռում:

Վերջին շարքի կանայք կարող են ստել՝ նայելով քո աչքերին, այնպես ստել, որ ամաչես կասկածել: Այս տեսակին պատկանող պոռնիկների համար սուտը սեքսուալ ծեսի քողարկող մասն է: Այս տեսակի կանայք առաջին անգամ խաբում են՝ մեծ դժվարությամբ ստելով: Երբ հաղթահարում են հավատի պատնեշը, իրենց ամուսիններին համոզելով չեղածի մեջ, այլևս սուտը դառնում է սովորություն և արդեն չստել չեն կարողանում: Վերջին տեսակի կանանցից էր Կատարինեն, ում ասած սուտը համոզիչ էր, ինչպես իր գեղեցկությունը,որով ես հրապուրվում էի կամա թե ակամա:

Կատարինեն աթեիստ էր, բայց նրա խոսքը հնչում էր արժանահավատ և համոզում էր անգամ ամենակասկածամիտ մարդուն:

— Ես քո որերո՞րդ ամուսինն եմ,- թախանձեցի նրան,- ձեռքդ դիր խղճիդ և ասա ճշմարտությունը: Ուզում եմ հանգիստ քնել՝ քեզ իմ գրկում ունենալով:

— Չորրորդը՝ ըստ շարադասության և միակն՝ ըստ էության: Դու իմ միակ, անկրկնելի, հեքիաթային: Սիրում եմ անսահման: Գժվում եմ…

Ես հավատում էի նրան: Հավատում էի կռապաշտի անձնուրացությամբ, կուրորեն երկրպագելով, հակառակ իմ կամքի: Սիրահարված մարդը կամազուրկ է լինում:

Կատարինեի հետ մենք խորհրդավոր զրույցներ ենք ունեցել մարդու գոյության և մահվան շուրջ: Ես մեկնաբանում էի Ալբերտ Շվեյցերի տեսությունը վախճանաբանության մասին: Ըստ այդ փիլիսոփայի՝ մահը մարդու ֆիզիկական գոյությունն է ընդհատում ընդամենը, իսկ հոգին բարձր անում է երկինք:

Մինչդեռ վախճանը վերացնում է մեռնողի հիշատակը ապրողների հիշողության մեջ: Կատարինեն հիանում էր իմ մտավոր կարողությամբ, բայց ափսոսում էր, որ միայն մտավորէր իմ ունեցվածքը: Այս պարագայում նրա մեջ խոսում էր ընչաքաղցը, մամոնայի մոլուցքով տառապող էգը: Որովհետև նրան զբաղեցրել են, կենակցել են, բայց չեն սիրել: Նման տիպի կանայք որքան էլ գեղեցիկ, այնուամենայնիվ, չեն սիրվում:

Մերուժան

Շարունակելի…

Առեղծվածը՝ Մաս 1, Մաս 2, Մաս 3