Գիշերվա ժամը 2.ՕՕ-ին, երբ գրվում են այս տողերը, ես դեռ չգիտեմ, թե որոնք են ընտրությունների արդյունքները: Չկա նաև դրանց ընթացքի ամփոփ պատկերը: Մի քանի նախնական դիտողություն, այնուամենայնիվ, կարելի է անել:
1.Իշխանության տարբեր մարմիններն այս անգամ էլ չեն կարողացել խուսափել զանազան «ավանդական» օրինախախտումներից, չեն հրաժարվել «տեղական հեղինակությունների» կամ «մայլի տղերքի» ծառայություններից, ինչը, բնականաբար, ստվերել է ընտրությունների ընթացքը: Թե որքանով էին այդ խախտումները համակարգված և վերևից հրահանգավորված` ցույց կտան դատախազության և ոստիկանության գործողությունները` կոծկվելու դեպքում կասկածներն ավելանալու են:
2.Նախընտրական շրջանում իշխանությունը որևէ սահմանափակում չի դրել իր վերահսկողության տակ գտնվող լրատվամիջոցների [նախևառաջ, իհարկե, հեռուստաընկերությունների] առջև` ընդդիմադիր թեկնածուների քարոզարշավը լուսաբանելու համար` որոշակի քայլ կատարելով դեպի հավասար հնարավորություններ ապահովելու արևմտյան ստանդարտ: Իշխանությունը նաև չի զբաղվել ընդդիմության հասցեին հակաքարոզչությամբ, որի սանձարձակ դրսևորումներին մենք ականատես էինք նախորդ նախագահական ընտրությունների ժամանակ, մասնավորապես` 2008-ին:
3.Րաֆֆի Հովհաննիսյանը բացարձակապես թույլ թեկնածու չէ, նրա ներկայությունը միանգամայն բավարար էր` մրցակցային ընտրություններ ապահովելու համար, նրա անձը և կուսակցությունը մեծ ժողովրդականություն են վայելում ընտրողների շրջանում: Այնպես որ` նրանք, ովքեր իրենց համարում են, այսպես ասած, «ռեժիմի հակառակորդներ», իզուր էին (են) փորձում նրա քաղաքական կշիռը նսեմացնել` այս հարցերում մեծամտությունը, խանդը և առավել ևս նախանձը լավագույն խորհրդատուները չեն: Իրապես ընդդիմադիր մտածելակերպ ունեցող մարդիկ, որոնք այլ` չառաջադրված թեկնածուների ու քաղաքական կողմնակիցներ են, պետք է եթե ոչ աջակցեին, որոշակի չեզոքություն պահպանեին ու չքարկոծեին նրան:
4.Րաֆֆի Հովհաննիսյանը և Հրանտ Բագրատյանը պետք է ավելի շուտ սկսեին կազմակերպչական [այդ թվում նաև «fundraising»-ի նյութական միջոցների ներգրավման] աշխատանքները, որպեսզի ամեն մեկը կամ գոնե երկուսը միասին ապահովեին իրենց վստահված անձանց ներկայությունը 1988 տեղամասերում: Խորհրդարանում ներկայացված ընդդիմադիր և «այլընտրանքային» կուսակցությունները նույնպես, կարծում եմ, չպիտի ձեռները լվանային ընտրություններից և պիտի հետևեին քվեարկության արդարությանը: Թե` այդ խնդիրը երկրորդական պլան է մղվում, եթե «սեփական» թեկնածու չկա:
Նախագահական ընտրություններով կյանքը չի ավարտվում, և հույս կա, որ այդ դասերը մոտ ապագայում հաշվի կառնվեն:

Առավոտ