Այս տարվա նախագահական ընտրություններից հետո՝ կառավարող Հանրապետականում մոդայիկ դարձավ սերնդափոխության թեմայով խոսելը:

Ժամանակային ընտրությունը պատահական չէր. եթե, օրինակ, 2008-ի նախագահական ընտրությունները լարված էին, և խնդիրը՝ իշխանության պահպանումն էր, ապա հինգ տարի անց՝ կանխատեսելի ընտրությունների ֆոնին, կարելի էր նաև սերնդափոխության թեմայով խոսելու շռայլություն թույլ տալ:

Նույնիսկ պերճախոս փաստեր էին բերվում՝ ապացուցելու համար, որ տեղի է ունենում սերնադափոխություն, կուսակցական սերնդափոխություն:

Օրինակ, Երևանի ավագանու ընտրությունների ժամանակ հղում էր արվում գործող քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի երիտասարդ տարիքին, ասվում էր, որ նրա քարոզարշավն ապահովում է երիտասարդներով համալրված շտաբը և այլն:

Սերնդափոխությունը, սակայն, պայմանավորված չէ բացառապես տարիքային գործոնով: Սերնդափոխության հիմքում՝ նոր գաղափարներն են, հին և նոր իդեաների ներդաշնակությունը, աշխատանքի, հարաբերությունների նոր բնույթը, կրեատիվ ռեսուրսը:

Մի խոսքով, այն, ինչ դասական իմաստով ընդունված է սերնդափոխություն համարել՝ մեզանում չի կատարվում:

Հենց նույն Երևանի ավագանու ընտրություններն անորակ էին. գուցե կատարելագործվեցին ընտրակեղծարարության մեթոդները: Սա արդեն ոչ թե սերնդափոխություն է, այլ՝ ջահելների «եռանդի» դրսևորում: Օրինակ, եթե Գալուստ Սահակյանն ու Հովիկ Աբրահամյանը տարիքն առած մարդիկ են, ըստ այդմ՝ գործին կպնում են պակաս էնտուզիազմով, ջահելներն էներգիա չեն խնայում:

Սերնդափոխության հիմքում՝ նոր որակն է, ոչ թե՝ անզուսպ քծնանքը: Այսօրվա ՀՀԿ-ում, չնչին բացառություններով, ջահելները վերնախավում հայտնվում են՝ ոչ թե այդ որակը դրսևորելու, այլ՝ իշխանության առաջին դեմքերին քծնելու հետևանքով:

Շատերը սերնդափոխություն են համարում այն հանգամանքը, որ, օրինակ,  ՀՀԿ համամասնական ցուցակով՝ մի շարք երևելիների որդիներ դարձան ավագանու անդամ:

Բայց սա ոչ թե սերնդափոխություն է, այլ՝ կլանայնություն:

Անշուշտ, Երևանի ավագանու անդամ կամ պետական այլ պաշտոնյա կարող են դառնալ նաև իշխանավորների զավակաները:

Սա ոչ միայն արգելված չէ օրենքով, այլ նաև՝ տրամաբանությամբ:

Բայց չի կարող այնպես պատահել, որ Գալուստ Սահակյանենց շենքում պետական ծառայությանը պիտանի ոչ մեկ չի ծնվել, իսկ Գրիգորիչի օջախում այդպիսին են բոլորը՝ հայրը, որդիները:

Մհեր Սեդրակյանի որդին գուցե շատ էլ պատրաստված երիտասարդ է, սակայն ավագանու անդամ դառնալու կարգավիճակը պետք է վաստակել և ոչ թե՝ նվեր ստանալ իշխանության միջանցքներում հայտնված հորից:

Նույնը վերաբերում է մյուս երևելիներին և նրանց որդիներին:

Սերնդափոխությունը՝ մտքի հեղափոխություն է:

Մեզանում՝ մեծերին փոխարինում են ջահելները, սակայն գաղափարա-քաղաքական ճգնաժամը միայն խորանում է:

…Որովհետև ընտրում կամ նշանակում են՝ ոչ թե միտքն ու դրա կրողին, այլ էս ինչի աներձագին, մյուսի որդուն:

Արդյունքում՝ ունենք մի համակարգ, որտեղ նույն դեմքերն են՝ անկախ տարիքից և անունից: Ավելի շուտ՝ ունենք մի համակարգ, որը զուրկ է դեմքից ու «ես»-ից:

Սուրեն Սուրենյանց