Նախկին փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Մեր կյանքի այն արարքները, որ մենք բարի և ազնիվ ենք համարում, և որոնց մասին թեթև սրտով ու հաճույքով ենք պատմում, դրանք որպես կանոն բոլորն էլ վերաբերում են այն այսպես կոչված «հեշտ», բնական, առօրեական համարվող տեսակին, որոնք մենք հեշտությամբ էլ մոռանում ենք: Մյուս արարքները, որոնց մասին դժվարանում ենք խոսել կամ խուսափում ենք, մենք երբեք չենք կարողանում մոռանալ, դրանք ինչ-որ չափով ավելի շատ են մերը, ավելի շատ են մեզ հուզում, ազդում մեր վրա, մեր կյանքի վրա, փոխում մեր կյանքը, քան առաջինները, և բնականաբար նրանց երկար ու ձիգ ստվերները փռվում են մեր կյանքի բոլոր մնացած օրերի վրա:
Յուրաքանչյուրիս կյանքում լինում են նաև սպասման պահեր: Մարդը սպասում է ինչ-որ մի իրադարձության, մի որոշումի, երջանկության…Մինչդեռ կյանքը շարունակվում է և այդպես էլ կյանքի երջանկությունը ցավոք մնում է օդից կախված…Ստեղծվում է մի իրավիճակ, երբ այնքան էլ չես վստահում կյանքին և վախենում ես, որ քեզ հետ ինչ-որ մի բան կկատարվի ու սպասումներդ այդպես էլ չեն իրականանա, չես հասնի քո երազած երջանկությանը: Դե իսկ երջանկության ամենակարճ ճանապարհը, իհարկե հիմարությունն է: Եվ պատկերացնո՞ւմ եք, սարսափելին հենց այն է, որ շատ-շատերին դա գրավում է և հաճույքով ընտրում են այդ ճանապարհը:
Եվ ինչ, մնում է մի բան`անտիկ սուրհանդակի նման նպատակին հասնել մեռնելով…Տեսնել, թե ինչպես երջանկությունն ու մահը միաժամանակ ոտք են դնում քո շեմին: Տիրանալ սիրած կնոջը, երբ սերն արդեն հանգչում է: Անկարող լինել հաճույք վայելել, երբ վերջապես ձեռք է բերված երջանիկ լինելու իրավունքը: Հասնել նպատակին, երբ այն այլևս քեզ պետք չէ…
Եթե միայն մարդ ծնվելիս գիտակցեր, թե որքա~ն խենթանալու չափ տանջալից է կյանքը…
Բայց միևնույն ժամանակ շատ հետաքրքիր…»: