«Ստեղ չի կարելի նկարել»` ինձ ուղղված այս արտահայտությունը ես առաջին անգամ լսեցի 1990 թվականի օգոստոսին: Մեսրոպ Մովսեսյանը և ես նկարահանում էինք ՀԱԲ-ի հետ կապված իրադարձությունները: Տեխնիկայի տան մոտ հավաքվել էր զինված մարդկանց մի խումբ, իսկ «Էրեբունի» հյուրանոցի մոտ` զինված մարդկանց մեկ այլ խումբ, և երկու խմբերի ներկայացուցիչներն էլ ինքնաձիգը ձեռքներին մեզ «հորդորում էին» չնկարահանել:

Ինչպես այս դեպքում, այնպես էլ հետագայում, ինձ այնքան էլ չէր հետաքրքրում` այս կոնֆլիկտում և մնացած վեճերում ով է ճիշտ, ով` սխալ, մեզ պետք էր հավասարաչափ ներկայացնել երկու կողմերի տեսակետները, ինչը մենք ի վերջո արեցինք: Վստահ եմ, որ նույնիսկ այսօր` 23 տարի անց, ՀՀՇ-ի և ՀԱԲ-ի «հետնորդները» կընդվզեն այդ հավասարակշոության դեմ և կասեն, որ ճիշտը հենց իրենք էին: Բայց լրագրողի համար կարևորը իրադարձությունները լուսաբանելն է ` մնացածը համեմունքներ են: Այդ պատմությունը հիշեցի նախորդ օրը իմ երիտասարդ գործընկեր Հակոբ Կարապետյանի դեմ կիրառված բռնության կապակցությամբ: Բնականաբար, թաղի խուժանին, որը տվյալ դեպքում կազմակերպում էր Տարոն Մարգարյանի հանդիպումը բնակչության հետ, որևէ մեկը չէր հասկացրել, որ նման պարագայում ոչ ոք իրավունք չունի լրագրողին արգելել նկարահանումներ կատարել: Չնայած ես հասկանում եմ, «Տուրբոն» (Աշոտ Պապայանը) և «տուրբոյատիպ» մնացած խաժամուժը վատ են զգում, երբ իրենց գործունեությունը հրապարակային է դառնում՝ հավանաբար, հոգու խորքում ամաչում են, թե ինչպես են վաստակում իրենց «հացի փողը»: Բայց վստահ եմ` իրենց կուսակցությունում` ՀՀԿ-ում, կան մարդիկ, որոնք ի վիճակի են այդ ամենը բացատրել, որոնք գիտեն, որ համացանցի այսօրվա զարգացման պարագայում «տուրբոների» ոչ այնքան հաճելի, մեղմ ասած, դեմքերի պատկերները, միևնույն է, կտարածվեն և կտիրաժավորվեն, գիտեն նաև, որ լրագրողի աշխատանքը խոչընդոտելը քրեորեն պատժելի արարք է: Թե ինչու չեն բացատրում` չգիտեմ, հավանաբար` զլանում են: Ինձ համար բացարձակապես միևնույն է` հարձակման ենթարկված լրագրողը ilur.am-ից է, թե slaq.am-ից, լուսաբանվող քարոզարշավը ՀՀԿ-ինն էր, թե, ասենք, ՀՅԴ-ինը`իշխանությունն ու ընդդիմությունը, հեղափոխականներն ու պահպանողականները այնքան հաճախ են փոխվում տեղերով, որ չես էլ հասցնում աչքդ թարթել: Ինձ համար կարևոր է, որ մենք` լրագրողներս, կարողանանք ֆիքսել իրականությունը և դա փախանել հասարակությանը, իսկ «համեմունքները» թող տան քաղաքական գործիչները կամ քաղաքականացված մարդիկ` կարևոր չէ: Այդ առումով ուզում եմ ուշադրություն դարձնել մի կարևոր հանգամանքի վրա: Ի՜՛նչ է, այդ միջադեպի ժամանակ Հակոբը միա՜՛կ լրագրողն էր, ում ձեռքը տեսախցիկ կար: Պատկերացրեք, ինչ կլիներ, եթե խուժանի գործողությունները նկարահանվեին 10 տեսախցիկներով և հետո եթեր տրվեին: Նրանբ կհամարձակվեի՞ն խլել 10 լրագրողի տեսախցիկները:60-ական թվականների ամերիկյան կարճամետրաժ ֆիլմ կար` «Միջադեպ»` թե ինչպես երկու տականքներ ներխուժում են մետրոյի վագոն և սկսում հերթով ահաբեկել տասնյակից ավելի մարդու: Բայց ամեն մեկը փորձում է լուծել միայն իր խնդիրը;

Առավոտ