Ինչպիսի բռնապետ էլ Լուկաշենկոն լինի, այն փաստը, որ Բելառուսը և Հայաստանը լավ, բարեկամական հարաբերություններ ունեն, կարող է միայն ուրախացնել: Որ Աբովյան քաղաքում եկեղեցի է բացվել` նույնպես շատ ուրախալի է: Դրական է նաև, որ այդ միջոցառմանը հրավեր են ստացել Հայաստանի երեք նախագահները: Դրականն այստեղ ավարտվում է, որովհետև կարող եմ 99 տոկոսով կանխատեսել, որ այդ հրավերը կընդունեն երկուսը:Նույն Բելառուսում այդ խնդիրը չկա, որովհետև այդ երկրում բացի Լուկաշենկոյից` ուրիշ նախագահ չի եղել [Ստանիսլավ Շուշկևիչը Գերագույն խորհրդի նախագահ էր] և մոտակա տարիներին դժվար էլ լինի: 1994 թվականից սկսած` Բելառուսի ամբողջ պատմությունը կենտրոնացված է մեկ մարդու դեմքի մեջ: «Փոխարենը,- կասեն մեր շատ համաքաղաքացիներ,- Բելառուսի ժողովուրդը սիրում է իր նախագահին»: Իհարկե, սիրում է: Թուրքմենբաշիին էլ էին սիրում, Կիմ Չեն Իրին էլ, իսկ Ստալինի համար պարզապես գժվում էին: Ես կգերադասեմ, որ լինի մեր տարբերակը, երբ հայաստանցիները չեն սիրում իրենց նախագահներին` համենայնդեպս, այն ժամանակ, երբ նրանք իշխանության գլխին են: Ղեկավարի նկատմամբ սերը, առավել ևս` պաշտամունքը ոչ մի լավ բանի մասին չի վկայում:Այդ երեք գործիչներն էլ բացարձակապես պարտավոր չեն իրար սիրել: Բայց նրանք պարտավոր են իրար հետ պահպանել զուսպ, կոռեկտ հարաբերություններ, և եթե նույնիսկ տարբեր քաղաքական հոսանքների ներկայացուցիչներ են, իրենց հակասությունների մասին հայտարարեն քաղաքակիրթ եղանակով: Ենթադրում եմ, օրինակ, որ Բուշ ավագն ու որդին Բարաք Օբամայի աչքի լույսը չեն, բայց երբ նրանք և մյուս նախկին նախագահները իրար ժպտում են և իրար հետ նկարվում են, նրանք մտածում են ոչ թե սեփական էմոցիաների, այլ նախագահի ինստիտուտի հեղինակության և, հետևաբար, պետության մասին:Ցավոք, այդ երանելի վիճակին մենք առայժմ չենք հասել: Առաջինը վատ ավանդույթի հիմքը դրեց երկրորդ նախագահը, որի քարոզիչները հենց 1998 թվականի փետրվարից սկսեցին հարձակվել «նախորդ հանցավոր ռեժիմի» վրա` փորձելով Ռոբերտ Քոչարյանի համար հեղինակություն ստեղծել «նախկինների» հաշվին: Այդ ավանդույթը մասամբ շարունակվում է նաև այսօր, երբ փորձում են նսեմացնել Տեր-Պետրոսյանի դերը Արցախի ազատամարտում, ինչը (այլ բառ չեմ գտնում] քստմնելի է: Ինքը` առաջին նախագահը, շարունակեց այդ վատ ավանդույթը` 2007-ին վերադառնալով քաղաքականություն և սկսելով քննադատել իշխանությանը ճիշտ այն բառապաշարով, որով 90-ականներին քննադատում էին իրեն: Հետո երեքն էլ ասում են` ինչու պետությունը այն չի, ինչին մենք ձգտում ենք: Բա ո՞վ պետք է առաջինը օրինակ ցույց տա: 2014 թվականին լրանալու է «Առավոտ» թերթի 20-ամյակը: Հրավիրելու եմ 3 նախագահներին: Մեկ էլ տեսար` երեքն էլ եկան:

Առավոտ