Վաղն Ապրիլի 24-ն է: Մենք բոլորս արդարացիորեն դատապարտելու ենք բռնությունն ու ահաբեկչությունը, մարդու դեմ ուղված ոճիրն ու հանցագործությունը, խոսելու ենք մարդկային որակից զրկված գազանի մասին, որի արյունարբու հայացքից չեն խուսափում անգամ օգնություն աղերսող մայրն ու անօգնական երեխան: Խոսելու եք այդ ամենի մասին՝ բացառապես «խեղճ ու բարի հայի» և «սրիկա ու մարդասպան թուրքի» համատեքստում:

Ահաբեկչությունն ու բռնությունը, սակայն, իմ համեստ կարծիքով, ազգային կամ էթնիկ պատկանելիություն չունեն:

Թվում էր՝ 1915 թվական տեսած ժողովուրդը պետք է քաղաքակրթական մշակույթ ձևավորեր՝ բռնության և ահաբեկչության դեմ: Օրինակ, հետպատերազմյան Գերմանիայում մերժողականության այդպիսի մշակույթ ձևավորվեց ֆաշիզմի հանդեպ:

Ավաղ, մենք հեռու ենք այդ իրականությունից: Մենք, կամ՝ մեր էլիտա կոչվածը, կրողն ենք մի «մշակույթի», որի միջոցով ցեղասպանվել են մեր հազարավոր հայրենակիցները:

Մեծ ու փոքր ոճիր չի լինում:

Անպատժելիությունը ծնում է նոր հանցագործություն:

Գյումրիի նախկին քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանն ու Աժ պատգամավոր Մարտուն Գրիգորյանն, իրենց վարքով և արժեհամակարգով, հանցագործներ են՝ Գյումրիում իրար հոշոտող երկու անհաշտ կլանների «խորհրդանիշներ»:

Եվ բնավ կապ չունի, որ մեկի հանցագործ էությունը քողարկվում է «Հանրապետական», մյուսինը՝ «Բարգավաճ  Հայաստան» կուսակցական պիտակներով: Ահա, թե ինչումն է ՀՀԿ-ԲՀԿ չգրված, թղթի վրա չամրագրված կոալիցիայի էությունը, ես կասեի՝գենետիկ ընդհանրությունը. նրանց միավորում է կրիմինալը:

Նույնիսկ՝ շատ ավելի վատ, որովհետև իշխանության կուսակցությունը տարիներ շարունակ Հայաստանի երկրորդ քաղաքում հենվել է «աստվածավախ» մի թափթփուկի վրա, ԲՀԿ-ի այսօրվա «այլընտրանքային» հենարանն էլ նույն որակն է՝ տարիներ առաջ սպանված քրեական հեղինակություն «Ավտոկայանի Սերոժի» կլանի արժանի հետևորդը:

Գյումրիում այսօր օրը ցերեկով կրակոցներ են հնչել: Հանցագործների մի խումբը, տվյալ դեպքում՝ Վարդանիկի մարդիկ, կրակել են հանցագործների մյուս խմբի, տվյալ դեպքում՝ Մարտունիկ Գրիգորյանի մարդկանց վրա: Շեկո անունով հեղինակությունը մահացել է: Այս դեպքում, բարեբախտաբար, պատահական, անմեղ մարդ չի տուժել:

Թաղային խուժանը ռազբորկա է արել օրը ցերեկով, իսկ դա նշանակում է, որ Գյումրիում հանրապետության իշխանությունն ու օրենքը չեն գործում:

Քաղաքային ինքնատիպ մշակույթ, կոլորիտ և ավանդույթներ ունեցող Գյումրին մնաց 88-ի երկրաշարժի փլատակների տակ…

…Նոր Գյումրին էլ մայրաքաղաք է, սակայն՝ կրիմինալ Հայաստանի, որը զավթում է Մեր Հայաստանի տարածքը՝ մարդու, նրա կյանքի, արժանապատվության հաշվին…

Սուրեն Սուրենյանց