«Պատրաստ եմ, ոչ թե մեռնելու, այլ ապրելու և գնալու վաղը առավոտ Մոսկվա պարոն Պուտինին հանդիպելու և բերելու հայ ժողովրդի հաղթանակը»,-ապրիլի 9-ին Ազատության հրապարակի հարթակից հայտարարեց Րաֆֆի Հովհաննիսյանը:

Այս հայտարարությունը շատերը համարեցին հուսահատ քայլ, որով Րաֆֆին փորձում էր հանգստացնել ալեկոծ ու դժգոհ ժողովրդին:

Այնուամենայնիվ, Հովհաննիսյանը գուցե չափազնացնում էր իր մոսկովյան հանդիպումների ձևաչափը, սակայն Մոսկվա գնալը՝ ոչ: Այսօր  առավոտյան նա մեկնեց Ռուսաստանի մայրաքաղաք՝ տիկնոջ և Կարին որդու ուղեկցությամբ:

«Ժառանգություն» կուսակցությունից առայժմ հակասական գնահատականներ են տալիս այս անակնկալ այցին: Հովսեփ Խուրշուդյանն ու Արմեն Մարտիրոսյանը խոսում են  մասնավոր մեկօրյա այցի մասին: Մինչդեռ, նույն կուսակցության գլխավոր քարտուղար Ստեփան Սաֆարյանը աշխարհաքաղաքական մի ամբողջ տեսություն է զարգացնում: «Մինչև նախագահական ընտրություններնն էլ ինքը Ելիսեյան պալատից հրավեր ստացավ ու գնաց, իր նախաձեռնությամբ չի գնացել ոչ Ֆրանսիա, ոչ էլ Ռուսաստան: Ես գիտեմ մի բան՝ այդ հանդիպումը Մոսկվայում պատահականությունների շարքից չէ, իր նախաձեռնությամբ չի, գիտեմ, որ նախապես իր մոտ հանդիպման եկել են: Ենթադրում եմ, որ եղել է նաև այդ հրավերը բերելու, փոխանցելու հետ կապված: Ես կարող եմ վստահ լինել, որ դա փոխանցված հրավեր է եղել»,- ասում է նա:

Գուցե Ստեփանի ասածին նույնիսկ լուրջ վերաբերվեի, եթե նա նույն հարցազրույցում չխոսեր Հայաստանում իբրև թե գոյություն ունեցող երկիշխանության, աշխարհի կողմից այդ փաստի ճանաչման անհրաժեշտության մասին:

Այսուհանդերձ, ինչո՞ւ է «Բարևի հեղափոխության» առաջնորդը մեկնել Մոսկվա:

Սկսենք հենց իր՝ Հովհաննիսյանի վարկածից, թեև այն ամենաանլուրջն է: Ուրեմն, Րաֆֆին Մոսկվա է գնացել՝ Պուտինից հայ ժողովրդի հաղթանակը բերելու:

Նախ, Ռուսաստանի նախագահն արդեն շատ կոնկրետ մարդու շնորհավորել է ՝ Հայաստանի նախագահի պաշտոնում վերընտրվելու կապակցությամբ:

Երկրորդ, Ռուսաստանի բարձրաստիճան պաշտոնյաներն, որպես կանոն, երբեք գործընկեր վարչախմբերի ընդդիմախոսների հետ չեն հաստատում պաշտոնական հարաբերություններ՝ գերադասելով նրանց օգտագործել որպես մահակ՝ իրենց ընթացիկ խնդիրներն այս կամ այն երկրի իշխանությանը պարտադրելու համար:

Եվ վերջապես, պարոն Պուտինը Մոսկվայում չէ. նա մեկնել է Սիբիր՝ Պետխորհրդի նիստ անցկացնելու:

Մյուս վարկածնն այն է, որ գոյություն են ունեցել Սարգսյան-Հովհաննիսյան նախընտրական պայմանավորվածություններ՝ Ռուսաստանի գործուն մասնակցությամբ, հիմա Րաֆֆին իրեն խաբված է զգում և գնացել է Մոսկվա՝ իր բաժինը պահանջելու: Սա, իմ սուբյեկտիվ կարծիքով, ամենահավանական վարկածն է:

Եվ վերջապես, չի բացառվում, որ Րաֆֆին հոգնել է հայաստանյան աղմուկից և որոշել է մեկ օրով ընտանիքի հետ հանգստանալ, ձեռքի հետ էլ ինֆորմացիոն առիթ ստեղծել, խորհրդավորության իմիտացիա անել: Այդ դեպքում երիցս ճիշտ է Գալուստ Սահակյանը, երբ ասում է. «Կարծում եմ՝ այդ քայլերն արդեն օգուտ չտվող իմիտացիաներ են, որպեսզի այն զանգվածը, որը հավատում է նրան, անընդհատ լարված սպասի, որ հեսա, հեսա ինչ-որ մի նոր բան է լինելու»:

Որն էլ լինի Հովհաննիսյանի մոսկովյան այցի շարժառիթն՝ այն մտորելու տեղիք է տալիս: Մեր ընդդիմադիր առաջնորդներից շատերն են օտար ափերում հաղթանակ որոնել՝ սեփական հասարակության վստահությունը կորցնելուց հետո: Նրանք, իհարկե, հաղթանակած չեն վերադարձել, բայց անհրաժեշտ պահի օգտագործվել են որպես մահակ, որի միջոցով Կրեմլը լուծումներ է պարտադրել Հայաստանի իշխանությանը. Ցավոք:

Սուրեն Սուրենյանց