Վերջին մեկ շաբաթվա ընթացքում տեղի ունեցան ՀՀ քաղաքացիների անձի անձեռնմխելիության, սահմանադրական իրավունքի ոտնահարման մի քանի փաստեր, որոնք հասարակական միտքն ու գիտակցությունը սևեռեցին իրենց վրա:

Քաշքշուկի ու ծեծկրտուքի ենթարկվեցին «Արաբո» ջոկատի հրամանատար Մանվել Եղիազարյանը, Ապարանի ջոկատի հրամանատար Ռազմիկ Պետրոսյանը և դաշինքի վարչության անդամ, մամուլի պատասխանատու Սուրեն Սարգսյանը, և անմիջապես մամուլում տարածվեցին լուրեր այն մասին, որ մեղավոր են իշխանություններն ու թոխմախի Մհերը, ոստիկանության զորքերի հրամանատար գեներալ Երանոսյանն ու իշխանամետ ուժերը:

Սակայն ոչ ոք չփորձեց վերլուծություն կատարել, թե ինչու իշխանությունները հասարակական այդ լարված մթնոլորտում փորձ կատարեցին նեղացնելով լռեցնել այն մարդկանց, որոնց լռեցնել հնարավոր չէ, և ինչու ընդիմադիր մամուլն այսքան իմիջիայլոց անդրադարձավ կատարվածին, մինչդեռ ընդիմադիր առաջնորդների ցանկացած քննադատություն հանդիպում է չափազանց կոշտ հարձակման ու գնահատականների:

Երբ ազատամարտիկ գնդապետը քննադատեց Գագիկ Ծառուկյանին, «Բարգավաճ Հայաստանը», ամեն ինչ արեց այդ մարդուն անվանարկելու համար: Ոչ ոք չպաշտպանեց նրան, երբ փորձեցին լռեցնել ազատամարտիկին, ընդհակառակը, երբ նա հայտարարեց, որ հաջորդ անգամ իրեն  սպառնալու դեպքում  «արյան բաղնիք» կսարքի, բոլորը հարձակվեցին և, օգտագործելով իրենց հարուստ բառապաշարը, քննադատեցին ազատամարտիկ գնդապետին:

Այսօր նույն ձեռագրով վիրավորվում ու հետապնդվում են ազատամարտի մասնակից հրամանատարներ, և ով զարմանք, ինչ որ տեղից հայտնվում է տեղեկատվություն այն մասին, որ մեղավորները իշխանություններն են կամ թոխմախի Մհերը:

Բոլորին հայտնի է, որ Մանվելն ու Ռազմիկը, Սուրենն ու Լյովան երկրի նախագահի մարտական ընկերներն են, և ոչ մեկը մյուսին երբեք չի վիրավորի ու չի վնասի:

Ու՞մ է անհրաժեշտ թշնամացնելու երբեմնի մարտական ընկերներին ու հասարակական լարված մթնոլորտ ստեղծելու, երևի թե միայն «բարձրագույն գոյավորողին» և նրա շնահաճ շրջապատին, ով ճանաչում է Երանոսյան Լյովային, երբեք չի հավատա, որ նա բռունցքների միջոցով կլուծի վիճելի ինչ որ հարցեր: Թոխմախի Մհերին ծանոթ բոլորը կհավաստեն, որ հայրենիքի համար կռված ազատամարտիկը նրա համար բարձրագույն արժեք է և նա ոչ մի դեպքում ոտնձգություն չի կատարի ազգի հերոսի նկատմամբ:

Զարմանալիորեն տեսախցիկները չեն նկարել միջադեպը, իսկ ականատեսները վկայում են, որ Երանոսյանը միայն իր վարորդի հետ է եղել և ոչ մի կապ չի ունեցել ծեծկրտուքի հետ:

Ծիծաղելի է մտածել,որ  Թոխմախի Մհերի  ուղարկած մարդիկ պատմություն սարքելուց հետո հայտարարել են նրա անունը:

Մեղավորներին անհրաժեշտ է փնտրել նրանց մեջ, ովքեր առաջինն են գոռում բռնեք մեղավորին:

Իսկ քաղաքական պայքարն իրոք, չարժե նրան, որ կործանենք ազգի բարոյական արժեքները:

Ս. Սարգսյան