Այսօր Երեխաների իրավունքների պաշտպանության օրն է:

Ասել, թե Հայաստանն` երեխաների պաշտպանության տեսանկյունից, ամենավատ վիճակում է աշխարհում` առնվազն արդար չի լինի:

Բայց արդյո՞ք բարվոք պաշտպանված են մեր երեխաները` բառիս լայն իմաստով:

Իհարկե` ոչ:

Դրա առաջին պատճառն, իհարկե, նրանց ծնողների սոցիալական վատ պայմաններն են: Նույնիսկ պաշտոնական տվյալներով` մեր երկրում աղքատ է բնակչության մեկ երրորդից ավելին:

Հետևաբար, երեխաների մեծամասնությունը Հայաստանում լավ չի սնվում, չի կարողանում ստանալ որակյալ կրթություն ու բուժսպասարկում:

Ավելին, մեր երկրում սոցիալական բևեռացումը հասել է վտանգավոր եզրագծի: Իսկ այս հանգամանքը բարոյահոգեբանական լուրջ խնդիրներ է ծնում, ձևավորվում են բարդույթավորված քաղաքացիներ:

Այս տխուր իրականությունն իր արտացոլումն է գտնում բակում, դպրոցում, բանակում, գլոբալ իմաստով` հասարակական հարաբերություններում:

Սեփական Ես-ն ունեցող քաղաքացի ունենալը` պետության համար առաջնահերթություն պետք է լինի, որովհետև միայն նման մարդկանցով է հնարավոր ուժեղ հասարակություն, հետևաբար` ուժեղ պետություն` ժամանակակից ընկալմամբ:

Վաղվա քաղաքացին այսօրվա մանուկն է, երեխան, դպրոցականը, որը հնարավորինս ձերբազատված պետք է լինի այսօրվա տխուր իրականության ազդեցությունից, վաղը պետք է կարողանա ինտեգրվել հասարակական հարաբերություններին` որպես նախաձեռնություններ ունեցող և ռեալիզացվելու դաշտ պահանջող քաղաքացի:

Այսօր մանուկների, երեխաների համար միջոցառումներ կանցկացվեն, պաշտոնյաները խելոք խոսքեր կասեն, իմաստուն դեմքերով կխոսեն երեխաների դաստիրակության մասին:

Խոսքերից զատ` գործեր են պետք, կոնկրետ քայլեր:

Այ, եթե երեխայի ծնողը նորմալ աշխատանք ունենա և նորմալ վարձատրվի, կկարողանա հոգալ իր զավակի դաստիրակության, կյանքի որակի մասին:

Այն ժամանակ գեղեցիկ խոսքերի կարիքը չի լինի, Հունիսի 1-ն էլ տոնական կլինի` առանց այդ ճոռոմ խոսքերի, որովհետև մարդիկ չեն մտածի, թե ինչ միջոցներով զվարճացնեն իրենց երխաներին կամ նրանց զբոսայգի ու սրճարան տանեն` տարին գոնե մեկ անգամ…

Սուրեն Սուրենյանց