Հայաստանում է Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն:

Մեր երկու երկրները ԱՊՀ-ի, ՀԱՊԿ-ի անդամներ են և, թերևս, օրինաչափ են հաճախակի փոխադարձ այցերը:

Ամբողջ խնդիրը, սակայն, այն է, որ Լուկաշենկոյի այս այցի քաղաքական — պետական բաղադիրչը գրեթե բացակայում է, նույնիսկ, երբ ընթերցում ենք այցին վերաբերող պաշտոնական տեղեկատվությունը:

Պատկան Հայաստան է եկել իր ընկեր Գագիկ Ծառուկյանի միջոցներով կառուցված եկեղեցու, դարձյալ ԲՀԿ-ի նախագահի անվան հետ կապվող հայ—բելառուսական առևտրի տան բացման արարողություններին մասնակցելու նպատակով:

Ասում են, որ Լուկաշենկոն ներկա է գտնվելու նաև խաղային և զվարճանքի մեծ կենտրոնի բացմանը, որի սեփականատերը դարձյալ Գագիկ Ծառուկյանն է:

Մի խոսքով՝ Լուկաշենկոյի պաշտոնական այցն ու նրա հանդիպումը Սերժ Սարգսյանի հետ՝ հարմարեցված են Ծառուկայն-Լուկաշենկո օրակարգին:

Տխուր է, իհարկե:

Բայց Հայաստանի հետ կապված ամեն բան է տխուր: Օրինակ, այն, որ ներքին հարցերում քաղաքականությունն իջեցված է ձայն բերող ապերոների մակարդակի: Նաև՝ այն, որ օտար երկրի նախագահին Հայաստան է բերում՝ ոչ թե քաղաքական օրակարգը, այլ՝ «ախպերության» խնդրանքը:

Բատկայի այցն, ի դեպ, ինտրիգային կարող է լինել մեր ներքաղաքական կյանքում:

Բնականաբար, Սերժ Սարգսյանը բարձրաստիճան հյուրին ուղեկցելու է Աբովյան՝ Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բացմանը: Ըստ ամենայնի, կողք — կողքի կանգնած կլինեն Սարգսյանը, Լուկաշենկոն և Ծառուկյանը:

Գուցե այս հանգամանքը ՀՀԿ-ԲՀԿ նոր մեղրամիսի առի՞թ դառնա:

Ի դեպ, ենթադրում եմ, որ ֆեյսբուքում «ոևէ» բան գրելու ժամանակն է. արժի, որ Վարդան Մինասիչն անդրադառնա իր կուսակցական շեֆի խիստ դեմոկրատական միջազգային ախպերությանը և դրա կարկառուն ներկայացուցիչ Լուկաշենկոյին էլ մասնակից դարձնի՝ ՀՀԿ-ի մենաշնորհի դեմ «սրբազան պատերազմին»:

Սուրեն Սուրենյանց