Հայ ազգային-ազատագրական շարժման գործիչ և զորավար Անդրանիկ Թորոսի Օզանյանը (Անդրանիկ Փաշան) ծնվել է 1865թ. փետրվարի 25-ին` Արևմտյան Հայաստանի Շապին-Գարահիսար քաղաքում:

Նա մեծ ներդրում և մասնակցություն է ունեցել Ազգային ազատագրական պայքարում`  ղեկավարել է հայդուկային խմբերը և ահուսարսափ  տարածել թշնամու շրջանում:

Օզանյանը 1912թ.-ին հայ կամավորներից կազմակերպել է վաշտ` մասնակցելով Բալկանյան պատերազմին:

1915-16թթ Կովկասյան ճակատում կռված հայկական գնդի հրամանատարությունը հմուտ իրականացնելու համար Զորավար Անդրանիկը պարգևատրվում է Գևորգյան 4-րդ կարգի մեդալով, Գևորգյան 4-րդ և 3-րդ կարգի խաչերով, Սբ. Ստանիսլավի 2-րդ կարգի սրով և Սբ. Վլադիմիրի 4-րդ կարգի շքանշանով: Հատկապես առանցքային դեր է կատարում Դիլմանի նշանավոր ճակատամարտում, երբ մարտավարական հնարքով թուրքական բանակը կիսում է երկու մասի, ապա շփոթության մատնված երկու թևերը սկսում են կրակել միմյանց վրա:
1918թ. մայիսի 25-28-ին Լոռվա ճակատամարտում Անդրանիկը վիժեցրեց Դիլիջանի ուղղությամբ թուրքական զորքերի գլխավոր հարձակումը, որի արդյունքում թուրքական հրամանատարությունը ստիպված եղավ թողնել Լեռնային Լոռու մարզի մեծ մասը։ Անդրանիկի դերը Զանգեզուրի պաշտպանության գործում մեծ է. հենց Անդրանիկի զորքերն էին մնում թուրքերի կողմից Կովկասի գրավման հիմնական խոչընդոտը, սակայն քաղաքական վերադասավորումների հետևանքով նա հեռացավ Հայաստանից:

Կյանքի վերջին տարիներն Անդրանիկ Օզանյանն անցկացրել է ԱՄՆ-ում և մահացել 1927թ. օգոստոսի 31-ին` թաղվելով Ֆրեզնոյի «Արարարտ» գերեզմանատանը: 1928թ. հունվարին նրա աճյունը փոխադրվել է Փարիզ և վերաթաղվեց Պեր-Լաշեզ գերեզմանոցում, իսկ 2000թ-ին վերաթաղվել է Երևանի Եռաբլուր պանթեոնում։