Ֆեյսբուքի օգտատեր Կոնստատին Տեր-Նակալյանն իր էջում գրել է.

«Փաստորեն ամեն ինչ իրոք լուրջ ա ու ըստ երևույթին մենք լո՜ւրջ խնդիրների առաջ ենք կանգնած:

Երեք Հայաստան էր եկել Սերգեյ Կուրղինյանը, ում շատերը համարում են ռուսական էլիտայի «կայսերապաշտական» հատվածի ռահվիրաներից մեկն ու ԽՍՀՄ վերականգնման գաղափարի գլխավոր ջատագովը: Ժամանել էր մեկ հիմնական թեզով. Հայաստանը պետք է թարգի առևտուրը Ռուսաստանի հետ, իմ շահ-քո շահ խաղացնի ու անցնի վստահության դաշտ…
Ո՞նց ասեմ, որ մեր ուռա անկախականներին ու ռուսոֆոբներին ինֆարկտ չխփի… Դուք ինչպես ուզում եք կարող եք վերաբերվել Ռուսաստանին էլ, Կուրղինյանին էր, բայց սա նշանակում է ոչ այլ ինչ, քան դեղին քարտ, որ Ռուսաստանը մեզ ցույց տվեց:
Պատճառի մասին գրել էի մի երկու անգամ. դա անկասկած մեր արտաքին կուրսի ռադիկալ արևմտամետացումն է (պատճառներին կանդրադառնամ ստորև ու այլ գրառումներով էլ) և Մաքսային ու Եվրասիական Միություններին չանդամակցելու դեմարշատիպ քայլերը ՀՀ կողմից: Եկեք չտրվենք էմոցիաների, ոչ էլ արխային ընկնենք ու հասկանանք երկու բան.
— Կուրգինյանը հենց նենց տեղը չէր գա ու հենց նենց տեղը էս մեսսիջը չէր ընտրի,
— Սա Ռուսաստանի կողմից ուղղարկված սիգնալների շղթայի հերթական օղակն էր ու եթե վերջիինը չի էլ, ապա վերջիններից է…
Հիմա վերադառնանք խնդրո առարկային՝ ՀՀ արտաքին քաղաքական կուրսի կտրուկ արևմտամետությանը, որը մասնավորապես արտահայտվում է նրանով, որ ինչ որ շատ արագ տեմպերով ասոցացումն են առաջ բրթում ու արհեստականորեն սադրում են հակառուսական տրամադրությունների աճին հայաստանյան հասարակությունում:
Վստահ եմ, որ կգտնվեն բազմաթիվ մարդիկ, ովքեր կսկեն բացատրել ինձ Հայաստանի շահի մասին, բայց վերադառնալով նույն Կուրղինյանի թեզին, չի կարելի չհամաձայնվել, որ եթե հարաբերությունները հանգեցվում են շահերի տիրույթում, ապա չի կարող լինել ոչ վստահություն ոչ էլ դժգոհություն, եթե Ռուսաստանն էլ իր շահերից ելնելով գործի (Ադրբեջանին զենք ծախի, ի հաշիվ մեր շահերի, ինչ որ իր շահեր առաջ տանի): Հա, տեսականորեն կարելի է ավելի մեծ շահեր հետապնդելով որոշակի զոհողությունների գնալ ու անգամ Ռուսաստանի դեմ ըմբոստանալ, բայց դա միայն ու միայն մի դեպքում. եթե քո շահերը պաշտպանողի՝ այսինքն իշխանություններիդ վրա վստահ ես, որ նրանք հենց պետական շահը կպաշտպանեն, ոչ թե իրենց նեղ անձնականը…
Այնինչ, ամեն ինչ խոսում է ճիշտ հակառակի մասին: Ասոցացման միստերիայի վերաբերյալ ցիկլի առաջին գրառումանս մեջ կքննարկեմ այդ ողջ գործընթացում ըստ իս առանցքային դեր ունեցող մի հանգամանք, որը հնարավորրինս չի բարձրաձայնվում՝ օֆշորային հաշիվներում կուտակված մեր չինովնիկ-իշխանավորների հարստությունների, ինչպես նաև նրանց ունեցվածքի այն մասի մասին, որը գտնվում է Արևմուտքում, կամ այնպիսի տեղ, որտեղ դրան կարող են հասնել Արևմուտքի ձեռքերը…
Շատերի ուշադրությունից վրիպեց, իսկ շատերի մոտ էլ գիտակցությունը առաջ չբերեց ոչ մի պատճառհետևանքային կապ, երբ մի քանի շաբաթ առաջ Կիպրոսում դե ֆակտո կուլակաթափություն արեցին ու սառեցրեցին օֆշորային բոլոր հաշիվները: Ավելին, շատերը չի, որ գիտեն, որ նույնանման պրոցեսներ են հիմա գնում օֆշորային այլ գոտիներում՝ Վիրջինյան և Սեյշելյան կղզիներում և Կարիբյան ավազանի այլ պետություններում, որտեղ կեղտոտ փողերի լվացումը վաղուց արդեն համազգային փեշակ է դարձել:
Ի՞նչ եք կարծում, «մերոնք» քանի միլիոն, եթե չասեմ միլիարդ դոլարներ ունեն նման հաշիվների վրա: Մեր վերնախավի քանի՞ ներկայացուցիչ ունեցվածք ունի նույն Իսպանիայում կամ Շվեյցարիայում, մեր թալանչիներից քանիսի՞ երեխաներն են ուսանում կամ բնակվում Եվրոպայում ու Ամերիկայում: Պատկերացրեցի՞ք…
Դե մի հատ էլ հիմա պատկերացրեք, թե հանուն էդ ամեն ինչի, իսկ ավելի շուտ էդ ամեն ինչից չզրկվելու համար, ինչերի է պատրաստ միջին ստատիստիկական հայ թալանչին… Տո ասոցացում էլ չէ, երկիրդ կծախեն մինևև վերջին թիզ հողը ու թքած կունենան հետևանքների վրա, որովհետև հենց զգան, որ այստեղ համը հելնում ա, հայ դե Զվարթնոց ու չարթերային չվերթով դեպի Իբիցայի կամ Մալիբույի ծովափնյա շրջանում գնված իր ճոխ առանձնատունը, իսկ տակից դուրս գալացողները, կամ որ ոչ պակաս հավանական է, տակը մնացողները մենք ենք լինելու…
Իսկ իրանք մի 30 տարի հետո արցունքն աչքերին մեմուարներ կգրեն, թե ինչպես ընկավ Հայաստանի Երրորդ Հանրապետությունը…
Ախր պատմական անոլոգիան մեկին-մեկ ա 1919-1920 թվականներին տվող իրավիճակի հետ ու ամեն ինչ խոսում է այն մասին, որ այ հենց հիմա, հենց այս պահին մենք ականատես ենք լինում հսկայական ծավալների պետական ու ազգային դավաճանության, որի հետևանքները մեր քթներից է գալու, ոչ թե իրենց….»: