Երբ փոքր էի, Մայիսի 1-ը մի տեսակ ուրիշ խորհորդ ուներ:

Համենայն դեպս, մարդիկ ուրախ էին՝ գուցե ոչ այն պատճառով, որ տնօրենի ցուցումով անպայման շքերթի պետք է մասնակցեին: Մարդկանց ուրախության առիթն այն էր, որ իրենք աշխատանք ունեն, ընտանիք են պահում և գնահատված են՝ ծնողի, երեխայի, կոլեկտիվի, շրջապատի կողմից:

Խորհրդային միությունն այլևս պատմություն է, մայիսի 1-ն էլ՝ համաժողովրդական տոն չէ:

Այսօրվա խորհուրդը վերաիմաստավորվել է. այն տոն են համարում մարդիկ, ովքեր կամ նոստալգիկ տրամադրություններ ունեն, կամ էլ՝ ձախ հայացքների կրող են:

Ես ոչ սովետիզմով եմ տառապում և ոչ էլ՝ սոցիալիստական հայացքների կրող եմ:

Սակայն յուրաքանչյուր Մայիսի 1 ինձ խորհելու առիթ է տալիս:

Թեկուզ այն պատճառով, որ աշխատավոր մարդն ամենաանպաշտպանն է Հայաստանում՝ լինի պետական, թե մասնավոր հատվածում:

Պետական ծառայողը ցանկացած պահի ենթակա է քաղաքական փոփոխությունների զոհը դառնալու, համարակալված քվե է օրվա կառավարող կուսակցության համար:

Մասնավոր սեկտորում աշխատող մեր հայրենակիցները դառնում են այս կամ այն փողատիրոջ կամ օլիգարխի կամայական և սուբյեկտիվ ցանկությունների պատանդը:

Էլ չեմ խոսում ցածր աշխատավարձերի, գործազրկության, աղքատության մասին: Մարդն իր աշխատանքով ընտանիք պահել, երեխա մեծացնել չի կարողանում:

Եվ վերջապես Հայաստանում բացակայում է իրական արհմիութենական շարժումը, որն ամբողջ աշխարհում աշխատավորների շահերի պաշտպանն է:

Մեզանում արհմիությունները հիմնականում թղթի վրա են. արհկոմի նախագահները որևէ հիմնարկության տնօրենի մարդիկ են և ավելի հաճախ հենց տնօրենին են «պաշտպանում» աշխատակիցներից, քան՝ հակառակը:

Դատական դեգրադացված համակարգը թույլ չի տալիս, որ մարդիկ իրենց աշխատանքային հարցերը լուծեն իրավական հարթության մեջ: Երեկ մենք ևս մեկ անգամ համոզվեցինք դրանում, երբ «Վարկած» ակումբում հյուրընկալվել էր Մարզահամերգային համալիրի նախկին մի աշխատակից, որը ոչ միայն չէր կարողացել ստանալ իր մի քանի ամիսների աշխատավարձը, այլ նաև՝ դարձել է իր նախկին տնօրինության ապօրինի պահանջների թիրախը, զոհը:

Այսօրվա Հայաստանը շատ նման է այն Ֆրանսիային, որի մասին խոսում էր Վիկտոր Հյուգոն՝ իր «Թշվառները» գրքում:

Տոնի իրական հատկանիշն այն է, որ փողոցում մարդկանց դեմքին երջանկություն և ուրախություն ես տեսնում:

Այսօր Երևանում ես նման մարդկանց չհանդիպեցի…

Սուրեն Սուրենյանց