Քաղաքականության մեջ անփորձ մարդիկ կամ ճիշտ հակառակը` շատ փորձված և ցինիկ քարոզիչներ հաճախ օգտագործում են հետև յալ հնարքը. «Եթե այս մարդը կամ մարդկանց այս խումբը գա [մնա] իշխանության, ապա Արմագեդոնն ապահովված է»: Դրանով, ի դեպ, իշխանությունը սովորաբար բացատրում է ընտրությունների կեղծումը. «Պատկերացնո՞ւմ ես, ինչ կլինի, եթե Պողոսը կամ պողոսականները գան իշխանության. այս երկիրը, քաղաքը, գյուղը կկործանվի, գետերը հակառակ ուղղությամբ կհոսեն, արևը կխավարի: Եվ դրա համար մենք, որպես պատասխանատու մարդիկ, ամեն ինչ անելու ենք, որպեսզի պողոսականները չգան»: Եվ «ամեն ինչ անում են»: Թե ինչ են անում` բոլորս գիտենք: Ընդդիմությունն էլ նույնը. «Եթե սրանք մնան, այս երկրում էլ մարդ չի մնա, բոլորը կփախնեն կամ սովից կմեռնեն, գետերը կցամաքեն, հրաբուխները կժայթքեն»: Երիտասարդ տարիներիս ես էլ էի տրվում այդ խուճապային տրամադրություններին: Բայց հիմա հասկացա` ոչ մնալուց, ոչ գնալուց որևէ բան չի փոխվի, քանի չենք փոխվել մենք: Իհարկե, կան նաև սուբյեկտիվ գործոններ: Օրինակ` ինձ թվում է, որ եթե իշխանության վերադառնա Քոչարյանը, ապա նորմալ լրատվամիջոցների աշխատանքը կդժվարանա, իսկ կացնային փառաբանողների ու «քլնգողների» գործը կհեշտանա: Բայց դա, իհարկե, մասնավոր հարց է: «ժողովրդի վիճակը», ինչպես սիրում են ասել մարդիկ փողոցում, դրանից ոչ կտուժի, ոչ էլ կշահի: Որովհետև խնդիրը, ինչպես հասկանում եք, ոչ թե նախագահների, քաղաքապետերի կամ գյուղապետի անձերի մեջ է, այլ քաղաքացիների ԻՐԱԿԱՆ, ոչ թե հայտարարվող, ոչ թե քաղաքական ուժերի կողմից հորինված ցանկությունների մեջ: Այդքանով հանդերձ`եթե հնարավորություն կա, որ չափից դուրս օդիոզ դեմքեր որոշակի պաշտոններ չզբաղեցնեն, ավելի լավ է, որ դա տեղի չունենա: Ոստիկանության աշխատանքում, օրինակ, նույնիսկ «ամենաչուզող» մարդիկ վերջերս նկատել են որոշակի առաջընթաց: Ապրիլի 9-ը դրա վկայություններից մեկն է` առանց լուրջ բախումների, առանց քաղբանտարկյալների, առանց կուսակցական գրասենյակների ավերումների: Եվ հանկարծ Երևանի ոստիկանապետ է նշանակվում Աշոտ Կարապետյանը, որն, ըստ ամենայնի, այն` «հին ոճի» ոստիկան է: Համենայնդեպս Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի վճռում կա ոմն Ա. Կ., որը, մասնավորապես, «մտավ սենյակ և սկսեց մետաղյա առարկայով իրեն հարվածել ամորձիների շրջանում: Այնուհետև իր ձեռքերը ձեռնաշղթաներով կապվեցին, իսկ ոստիկան Ա. Կ.-ը շարունակում էր ձեռքերով և ոտքերով հարվածել իր (դիմողի] գոտկատեղից ներքև հատվածին, որից նա կորցրեց գիտակցությունը»: Դիմողը, նույն ինքը` Գրիշա Վիրաբյանը, պնդում է, որ այդ ոստիկանը հենց Աշոտ Կարապետյանն էր: «Հանրապետություն» կուսակցության որոշ անդամներ հիշում են նաև` 2004-ի ապրիլի 12-ի լույս 13-ի գիշերը իրենց կուսակցության գրասենյակ ներխուժած և այնտեղ ամեն ինչ ջարդուփշուր արած ոստիկաններից մեկն իր արտաքինով հիշեցնում է Աշոտ Կարապետյանին: Ճիշտ է, պետք է հաշվի առնել, որ մեզանում նույնիսկ օլիգարխներն են դարձի գալիս, և մարդ ծեծող թիկնազորերի սեփականատերերը շուտով, հավանաբար, կդառնան բուրժուական դեմոկրատներ: Այնպես որ` սադիստական հակումներ ունեցող ոստիկանների համար ապաշխարանքի ճանապարհը բաց է ու բաց;

Առավոտ