Այն, որ հայաստանաբնակ հայերը չեն հավատում քաղաքական կուսակցություններին, քաղաքական այրերին և իշխանություններին, ակնհյատ ճշմարտություն է, որը հասարակական քաղաքական կյանքը մեր երկրում դարձրել է իներտ ու առանց զարգացման հեռանկարի: Բոլորը պայքարում են հանուն իրենց նեղ կլանային շահերի՝ մոռանալով պետականության ու ժողովրդի շահերի մասին: Ահա, թե ինչու, հնարավոր չէ ժողովրդական զանգվածներին պայքարի կոչել:

Մեղավորությունը, բնականաբար, մեր քսանամյա իշխանությանն է, որը դարձյալ միայն իր օգուտը  հաշվի առնելով, քաղաքական շահերի ոլորտ ներգրավեց երբեմնի ընդդիմադիր ուժերին ու քաղաքական գործիչներին:

Երբեմնի  իշխանատյաց ընդդիմադիրները իշխանության համար հանկարծ դարձան յուրային և այդ նույն ոգևորությամբ, որ քննադատում էին իշխանությանը, սկսեցին պաշտպանել նրան. օրինակները բազմաթիվ են:

Կա նաև հակադարձ գործընթացը, երբ երբեմնի իշխանության մեջ ընդգրկված քաղաքական ուժերը հանկարծ  վերածվում են ընդդիմադիրների կամ այլընտրանքի, և նույն փրփրոտ բառապաշարով քննադատում երբեմնի իրենց գործընկերներին: Ժողովուրդն ինչպես հավատա ՀՅԴ-ին, որն իրեն հռչակել է ընդդիմադիր, սակայն չի խորշում այդ նույն իշխանության մեջ զբաղեցնել բարձր դիվանագիտական աթոռներ:

Այն նույն ժամանակ, երբ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության ներկայացուցիչները քննադատում են իշխանությունների որդեգրած սոցիալ-տնտեսական քաղաքականությունը և Ազատության հրապարակում ի լուր աշխարհի քննադատում Սերժ Սարգսյանին ու նրա կառավարությանը, ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը ջերմորեն դիմավորում ու փառաբանում է երկրի նախագահին:

Այն նույն ժամանակ, երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հաշտվում է իշխանությունների հետ, նրա մունետիկները կրքոտ քննադատում են այդ իշխանությանը: Ո՞ւմ հավատա բախտի քմահաճույքին թողնված այս ժողովորդը. քաղաքական խամաճիկների՞ն, որոնք առաջնորդվում են միայն իրենց անձնական ու կլանային շահերով, իշխանությունների՞ն, որոնց գերխնդիրը թալանն է ու երկրի հայաթափությունը, թե՞ իր ինքնապահպանման գիտակցությանը:

Հասարակագիտական վերջին վերլուծությունները ցույց են տալիս, որ ժողովրդի մեջ տիրում է քաղաքական նիհրի ու ոչ ակտիվ դիրքորոշում, և մարդիկ մտածում են ոչ թե պայքարի միջոցով  իրավիճակի փոփոխության, այլ հաջողությամբ այս երկրից արտագաղթելու մասին: Ընդ որում, հավասարաչափ մեղադրում են ոչ միայն ցինիկ ու ամբարտավան իշխանություններին, այլ նաև ծախու ու խամաճիկ ընդդիմադիր կուսակցություններին:

Սթափվելու ժամանակն է, քանզի բարոյահոգեբանական այդ նույն դրսևորումը սպանում է ազգի պայքարի ու ինքնապահպանության ոգին:

Արցախյան ազատամարտի մասնակից, պատմաբան-հասարակագետ,

գնդապետ Վոլոդյա Հովհաննիսյան