Ժամեր առաջ Թբիլիսիում ձերբակալվել է այդ երկրի նախկին վարչապետ, Ներքին գործերի նախկին նախարար Վանո Մերաբիշվիլին:

Նա մեղադրվում է միանգամից մի քանի հոդվածներով:

Ի դեպ, Մերաբիշվիլին Միխեիլ Սահակաշվիլու կուսակցության առանցքային դեմքերից մեկն էր և, ըստ փորձագետների, հենց նա կարող է լինել «Ազգային շարժման» թեկնածուն նախագահական առաջիկա ընտրություններում:

Համոզված եմ՝ հիմա շատերը պնդելու են, որ այս ձերբակալությունը միտված է հենց նրան, որպեսզի կանխվի Մերաբիշվիլու մասնակցությունը նախագահական ընտրություններին: Մի խոսքով՝ Իվանիշվիլու մրցակիցները ասելու են, որ ձերբակալությունը քաղաքական ենթատեքստ ունի:

Վրաստանի վարչապետի թիմն էլ պնդելու է, որ պայքարում է կոռուպցիայի դեմ և հետամուտ է օրենքի գերակայության հաստատմանը:

Ես, օրինակ անձամբ ճանաչում եմ Մերաբիշվիլուն, և նա ինձ մոտ հանցագործի տպավորություն բնավ չի թողել: Բայց այս կարծիքին տասնյակ վրացիներ, հենց՝ իմ ընկերների շրջապատից, կարող են հակադարձել՝ ասելով, որ Վանոյի պարագայում տիպիկ է «դրսում՝ քահանա, ներսում՝ սատանա», ասացվածքը:

Ընդհանրապես, հետխորհրդային երկրներում գործում է մի օրինաչափություն. երբ կալանավորվում է որևէ քաղաքական գործիչ, միասնական հանրային կարծիք չի լինում նրան ազատությունից զրկելու օրինականության հարցում:

Ուկրաինայի հասարակության մի զգալի մասի համար Տիմոշենկոն ազատության խոհրդանիշ է, իշխանության հետևորդները համարում են, որ նա շարքային հանցագործ է:

Հայաստանցիների մի մասը կարծում է, որ Վանո Սիրադեղյանը քաղաքական վտարանդի է, մյուս մասը նրան համարում է մարդ, որը փախչել է արդարադատությունից:

Ուկրաինական, վրացական կամ հայկական հասարակությունների ո՞ր մասն է ճիշտ կամ սխալ:

Դժվար է այս հարցին միանշանակ պատասխան տալ, որովհետև նշված երկրներում իրավապահ մարմինները հաճախ գործիք են իշխանությունների ձեռքին, դատարաններն անկախ չեն:

Ո՞վ է դատավորը. նման դեպքերում հնչելու է ծեծված այս հարցը:

Ու քանի դեռ համոզված չես, որ դատողն արդար է, չես կարող մեղավոր համարել մարդուն, եթե նույնիսկ նրան ձերբակալել են մահացու մեղքով:

Սուրեն Սուրենյանց