Վերջին ամիսներին մեր հասարակությունը և, մասնավորապես, սոցցանցերի օգտատերերը ակտիվ հետևում են Ուկրաինայում տեղի ունեցող իրադարձություններին ու տարբեր մեկնաբանություններ անում: Շատ ցավալի իրավիճակ է ստեղծվել. հստակ ուրվագծվում է հայ ժողովրդի՝ երկու ճամբարի բաժանվելու փաստը: Ընդ որում այստեղ մեծ դեր է խաղում կոնկրետ Արևմուտքի կամ Ռուսաստանի նկատմամբ անձնական համակրանքը կամ հակակրանքը: Գրեթե հնարավոր չէ հանդիպել նորմալ ու սառը գլխով կատարած վերլուծության, ու ցավալին այն է, որ ոչ մեկ չի փորձում տեղի ունեցող իրադարձությունները վերլուծել ՀՀ ազգային շահերի համատեքստում: Որքան էլ որ Պուտինին (ոչ թե պուԾինին) չսիրենք, փաստ է, որ այդ մարդը Ռուսաստանը բարձրացրել է նոր համաշխարհային կայսրության մակարդակի, և այսօր այդ կայսրությունը միջազգային ասպարեզում լուրջ դերակատարություն է ստանձնել: Կարելի է դրան վերաբերվել բացասաբար, սակայն չընդունել ըստ իս չի կարելի: Ինչ վերաբերվում է Ղրիմին, ապա այնտեղ ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր ակտիվ գործունեություն են ծավալում թուրքական ու սաուդական հատուկ ծառայությունները, որոնց նպատակը թաթարների միջոցով ազդեցության գոտու ընդլայնումն է: Թուրքիան շեշտը դնում էր այսպես կոչված պանթյուրքիզմի վրա, իսկ սաուդցիները փորձում էին Ղրիմի մուսուլմանների մեջ տարածել իսլամի ամենառադիկալ ուղղություններից մեկը համարվող վահաբականությանը կամ սալաֆիզմը: Չի կարելի ասել, որ նրանք ձեռք կքաշեն իրենց պլաններից, պարզապես երկրամասի՝ ՌԴ կազմում ընդգրկելը գոնե ժամանակավորապես կնվազեցնի նրանց ախորժակը:
Հիմա ոմանք մտածում են, որ Ղրիմը նախադեպ է Ղարաբաղի համար, ոմանք էլ՝ ոչ: Իսկ ես մտածում եմ, որ ցանկացած դեպք կարելի է օգտագործել օգուտ քաղելու համար: Եթե ՀՀ-ին պետք է, որ Ղրիմը լինի նախադեպ, ուրեմն այն պետք է օգտագործել: Ու վերջ: Առանց մտածելու ուրկաինացիների դարդերի մասին: Մեզ մեր դարդերը լրիվ հերիք են:
Եվ վերջապես պետք է ընդունենք, որ թե՛ ԱՄՆ-ն, թե՛ արդեն Ռուսաստանը իրենց նպատակներին հասնում են բռնի ուժով ու զոռբայությամբ. դա է գերտերությունների գործելաոճը: Պարզապես ուրիշ մի փաստ է մտահոգում: Երբ ամբողջ Մերձավոր արևելքում Արևմուտքի ու մասնավորապես ԱՄՆ-ի ջանքերով սկսեցին տապալվել ռեժիմները, մեր լիբերալները շատ գոհ մնացին: Ընդ որում առանց հաշվի առնելու, որ ասենք նույն Սիրիայում ապրում են հազարավոր մեր հայրենակիցներ, որոնք զոհվում են արևմուտքի կողմից հովանավորվող «գալավարեզների» գործողությունների արդյունքում: Էլ չեմ ասում, որ Իրաքում Սադդամի իշխանության տապալումից հետո քրիստոնյաների հերն անիծեցին, իսկ ԱՄՆ-ն օգտագործեց արգելված զենք, որի արդյունքում մինչև հիմա մուտանտներ են ծնվում էնտեղ: Եթե ՌԴ-ի դեսպանատան դիմաց ցույց եք կազմակերպում, շատ լավ եք անում, դա ձեր իրավունքն է: Բայց ինչու՞ գոնե մի անգամ ԱՄՆ-ի դեսպանատան դիմաց նմանօրինակ ցույց չեք կազմակերպել, ընկերներ: Ինչու չեք կազմակերպել պետիցիաներ, որոնք կպահանջեին ԱՄՆ-ից դադարեցնել օժանդակությունը սիրիական ապստամբներին: Այլապես հանգում ենք այն մտքին, որ այստեղ նույնպես գործում է անձնական համակրանքի ուժեղ գործոնը: Լավ, դա էլ թող մնա ձեր խղճին, բայց ախպոր պես, մի վիրավորեք իրար՝ ասելով ռուսուլմաններ կամ մայդանուտիներ: Ինքներդ ձեզ հարց տվեք, արդյո՞ք արժե Ուրկաինայի համար թշնամանալ հայրենակցի հետ:

Սարգիս Ասատրյանի ֆեյսբուքյան էջից