«Ժառանգություն» կուսակցության խոսնակ Հովսեփ Խուրշուդյանն այսօր «Ազատություն» ռադիոկայանին ասել, թե մոտ ապագայում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նախաձեռնելու է մարզային հերթական շրջայցը:

Թվում է՝ անմեղ, ոչինչ չասող լուր է, ավելին՝ ասվածը տեղավորվում է Հովհաննիսյանի մարտավարության մեջ: Ասել է թե՝ Րաֆֆու կողմնակիցներն ապրիլի 19-ին հավաք են անում մայրաքաղաքում և դրա ուղերձը «Բարևի հեղափոխության» առաջնորդը տանում է մարզեր:

Այս ամենը գուցե տրամաբանական լիներ, եթե հենց այս օրերին երկրի ամբողջ քաղաքական էլիտան ներքաշված չլիներ մի գործընթացի մեջ, որը բառիս բուն իմաստով կապված է Երևանի հետ՝ թե աշխարհագրորեն, թե քաղաքական իմաստով: Խոսքը քաղաքապետական ընտրությունների մասին է:

Մնացած կուսակցություններն այս օրերին զբաղված են իրենց մարզային ակտիվների ինվետարիզացիայով՝ նաև այդ ներուժը մայրաքաղաքում օգտագործելու համար, Րաֆֆին զբաղված է մայրաքաղաքից քաղաքական և մարդկային ռեսուրսի արտահանմամբ:

Ինչքան ուզում եմ կողմնակալությունս, սուբյեկտիվությունս մի կողմ դնել և հասկանալ «Ժառանգության» ղեկավարի այս մարտավարությունը ՝ չի ստացվում:

Նույն կերպ չհասկացա, թե ինչո՞ւ Րաֆֆին մարդկանց թողեց Բաղրամյան փողոցի վրա՝ ոստիկանության ուժի դեմ անպաշտպան, և գնաց Ծիծեռնակաբերդ՝ մոմ վառելու և աղոթելու: Միայն Րաֆֆին կարող է բացատրել ապրիլի 9-ի և Ծիծեռնակաբերդի կապը:

Չհասկացված մնաց նաև Հովհաննիսյանի մոսկովյան այցը: 24 ժամը բավարար չէ անգամ Մոսկվա գնալ՝ հետ գալու համար, էլ ուր մնաց՝ լուրջ հանդիպումների մասին խոսակցությունները:

Որոշ իմ ընկերներ Րաֆֆուն չէին հասկացել ավելի վաղ՝ 2012-ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ. նրանք տարակուսած հարցնում էին՝ ինչպե՞ս կարող էր այդ մարդը, հանուն անհասկանալի մի դաշինքի, զոհաբերել իր ամենաակտիվ պատգամավորներին, հետո նաև՝ իր մանդատը՝ հանուն Սերժի փեսա Միշիկի ընկերոջ:

Բայց արի ու տես, որ մարդկանց մի ստվար զանգված Րաֆֆուն համակրում է, նրան ծափահարում են, նույնիսկ՝ նախագահ կոչում:

Թերևս, Հովհաննիսյանի տրամաբանությունը՝ հենց տրամաբանության բացակայությունն է. մի բան, որը դուր է գալիս արժեքային համակարգից զուրկ մեր հասարակությանը:

Ականջդ կանչի, Վանո: 88-ի Շարժման վերելքի տարիներին, նա մի առիթով ասել էր, թե՝ «Մեր ուժը մեր բառադիության մեջ է»:

Գուցե Րաֆֆին Վանոյի հետքերով է գնում, բայց դրա համար Վանոյի ոգեղեն տեսակի կրողը պետք է լինես: Ավաղ, այս նախադասության վրա էլ ընդհանրություն անելը կամ համեմատելը՝ մեղավոր զբաղմունք է դառնում…

Սուրեն Սուրենյանց