Ուղիղ ինը տարի առաջ Հայաստանում տեղի ունեցան իրադարձություններ, որոնք նշանային նշանակություն ունեցան գալիք տարիների համար: Խոսքս 2004թ-ի ապրիլի 12-ի իրադարձությունների մասին է, որոնց ընթացքում իշխանությունը բռնություն կիրառեց ցուցարարների նկատմամբ՝ Երևանի կենտրոնում, խորհրդարանի շենքի դիմաց, եղան զանգվածային ձերբակալություններ, ավերվեցին ընդդիմադիր կուսակցությունների գրասենյակներ:

Այդ օրը փողոցում հավաքված ժողովուրդը պահանջում էր այն, ինչ պարտավոր էր անել իշխանությունն ՝ նույնիսկ առանց հանրային պահանջի: 2003թ-ին, Սահմանադրական դատարանն անփոփոխ էր թողել նախագահական ընտրությունների արդյունքները, սակայն առաջարկել է մեկ տարի անց անցկացնել վստահության հանրաքվե: Իշխանությունը հաշվեհարդար տեսավ այդ օրինական պահանջով հրապարակ և փողոցներ դուրս եկած մարդկանց հետ:
Ապրիլի 12-ն եկավ լրացնելու Հոկտեմբերի 27-ին, և բոլորը հասկացան, որ Հայաստանում ձևավորվում է մի նոր, համաշխարհային զարգացման համատեքստին հակադրվող «մշակույթ». քաղաքական հարցերը լուծվում են կրակոցների և բռնության միջոցով:
Քաղաքացիների աչքին պետությունն արժեզրկվեց՝ վերածվելով բռնության մեքենայի, ռեպրեսիաների գործիքի:
Ապրիլի 12-ի պատասխանատուներն ու մեղվորները չպատժվեցին, հակառակը՝  նրանց ոմանց ուսադիրների վրա աստղեր ավելացան, մյուսները՝  խրախուսվեցին:

Ապրիլի 12-ի անպատժելիությունը ծնեց Մարտի 1՝ ավելի ողբերգական հետևանքներով, ավելի ավերիչ ազդեցությամբ:

Ապրիլի 12-ը Մարտի 1-ի նախերգանքն է՝ ասում է Ստեփան Դեմիրճյանը ու, տվյալ դեպքում, նա միանգամայն ճիշտ է:

Սուրեն Սուրենյանց