Նախագահի նախկին մամուլի քարտուղար Արմեն Արզումանյանը վերադարձել է ստեղծագործական աշխատանքի: Լրագրողները նրա պետական ծառայությունից ընդհանուր առմամբ, համենայնդեպս, լուրջ բողոքներ չեն լսել, ինչը ինձ, որպես 20 տարի առաջ այդ պաշտոնում աշխատած մարդու, հաճելի է արձանագրել: Բայց ես կուզեի անդրադառնալ Արմենի այն մտքին, որը նա երեկ արտահայտել է իր հետագա պլանների` հեռուստատեսության հետ կապված, «ժամանակակից տեխնոլոգիաների զարգացումը և ամենակուլ ինտերնետի տարածումը նոր մարտահրավեր է նետել հեռուստատեսությանը: Եկել է հեռուստատեսության` անխուսափելի քայլ անելու ժամանակը: Մեծ քայլ»: Իսկապես, շատ մարդիկ իմ շրջապատում անկեղծության այս կամ այն աստիճանով հայտարարում են` «Ես հեռուստացույց չեմ նայում»: Մի մասը իրականում նայում է, պարզապես ամաչում է խոստովանել, որ դիտում է միայն սերիալներ և հումոր: Բայց այն, ինչ ես եմ հասկանում հեռուստատեսության տակ, ոչ սերիալ է, ոչ էլ հումոր` դա այն արտադրանքն է, որը ձևավորում է հասարակական-քաղաքական օրակարգը: Եվ այսօր վստահաբար կարելի է ասել, որ հեռուստատեսությունը դա չի անում, դա անում են կայքերը և սոցցանցերը: Վերջիններս են տալիս մտքի, լուրի առաջնային խթանը, իսկ հեռուստատեսությունը կամ տալիս է երկրորդականը, կամ չի տալիս: Պատճառը մասամբ, իհարկե, այն է, որ հեռուստաընկերությունները որոշ չափով վերահսկվում են, իսկ համացանցը` ոչ: Բայց նախ` վերահսկողությունն այնքան վայրագ չէ, որքան, ասենք, 10 տարի առաջ: Երկրորդ` խնդիրը նաև հեռուստատեսության «արտահայտչամիջոցների» պահպանողական լինելու մեջ է: Քանի որ ես աշխատում եմ երկու ոլորտներում էլ, կարող եմ փաստել, որ որպես հեռուստալրագրող` ավելի «դանդաղաշարժ» եմ քան որպես կայքի հեղինակ ու սեփականատեր: Վկան` նախագահի հետ լրագրողների վերջին հանդիպումը: Այդպես չպիտի լինի, և խոսքն այստեղ հեռուստատեսության ոչ այնքան տեխնիկական, որքան հոգեբանական, մասնագիտական վերազինման մասին է: Իրոք որ մեծ քայլ է պահանջվում:Վերջերս իր պաշտոնին հրաժեշտ է տվել ՀՌԱՀ նախագահ Գրիգոր Ամալյանը, որի գլխավոր առաքելությունն էր «Ա1 + »-ը եթեր չթողնելը` եթե նրա անունը երբևէ արծարծվի պատմության մեջ. ապա միայն այդ համատեքստում: Մի 5-7 տարի առաջ այդ իրադարձությունը կարևոր նշանակություն կունենար, քննարկման առարկա կդառնար: Լրատվամիջոցները կսկսեին կանխագուշակել, թե ով է զբաղեցնելու նրա տեղը: Այսօր դա բացարձակապես կարևոր չէ, որովհետև «կապուղի» և «եթեր» հասկացությունները արդեն փոխել են իրենց նախկին նշանակությունը, իսկ 2 տարի հետո մենք դրա տակ լրիվ ուրիշ բան ենք հասկանալու: Այսօր կայքերը այդ թվում` «Ա1 + »-ը և «Առավոտը» համացանցում եթեր են դուրս գալիս առանց արտոնագրերի և կապուղիների, և չեմ կարծում, որ այս կամ այն հաջորդ իշխանությունը այս առումով գնա սահմանափակումների: Եվ այդ գործոնների ազդեցության տակ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, իմ չարությունը Ամալյանի նկատմամբ պակասել է:

Առավոտ